Soen – Memorial
Jaar van release: 2023
Label: Napalm Records
De Zweedse progressieve metalband Soen, gevormd door ex-Opeth-drummer Martin Lopez, is steeds populairder geworden met hun mix van kracht en melodie. Nu keert de band terug met de opvolger van Imperial uit 2021. Begin september bracht Soen het nieuwe album Memorial uit. Sinds het debuut Cognitive levert de Zweedse band meesterwerk na meesterwerk af en hebben ze een karakteristiek eigen geluid ontwikkeld. Ook Memorial staat vol met kleine pareltjes die je het best op vol volume kunt afdraaien om meegezogen te worden in de wereld die Soen creëert. Met hun laatste album bewijst Soen opnieuw hun bekwaamheid in het maken van keiharde en emotioneel geladen composities. Was Soen op de eerste twee albums (‘Cognitive’ uit 2012 en ‘Tellurian’ uit 2014) muzikaal nog wat zoekende in de Tool- en Opeth-hoek; in het navolgende supertrio ‘Lykaia’ (2017), ‘Lotus’ (2019) en ‘Imperial’ (2021) werd er wel degelijk een eigen geluid gevonden én geperfectioneerd. De puntige rock- en metalriffs werden succesvol gekoppeld aan catchy refreinen en standaard voorzien van rustpuntjes in veelal korte (zeker voor het genre) progressieve songs. Iedere plaat was net wat pakkender én daardoor succesvoller dan de vorige.
Zoals het hoort krijgen we na twee jaar afwezigheid (we rekenen voor het gemak Atlantis even niet mee) weer een nieuwe plaat van Soen voorgeschoteld. Iedereen die de band ook maar enigszins volgt weet dan al meteen hoe laat het is. Lekker progressieve gitaarmuziek op de scheidslijn van rock en metal, waarbij de stevige passages en dromerige prog-rock elkaar perfect in evenwicht houden. Het Zweedse Soen is een band die in de loop der jaren weinig substantiële veranderingen heeft gebracht binnen de composities. Is dat kracht…of juist zwakte?
Toegegeven, na “Lotus” werd het allemaal wat harder en steviger: strakke ritmes, dynamisch en sterke melodieën, catchy en melancholische progrock; drums van mastermind Martin Lopez. Krachtige gitaarriffs en solo’s, soms wat complex maar nergens frivool of uitgebreid; gitaarsolo’s die vaak ook doen denken aan Pink Floyd; muziek die neigt naar metal maar…het ook weer niet is. Elk detail lijkt weloverwogen, doordacht.
Een opvallend aspect na ruim een decennium is het hanteren van de titelnamen op de albums. Neem alle cd’s er bij en het zal opvallen dat de band altijd kiest voor één woord binnen de titels. Zeker de laatste vier albums laten dat zien. Het zijn in de meeste gevallen zelfstandige naamwoorden en daarmee stralen die titels ontegenzeggelijk veel kracht uit. Naarmate de cd’s elkaar opvolgen kun je concluderen dat bij elke release de songs steeds verder worden ingekort tot radiovriendelijke tracks van hooguit vier en een halve minuut. Op dit album tikt slechts één nummer de vijf minuten aan, dat is het afsluitende Vitals. Op voorgaande albums was nog regelmatig een song te vinden die meer dan zes minuten duurde.
Het album ‘Memorial’ opent met de tribale rocker ‘Sincere’. Met explosief drumwerk en scherpe gitaren is het een geweldige manier om het album te beginnen. Met een Tool-achtig intro, maar blaast met zijn metal-riffs daarna stevig de speakers uit. Niet hun meest pakkende song, wel één van hun hardste. Past helemaal in het plaatje van de band waarin melancholie en krachtige erupties in een perfecte balans zijn neergezet. De verrassende wending naar het stuk a-capella is heerlijk en de gitaarsolo vol emotie die volgt maakt het plaatje compleet.
Maar de zaken komen pas echt in beweging met het onmiskenbare tweede nummer en de eerste single, ‘Unbreakable’. Het nummer toont de kenmerkende mix van technische bekwaamheid en emotionele diepgang van de band, waarbij krachtige riffs naadloos worden gecombineerd met introspectieve teksten.
Het titelnummer en de tweede single, ‘Memorial’, nemen de luisteraar mee door een sonisch labyrint, met zijn dynamische verschuivingen en beklijvende melodieën. De zang van Joel Ekelöf schittert hier met opnieuw een episch en gedenkwaardig refrein.
