Pyramaze – Bloodlines
Jaar van release: 2023
Label: AFM
Het uit Hjordkaer, zuidelijk Denemarken, afkomstige Pyramaze bestaat sinds 2002 en de band heeft sinds de doorstart in 2015 een plekje in de voorhoede van de power progmetal league.
Hun stevige, virtuoos gespeelde metaltracks worden sinds het geweldige ’Disciples Of The Sun’ gezongen door Terje Harøy. ‘Bloodlines’ is hun nieuwe schijf op AFM, tijd voor een check up! In 2023 keert de Deense prog-power moloch, Pyramaze terug met hun 7e album, Bloodlines , en wat een lange vreemde reis is het geweest. Begonnen als een zeer melodieuze, gepolijste power metal band, brachten ze twee uitstekende albums uit met Lance King aan de microfoon. Lance King verliet Pyramaze en als vervanger kwam Matt Barlow. Met deze bezetting werd het album “Immortal” opgenomen. Sindsdien is de line-up gestabiliseerd. ‘Bloodlines‘ is de zevende plaat van dit indrukwekkende viertal en de tweede plaat voor AFM. Het is de vierde plaat met de huidige line-up, waarin gitarist en producer mastermind Jacob Hansen natuurlijk een bekende naam is. Pyramaze is al een lange tijd verzekerd van de beste producties van deze kerel. De band heeft een tijd lang moeten zoeken naar een stabiele zanger. Lance King (o.a. Balance Of Power) en Iced Earth zanger Matt Barlow zijn ook zanger geweest van Pyramaze en de band stopte zelfs in 2011 met muzikale activiteiten om het zoeken naar en het inwerken van een zanger kwalitatief vorm te geven. Na een onderbreking van 7 jaar keerden ze terug als een soort alt-rock, prog-act onder leiding van Terje Harøy voor Disciples of the Sun.
Songwriting is over de hele linie sterk, met een goede hoeveelheid variatie, en hoewel er sommige nummers zijn waar ik veel meer van geniet dan de ander, staan er geen slechte nummers op het album. Misschien is een teleurstelling de lengte, met een album van minder dan 45 minuten, en het bevat twee korte instrumentale nummers. Het openingstitelnummer met enkele zwaardere momenten die effectief een hype opbouwen voor het eerste volledige nummer, terwijl het afsluitende nummer “Wolves of the Sea” volledig orkestraal is. Ik heb het gevoel dat het album misschien beter af was geweest als een van hen was weggelaten.
De nieuwe plaat barst in ieder geval van de soepele wendingen, variaties en thema’s met veel ruimte voor de wat Coverdale-achtige zang van Terje Harøy. Referentiepunten als Seventh Wonder, Kamelot, Zero Hour en Serenity komen al snel in beeld. Jacob Hansen produceerde, mixte en masterde het album, gestoken in een prachtige hoes, ontworpen door Remedy Art Design, het creatieve bureau uit Athene, geleid door Giannis Nakos. Ook het label stak de tijd in de promotie, ‘Bloodlines‘werd voorafgegaan door een drietal singles, waaronder de eerste ballad van de band sinds ‘The Tides That Won’t Change’ van het ‘Contigent’ album uit 2017. Op deze track is Melissa Bonny van (Ad Infinitum en Kamelot) te gast met mooie melodielijnen.
De titelsong opent de plaat met een kort instrumentaal intro, maar daarna gaat Bloodlines lekker van start. ‘Taking What’s Mine’ is de vierde, aankomende single met een strakke symfonische vibe. ‘Fortress’ en ‘Broken Arrow‘zijn stevig en lekker bombastisch, met af en toe wat rust in de midden thema’s. Opvallend, de band grijpt hier ook terug naar korte thema’s uit hun periode met Lance King, zoals bij het sterke ‘Even If You’Ve Gone’. ‘The Midnight Sun’ is lekker hakkend en kent een gast-solo van Tim Hansen, zoon van Helloween en Gamma Ray oprichter Kai Hansen. ‘Stop The Bleeding’ is melodieus en doet denken aan Queensryche. Ik vind ‘The Mystery‘ het prijsnummer van de plaat, krachtig, zeer progressief en met de gastbijdragen van de Zweed Olof Mörck (Amaranthe, Dragaonland) en Andrew Kingsley van het Canadese Unleash The Archers heeft dit nummer nét wat extra’s. ‘Wolves Of The Sea‘ sluit het geheel, heavy, melodieus en weer die ‘adempauze‘ in de drukke instrumentatie.
Al met al is Bloodlines een geweldig album, dat laat zien dat Pyramaze doorgaat met het melodieuze prog-geluid dat ze introduceerden op Disciples of the Sun en volledig is doorgetrokken op Contingent en Epitaph. Fans van de vorige paar albums van de band zouden het album zonder twijfel kunnen aanschaffen, terwijl fans van melodieuze prog of power metal met een grote focus op keyboards en zang hier ook hun gading kunnen vinden. Epitaph en Disciples of the Sun blijven mijn twee favorieten van de band, maar deze loopt niet ver achter en het is een album van hoge kwaliteit.
