Russel Allen – Russel Allen’s Atomic Soul
Jaar van release: 2005
Label: Inside Out Records
Sinds 1995 is Russel Allen de flamboyante zanger van de Amerikaanse prog metal formatie Symphony X. Zijn stem is goud waard en zijn talenten werden tevens opgemerkt door Arjen Lucassen. Medewerking aan het ‘Space Metal’ album (2002), inclusief live shows, waren het gevolg. Hoe komt een man met zo een drukke agenda in de verleiding om ook nog een solo album op te nemen? Volgens Russell zelf omdat hij een puur rock album wou schrijven met het soort songs die hij al lang niet meer gehoord had en dat zou aantonen waar zijn oorspronkelijke voorkeuren liggen.
Hij profileert zich hier niet enkel als prima zanger, maar schreef, arrangeerde en produceerde heel het album. Hij speelde gitaar, bas en toetsen. Hierbij kon hij wel rekenen op de bijstand van zijn Symphony X maten Michael Pinella (toetsen) en Michael Romeo (gitaar) en tal van gasten. Robert Nelson nam plaats achter de drumkit. Het album werd opgenomen in de Dungeon Studios waar Symphony X al jaren hun werk inblikken.
Het album opent met ‘Blackout’, een stevige rocker in ZZ Top traditie, althans de aanvangsriffs doen me aan de bebaarde Texanen denken. ‘Unjustified’ steunt ook op potige riffs, maar dit nummer tegen al het onrecht in de wereld kent gesproken overpeinzingen en een knappe gitaarsolo. ‘Voodoo Hand’ is het eerste nummer dat Allen schreef voor dit album. Er hangt een broeierige sfeer, beetje opgejaagd en onrustig. Hierin speelt Allen zijn eerste keyboard solo en ook deze klinkt echt jaren zeventig. Denk aan wat spielerei op de moog. Een andere naam die opduikt bij het beluisteren van ‘Angel’ is The Free/Paul Rodgers. Zelfs de gitaarsolo’s zijn warm en hebben dat onmiskenbare geluid van weleer. Je zou denken dat dit album analoog is opgenomen. Ook de overstuurde gitaren en kalme zang in ‘The Distance’ brengen ons enige decennia terug en dus is de opzet van de zanger heel goed geslaagd om een album te maken vol blues gerichte klassieke hardrock. Recht toe recht aan rockers vinden we in de vorm van ‘Seasons Of Insanity’ en het titelnummer ‘Atomic Soul’ waar Jens Johannson van Stratovarius de keyboards speelt. Eén van de hoogtepunten is het met Oosterse invloeden verrijkte, robuuste ‘Gaia’ dat aan de hoogdagen van Dio en Rainbow herinnert. De langste en meest epische track is ‘We Will Fly’, acht minuten schoonheid met hoogstaand pianospel van Michael Pinella en die weergaloze stem van Russell die hier het achterste van zijn tong laat zien.
Waar solo uitstapjes dus al niet goed voor zijn: een verfrissend andere stijl, een hommage aan de muziek die hem gevormd heeft en zo zijn wij een cd rijker die na enkele luisterbeurten zijn déja entendu gevoel afwerpt om plaats te maken voor bewondering en grenzeloos genieten.
Geef een reactie