‘Violence’ is meer van het goede en laat horen dat Soen consistent werkt aan kwalitatieve goede composities. Misschien lijkt het voor sommigen een trucje dat steeds maar weer toegepast wordt. Ik moet toegeven dat ‘Violence’ niet een verrassend geluid laat horen, maar de emotie, de passie druipt er vanaf terwijl er een pot stevige progressieve rock tegenover staat. Met ‘Fortress’ gaat het vijftal goed los. Het start vet met een krachtig riffgeluid, dat blijft aanhouden terwijl Joël invalt. Het is ondertussen ook wel tijd om aandacht te besteden aan de kracht van de ritmesectie van bassist Kobe en drummer Martin. Vanuit het krachtige deel van het progressieve spectrum volgt de rust met ‘Hollowed’.
‘Hollowed’ is een ballad zoals een klassieke ballad moet klinken. Ieder detail in deze compositie ligt precies op de goede plaats. Het is een compositie waarbij Soen de hulp heeft ingeroepen van de Italiaanse zangeres Elisa die qua stem en emotie precies goed past naast het stemgeluid van Joël. De inbreng van een gast, in dit geval Elisa, is nieuw voor Soen, maar pakt uitstekend uit. Gitarist Cody Ford laat zijn meerwaarde horen in deze zeer gevoelige compositie. De solo die hij neerzet wordt zelfs omschreven met een intens Pink Floydgeluid. Daarbij wordt hij ondersteund door de rest van de band en weet Martin met iedere drumslag te overtuigen. De passie en emotionele vibe past uitstekend bij de boodschap. ‘Hollowed’ gaat erover of je het besluit neemt om een relatie te beëindigen wanneer de harmonie eigenlijk al verdwenen is. Ga je door op de ingeslagen weg die misschien dood loopt of kies je voor het onbekende en laat je het veilige klimaat achter je.
Met ‘Tragedian’ komt de tweede ballad voorbij. Joel steelt de show, al heeft de band pakkendere nummers geschreven. Maar gelukkig wint hij halverwege aan kracht en trekt Cody je met zijn beste Gilmour-solo definitief over de streep. Zijn subtiele spel past mooi bij het stemgeluid van Joël. Tot nog toe laat Joël al horen dat hij over uitstekende kwaliteiten bezit. Als vanzelf kan hij kracht en heldere zang ten dienste stellen van het totale geluid van Soen. Hier beweegt hij stemtechnisch als een kameleon door de verschillende fase van de compositie. Vanuit de subtiliteit legt Soen de progressieve lat nog even hoog ten aanzien van krachtige impulsen. Icon krijgt verder vorm met vette riffs en een krachtig karakter. Een stuk muziek dat je verder absorbeert in de Soenbubbel.
Met ‘Vitals’ sluit Soen het album in alle rust af. Het heeft niet de allure van ‘Hollowed’, maar nog altijd mag ‘Vitals’ als bovengemiddeld gerekend worden. De compositie neemt je een beetje terug naar de vorige eeuw naar de jaren zestig waarin in louche en rokerig etablissementen jazzy ballades de sfeer verhoogden.
Hoewel dit muzikaal gezien niet het meest technische album is, weet de band je toch bezig te houden met uitstekende songwriting, wat deze band doet opvallen tussen zijn collega’s. Simpel gezegd bezitten ze de gave om een goede hook te schrijven, geen gemakkelijke vaardigheid in de wereld van hardrock en prog metal. Gedurende de nummers is het de zang van Ekelöf die het meest opvalt en de luisteraar door het ingewikkelde muzikale landschap leidt met een boeiende en emotioneel geladen uitvoering.
Memorial is een bewijs van de evolutie van Soen als band. Het is een album dat niet alleen hun muzikale volwassenheid en briljante songwriting laat zien, maar ook hun vermogen om een diep resonerend en toegankelijk oeuvre te creëren. Deze release verstevigt de positie van Soen als een kracht waarmee rekening moet worden gehouden in de progressieve metal- en hardrockscene, en Memorial zou heel goed kunnen worden beschouwd als hun beste en meest toegankelijke album tot nu toe.
Soen heeft een sterk album geleverd dat de opgebouwde schare fans opnieuw zal boeien. Wellicht zal het zo hier en daar zelfs nog een nieuwe bewonderaar aantrekken. Het herkenbare geluid is niet veranderd, de songs kun je inmiddels wel typerend “Soen” noemen. De productie, de arrangementen, de kenmerkende en aangename zang van Joel Ekelöf, het typeert deze Zweedse band van voor tot achter.
