Shinedown – Amaryllis
Jaar van Release: 2012
Label: Roadrunner Records
Tussen de eerste twee albums zaten twee jaar. Vervolgens had Shinedown drie jaar nodig om een nieuw album te maken. En daarna vier jaar. Volgens dit patroon kunnen we dus over vijf jaar pas de opvolger van ‘Amaryllis’ tegemoet zien. Wellicht valt het allemaal mee. Hoe het ook uitpakt, Shinedown heeft in elk geval een album afgeleverd waar we jaren zoet mee kunnen zijn. De kracht van de Amerikaanse band lag altijd al in de enorme variatie van het songmateriaal. Het vorige album The Sound Of Madness betekende voor Shinedown de echte doorbraak in thuisland Verenigde Staten, maar ook in Europa kwam de band daarmee goed in beeld. De band heeft sinds de release van dat album uitvoerig getourd, waardoor we bijna vier jaar hebben moeten wachten op het nieuwe album Amaryllis. Het ene moment probeerde de band te overdonderen met spijkerharde rock. Het volgende werd de luisteraar ingepakt met een ballad waarin pathos niet geschuwd werd. Tussen die uitersten beweegt ook ‘Amaryllis’.
De band is voor dit album niet afgeweken van het ingeslagen pad. Amaryllis voelt echt aan als een logisch vervolg op The Sound Of Madness, en heeft nog altijd het typisch Amerikaanse rockgeluid. Alle elementen die het vorige album sterk maakten zijn nog altijd in spel. Lekkere nummers met catchy hooks en goede zang, afgewisseld met enkele mooie rustige nummers. Wederom hakt de opener er gelijk goed in, met het felle Adrenaline, wat een mooi contrast vormt met de prachtige, sfeervolle afsluiter Through The Ghost. Daar tussenin zitten ook nog wat pareltjes, bijvoorbeeld het harde, catchy Enemies, is pittiger, maar ook hier domineren akoestische gitaren en zware orkestraties. Mooi trouwens, hoe Brent Smith hier zingt. De frontman is sowieso de held van de band. En dit album. Het is zijn heldere, gepassioneerde zang die zorgt dat de songs op ‘Amaryllis’ me werkelijk bij de strot grijpen. of het mooie titelnummer. Een beetje een misser is toch wel de eerste single Bully, met z’n wat zeikerige refrein. De boodschap mag dan duidelijk zijn, toch had dit nummer beter gekund. En dat zeikerige hebben toch meer nummers last van.
Vervolgens wordt echt de koers naar rustiger wateren gezet. Het titelnummer is een ballad waarin alle registers opengetrokken worden. Op het vervolg van het album pakt de band gelukkig wel weer een paar keer stevig uit, zoals in ”Nowhere Kids“. In dat laatste zit een flinke brok kritiek op de hedendaagse maatschappij verpakt. Ondanks deze uitbarstingen is het idyllisch getitelde ‘Amaryllis’ een album waarop Shinedown overduidelijk kiest voor melodie, voor songs en voor heldere, herkenbare zang. Het meest afgetekende voorbeeld daarvan is ”I’ll Follow You Down“ dat tijdens concerten voor een zee van aanstekers zal zorgen. Toch zorgt een mooi geplaatste gitaarsolo dat het allemaal net niet te zoet wordt. ‘Amaryllis’ is een plaat van een band die zich binnenstebuiten keert, zonder voorbehoud. Persoonlijke teksten, dramatische refreinen, zwaar aangezette akkoorden. Die overtuiging maakt de muziek onweerstaanbaar, ook dankzij de kwaliteit van de songs. Hopelijk hoeven we niet al te lang te wachten op een opvolger. Mocht het toch vijf jaar worden, is dat met ‘Amaryllis’ op de plank absoluut geen drama.
Bassist Eric Bass en gitarist Zach Myers ontbraken misschien op de vorige cd, toch is het niet te merken. Het gitaarspel ligt namelijk ook in het verlengde van de vorige cd, alleen heeft het misschien net iets minder pit. De solo’s klinken echter zeer in orde, evenals de productie. Shinedown heeft er goed aan gedaan om weer met Rob Cavallo en Dough McKean te werken, want het geluid staat als een huis en is kraakhelder. Misschien is het omdat het vorige album al van zulke hoge kwaliteit was, maar Amaryllis haalt het toch net niet bij The Sound Of Madness. Het album is op zich dik in orde, maar het mist net dat beetje extra dat z’n voorganger wel heeft.
Geef een reactie