Rush – Snakes & Arrows
Jaar van release: 2007
Label: Atlantic Records
Een Rush plaat loopt vrijwel altijd volgens hetzelfde stramien. De teksten komen voor rekening van super drummer Neil Peart en de muzikale omlijsting is altijd in de goede handen van Geddy Lee en Gitarist Alex Lifeson. Inspiratie voor de teksten haalde Peart, zoals vaker, uit zijn lange motorritten door het Noord-Amerikaanse / Canadese landschap. De gemeenschappelijke boodschap voor het album is ‘vertrouwen’. De muziek die Rush brengt is op zich ook wel enigszins hetzelfde zoals we gewend zijn. Typische power-rock nummers die mede door het hoge stemgeluid van Lee erg herkenbaar zijn, een aantal instrumentaaltjes (op “Snakes & Arrows” drie om precies te zijn) en een aantal wat rustiger aandoende nummers zonder overigens kwijlerig te worden, want voor grote tranentrekkers hoef je immers niet bij Rush aan te kloppen.
We krijgen er maar liefst dertien voor onze kiezen. De opvallendste van dit dozijn plus één is het instrumentale nummer Hope. Dit nummer komt geheel op naam van Lerxst Lifeson (wat een soort van schuilnaam is van Alex Lifeson). Op dit bijna folk- /country-achtige nummer is enkel de akoestische gitaar van Lifeson te horen. Een aanpak zoals je die zelden ziet van Rush, maar een zeer fraai alternatief van de door velen – ook door mij! – zo bewonderde energieke powerrock. De wat directe en hardere koers van “A Vapor Trails” is weer verlaten voor een makkelijker in het gehoor liggende geluid zonder overigens commercieel te klinken. Ook producer Nick Raskulinecz (o.a. Foo Fighters) heeft “Snakes & Arrows” een wat warmer geluid gegeven dan de gortdroge productie welke op “Vapor Trails” te horen was. Natuurlijk zijn de stevige kanten van Rush ook op deze plaat weer ruimschoots aanwezig, maar het wordt niet zo gezocht als op de voorganger van “Snakes & Arrows”. Je kan de plaat meer vergelijken met de jaren ‘90 plaat “Counterparts”.
Over de muziek heb ik niet zo veel te klagen, al is het redelijk rustige Faithless niet echt een pareltje. De grootste tegenvaller is toch wel de hoes. De door yoga-goeroe Harish Johari getekende hoes onder de naam “The Leela Of Self-Knowledge” welke dan weer hoort bij het door Johari geschreven boek “Yoga Of Snakes And Arrows” (dan weet u ook gelijk waar de albumtitel vandaan komt) is niet bepaald fraai te noemen. Als je deze tekening vergelijkt met alle foto’s en het design van illustrator Hugh Syme die je in het boekje tegenkomt, dan hadden de heren wel wat fraaiers op de voorkant kunnen plaatsen. Uiteraard heeft het werk van de in 1999 overleden Harish Johari een diepere betekenis voor de heren, dus deze keuze valt ook wel te begrijpen.
En weer een album van Rush die aan alle kwaliteitsvoorwaarden voldoet. Het zal de drie mannen geen extra fans opleveren, maar al die duizenden fans die ze al hadden kunnen weer met een gerust hart richting de plaatselijke platenzaak. De achttiende studioplaat van Rush is namelijk wederom voorzien van het Rush kwaliteitskeurmerk.
Geef een reactie