Place Vendome – Place Vendome

Place Vendome – Place Vendome

Jaar van release: 2005
Label: Frontiers

Cultuurliefhebbers en francofielen zullen Place Vendome ongetwijfeld associëren met het plein in Parijs, alwaar een zekere Napoleon een 44 meter hoge triomfzuil liet neerzetten. Cultuurbarbaren en hardrockers zullen bij het horen van deze naam voortaan een warm gevoel krijgen dankzij de “wedergeboorte” van Michael Kiske, die gestalte krijgt middels het project met dezelfde naam.

Michael Kiske, zijn naam zal de geschiedenisboeken ingaan als de stem die de Helloween-krakers Keeper Of The Seven Keys Pt.1+2 promoveerde tot regelrechte klassiekers in het genre. Helaas trok de man zich na enkele navolgende rampzalige albums, denk aan Pink Bubbles Go Ape en Chameleon, gefrustreerd terug uit het metalwereldje om er, volgens eigen zeggen, nooit meer in terug te keren. Zo heel af en toe gaf Kiske, o.a. door middel van een solo-album en gastbijdragen op het Masterplan-debuut en de beide Avantasia-albums echter wel degelijk een teken van leven.

Op dit project, dat evenals Allen/Lande’s The Battle werd ontsproten aan het brein van Frontiers-baas Serafino Perugino, werkt Kiske samen met de ritmesectie van Pink Cream ’69, drummer Kosta Zafiriou en bassist Dennis Ward, die het schijfje tevens van de van hem bekende glaszuivere sound voorziet, PC ’69 live-gitarist Uwe Reitenauer en keyboarder Gunther Werno, die we kennen van het machtige Vandenplas. Dit vijftal schotelt ons hier een tiental songs voor die variëren van potige hard rock tot poppy A.O.R..

De stevige sectie wordt vertegenwoordigd door de krachtige opener Cross The Line, dat met zijn heerlijke gitaarwerk zo op één van de betere PC ’69-albums had kunnen staan. Het lekker slepende I Will Be Gone, het vlot rockende titelnummer, het wat aan Sammy Hagar herinnerende Magic Carpet en de stuwende afsluiter Sign Of The Times rocken eveneens als de beesten. Zwijmelaars en fans van Journey-achtige A.O.R. komen aan hun trekken op onder andere Too Late en Heavens Door.

Kort samengevat is dit pareltje gewoon verplichte kost voor melodieuze rockers. De plaat haalt het niveau van The Battle weliswaar niet helemaal, maar veel scheelt het toch niet. Die-hard Helloween fans, die Michael Kiske weer in oude glorie terug verwachten, kunnen beter eerst even gaan luisteren om een lichte teleurstelling te voorkomen.