Porcupine Tree – Fear of a Blank Planet

Porcupine Tree – Fear of a Blank Planet

Jaar van release: 2007
Label: Roadrunner Records

Één van de meest veelzijdige progressieve rock bands is terug met een nieuwe plaat. Op het Roadrunner label nog wel en tevens met een aantal gastmuzikanten waar je U tegen zegt. Steven Wilson pakt weer groots uit, zoals we inmiddels wel gewend zijn van de excentrieke Engelsman.

Ooit begonnen als eenmansband en inmiddels uitgegroeid tot een volledige band. Zat men qua stijl in het begin nog meer in de psychedelische Pink Floyd hoek , vandaag de dag rockt de band harder dan ooit.
Het vorige album Deadwing bevatte immers al regelmatig wat metal elementen en de lange symfonische passages leken enigszins overboord te zijn gezet.
Op Fear of a Blank Planet heeft men een uitstekende balans weten te scheppen. Zowel de rockende elementen keren terug, als ook de zweverige lange instrumentale passages. Het titelnummer is daar al gelijk een goed voorbeeld van. Op volstrekt natuurlijk wijze wisselt men van stevige passages naar haast minimalistische sfeerstukken waarin de hoofdrol is weggelegd voor licht symfonische keyboardklanken en kalm voortkabbelende gitaarpartijen. Deze contrasten keren op het gehele album meerdere malen terug.

Opvallend is dat de franje er steeds meer lijkt af te gaan. De rock stukken klinken steeds ruwer en de melodieuze passages hebben meer soberheid meegekregen. Dankzij de gevoelige zangstem van heer Wilson krijgt de muziek een zeer breekbaar karakter.
Hoogtepunt van het album, waar al deze elementen op sublieme wijze samenkomen is toch wel het lange Anesthetize. Heerlijke melodielijnen, spannend haast improviserend gitaarspel en als klap op de vuurpijl nog een heerlijke laid back solo van Rush gitarist Alex Lifeson.

Afwisseling troef dus op deze plaat. Fans die bang waren dat het complexe geluid uit het verleden volledig zou verdwijnen, kunnen gerust zijn. Zowel voor de liefhebbers van de oude psychedelische werken als de liefhebbers van meer toegankelijke albums als In Absentia is er wel wat op te vinden. De band heeft met de overstap naar Roadrunner de ziel niet verkocht aan de popduivel en is juist in staat geweest zich nog veelzijdiger te ontwikkelen. Bij elke liefhebber van moderne progressieve rock hoort dit album gewoon in de kast te staan. Meesterlijk werkstuk van een sympathieke band.