Rival Sons – Great Western Valkyrie
Jaar van Release: 2014
Label : Earache
Rival Sons’ nieuwe album ‘Great Western Valkyrie’ is wederom een spetterend album geworden, wie had gedacht dat Rival Sons het eveneens fantastische ’Head Down’ zou evenaren, laat staan overtreffen! De riffs zijn fantastisch rock ‘n’ roll gecombineerd met slides voor het blues gevoel; zanger Jay haalt nog meer uit zijn stem, waardoor hij nu een nog groter bereik heeft en schiet ogenschijnlijk eenvoudig van hoog naar laag met hier een daar gevoelige uithalen. De vier man sterke formatie maakt voor dit album veelvoudig gebruik van een toetsenist. In het verleden werd dat al eens gedaan, maar op ‘Great Western Valkyrie’ gaat de band een paar stappen verder, onder andere doordat Ikey Owens (The Mars Volta, Jack White) regelmatig aanschuift. Van alle bands die zich de afgelopen jaren gretig op de jaren zeventig stortten, is Rival Sons een van de allerbesten. Hoewel de invloed van de band er altijd dik bovenop lagen, waren de songs meestal beter als bij de concurrentie. De band blijkt met het album de toch al hooggespannen verwachting ruimschoots te overtreffen. En opnieuw is dat dankzij de geweldige composities.
Het belangrijkste element op het album is echter drummer Micheal Miley, of kortweg Miley, zoals de bandleden hem noemen. We spraken Miley vlak voordat bassist Robin Everhart de band verliet. Dat vertrek en de vervanging van Robin door Dave Beste (Maroon 5, Rocco Deluca) heeft een geweldige uitwerking gehad op Miley. Zijn drumspel is krachtig, gevarieerd en heeft veel hooks. Wie hem laatst in Nijmegen zag spelen, heeft kunnen zien dat hij zelf ook zichtbaar geniet van de hernieuwde ritmesectie.
Dat hierdoor de nummers alle van hoge kwaliteit zijn, is duidelijk. De variatie in het spel sluit aan op de variatie in de teksten van songs. Zo zijn ‘Electric Man’ en ‘Rich And The Poor’ seksueel beladen, ‘Good Things’ behandelt de moeilijke momenten in het leven, terwijl ‘Good Luck’ weer over een gebroken relatie gaat. Op ‘Destination On Course’ kan Scott weer los met zijn psychedelische spel à la ‘Manifest Destiny’ van ‘Head Down’, terwijl op ‘Belle Starr’ het briljante spel van Miley het best hoorbaar is. ‘Where I’ve Been’ is juist een gevoelige ballad over een meisje dat vind dat ze het niet verdiend om liefde te ontvangen door haar duistere verleden. Krachtige single ‘Open My Eyes’ gaat over onzekerheid, alhoewel van onzekerheid nergens sprake lijkt bij deze band die alles uit de kast trekt om een geweldig album af te leveren. En laten we eerlijk zijn, wat ze doen, doen ze verdomd goed!
Ik kan eigenlijk niet vaak genoeg benadrukken hoe ontzettend goed dit album is. Dit vierde album laat ook een zelfverzekerde band horen. Alles klinkt rauw en direkt. Vooral de gitaren knarsen en kraken. Geen compromissen, zoveel is wel duidelijk. En het meest indrukwekkende nummer sluit het album af: Destination On Course, een ballad waarin Buchanan de uitersten van zijn bereik opzoekt, inclusief falsetstem en bijgestaan door een koor. Het album laat horen hoe geweldig een authentieke hardrock en blues kan klinken.
Geef een reactie