Circle II Circle – The Middle Of Nowhere
Jaar van release: 2005
Label: AFM Records
Anno 2005 zijn we aanbeland bij het tweede album van Circle II Circle. Inmiddels heeft zanger Zak Stevens (ex-Savatage) een compleet andere band rond zich gevormd ten opzichte van debuut Watching In Silence (2003), dus de consistentie tussen de albums zal voornamelijk van hem afhangen.
Het album opent jammergenoeg niet echt uitnodigend, want In This Life is niet een nummer wat je bij de keel beetpakt en het album intrekt. Het begint als hele rustige ballad; pas na een minuut of twee komt het op gang, maar dan heeft het een zeurderig refrein. Wat mij betreft had All That Remains een veel betere opener geweest. Een opening die gelijk je aandacht trekt; gelijk er in knalt. Hier doet de band weer aan het debuutalbum en wat aan Savatage denken.
Ten opzichte van debuutalbum Watching In Silence is het Savatage-geluid op The Middle Of Nowhere wat afgenomen, ondanks dat Savatage’s Jon Oliva wederom heeft meegeschreven aan de nummers. Stevens probeert wat meer een eigen identiteit te kweken, wat aardig lukt. Dat hij nu een compleet andere band rond zich heeft verzameld zorgt natuurlijk ook voor een iets ander geluid. Vooral in het gitaargeluid van Evan Christopher en Andrew Lee valt dat op; dit klinkt wat rauwer en agressiever dan dat van hun voorganger Matt LaPorte. Toch zijn de nummers wat minder catchy, en blijven dus wat minder makkelijk hangen.
Dat Stevens een fantastische zanger is had hij bij Savatage al bewezen, en dat is dan ook de grootste kracht van Circle II Circle. In het titelnummer laat hij alle facetten van zijn stem horen. Krachtig, kalm, emotioneel, Zak Stevens weet het allemaal voortreffelijk te doen. Dit compenseert dan voor de wat matige nummers als Open Season en Hollow. Hier tegenover staan dan weer bijvoorbeeld de mooie, ingetogen ballad Lost, en het lekker ruige Holding On.
The Middle Of Nowhere is een goede opvolger voor Watching In Silence, waar echter net als op het debuut een paar middelmatige nummers op staan. Tussen de twee vrij rustige uiteindes zit gewoon erg goede heavy metal. Minder Savatage-achtig, maar iets directer. Jammer alleen van de Matrix-achtige cover, die totaal niks te doen lijkt te hebben met de albumtitel. Die had wel iets originelers mogen zijn.
Geef een reactie