Human Clay-Closing The Book.
Human Clay (1996) & U4IA (1997)
Jaar van Release: 2006
Label: Music For Nations
Na de teleurstelling van het laatste Talisman-album ‘Life’ ging Talisman voor onbepaalde tijd op pauze. Ze waren technisch gezien niet uit elkaar, maar deden alleen technische dingen… Soort van. De buitengewone gitarist Frederik Akesson verliet de band om iets krachtigs na te streven met een band genaamd Eyeball. Jeff Scott Soto en Marcel wilden iets uitbrengen dat de fans van Talisman zouden vasthouden totdat ze konden beslissen wat er met Talisman zou gebeuren.
Daaruit kwam de band Human Clay voort. Je zou je afvragen: waarom niet doorgaan met Talisman. Het antwoord was simpel. Jeff had een enorm inkomen nodig en het hervormen van Talisman waren onmisbaar, geen haalbare optie, terwijl hij zich had gecommitteerd aan zijn jaren ’70-tributeband Boogie Knights. Dus kwamen ze bij het idee van Human Clay en namen op tussen 18 december 1995 en 10 januari 1996. Ze besloten een hoop oud materiaal te pakken dat ze nooit met Talisman hadden uitgebracht en een album samen te stellen. Ze hadden geen drummer, dus gebruikten ze in plaats daarvan een drummachine (wat ik normaal gesproken niet leuk vind) en Marcel behandelde vervolgens alle andere instrumenten, op enkele kleine uitzonderingen na. De productie op het debuutalbum is niet zo geweldig omdat ze niet veel budget hadden, maar ik zal me proberen te volgen op de nummers en niet op de productiewaarde… veel.
Als je nieuwsgierig bent hoe ze aan de naam Human Clay zijn gekomen. Ze vond de naam Human leuk als onderdeel van de bandnaam, terwijl Jeff een fan is van Human League. Soto zegt dat hij Andrew Dice Clay ook leuk vond, dus de namen van het kleigedeelte. De naam Human Clay werd niet door een andere band gebruikt, dus gingen ze akkoord. Niet erg spannend verhaal en ik weet niet zeker hoeveel ervan waar is of gewoon de Soto die grappig probeert te zijn.
Maar als vervent Jeff Soto fijn en liefhebber van het Talisman materiaal moest ik gewoon dit album hebben. De CD die ik heb van het debuutalbum van Human Clay is eigenlijk een set van 2 CD’s met beide Human Clay-albums, inclusief ‘U4IA’. Het heet ‘Closing the Book on Human Clay’ en bevat zelfs de Japanse bonustracks op elke schijf, dus een geweldig nummer voor als je onderweg bent. Het originele album werd rond 21 juni 1996 in Japan uitgebracht.
Het album begint met het a capella nummer “2 Your Heart” , dat kort en krachtig is en een aantal fantastische harmonieën bevat. Een echte showcase van Jeffs talent. Daarna gaan ze meteen verder met “Golden Years” , dat Marcel Jacob zo’n 14 jaar eerder schreef en nu eindelijk het levenslicht ziet. De bas van Marcel is luid en trots en drijft het nummer aan. Het is een pure rocker, hard en heavy. Nog meer geweldige zang van Soto en ze leveren weer een stevige melodieuze rocktrack af.
“Heaven on Earth” klinkt net als een Talisman-nummer, maar wat zou je anders verwachten met deze twee samen. Er zit bij deze veel echo in de zang van Jeff (slechte productiewaarde), maar het nummer is nog steeds de moeite waard. Het klinkt echter bijna een beetje onvoltooid en de drummachine is hier een beetje veel, het blijft je bij en de gitaarsolo is op zichzelf al de moeite waard.
Dan krijgen we “Jalousy” , wat veel geruchten op gang brachten dat Soto terug zou komen met Yngwie … Waarom omdat Yngwie Malmsteen speelt hier leadgitaar. Geloof het of niet, er was een tijd dat deze twee elkaar nog ontmoetten. De muziek is in het begin een beetje overweldigend op de zang van Jeff na. Het nummer bouwt op en heeft een behoorlijk episch gevoel en is meer een nummer in Yngwie-stijl. Nu is de solo klassiek Yngwie… supersnel versnipperen en helaas niet lang genoeg. Het nummer is afkomstig van een eerdere demo genaamd “Guardians of My Life”.
Het volgende is “Outside Lookin’ In”, een andere rocker weer geweldige spel en zang. Daarna verplaatsen ze de boel met “Without You” , dat een behoorlijk minder keyboard/hoorn instrumentaal stuk heeft. Het dreunt maar door en doet niets. Het probeert ergens heen te gaan, maar lijkt verloren. De solo begint en voelt volledig misplaatst omdat het tempo te snel is voor de rest van het nummer.
In “Now It’s Time” speelt Brian Young op leadgitaar. Brian komt uit een zeer vroege Soto-band genaamd L’amour. Deze schopt een beetje en rockt helemaal uit de kast. Het gitaargeluid is geweldig, de bas van Marcel bonst weg. Jeff zingt met een soort radio-effect op zijn stem voor de openingsvers, waarna hij weer terug is bij zijn magische zang. Nog een klassiek Talisman-klinkend nummer en een van de betere op het album.
Dan krijgen we “Don’t Look Back” , oorspronkelijk uitgebracht door Bai Bang en genaamd “Run to the End”. Een zeer glamoureus rock / jaren 80-achtig nummer. Vol keyboards en een nogal vrolijk nummer. Klinkt een beetje cheesy, maar ik vind het wel leuk. Het zorgt ervoor dat je met je hoofd beweegt en met je voeten tikt.
“Holdin’ On” zal je volkomen bekend in de oren klinken. Het is feitelijk de originele versie van het nummer “Body” dat op het Talisman-album “Truth” stond. Dat was een van de beste nummers op het album. Dit nummer is nog steeds een van de beste nummers, maar er ontbreken enkele van de coole vocalen die ze aan het andere nummer hebben toegevoegd.
“I Wanna Go Home” is weer een typische Talisman-rocker. Redelijk genoeg en de moeite waard om dit album te zetten, maar ook niet beslist de moeite waard om over naar huis te schrijven. “Vows in Stone” is meer een niemendalletje.
In het laatste nummer op het originele album wordt Human Clay helemaal bluesachtig. Het nummer past niet echt bij de sfeer van het album, maar het is geen slecht nummer. De zang van Jeff is perfect voor blues en mooi om te zien hoe ze iets anders en nieuws proberen.
De Japanse editie (en mijn exemplaar) heeft 2 bonustracks. De eerste is “In the Line of Fire” en vind ik beter dan de meeste nummers op het album. Het is een zware, uptempo rocker en heeft een geweldige gitaarsolo… zou misschien ook het beste op het album kunnen staan. Een totaal killer-track. Het tweede bonusnummer is “Eternal Flame” dat oorspronkelijk door John Norum werd opgenomen op zijn album ‘Total Control’. Een zware bastrack, over prachtig gitaarwerk heen, geloof ik van Fredrik Akesson zelf. Jeff klinkt moordend terwijl zijn zang tijdens het refrein stijgt. Als de solo op het vorige nummer geweldig was, wat maakt dat dan deze…geweldig misschien!! Nog een beest van een nummer. Helaas, als je een paar nummers van het originele album had gehaald en deze twee had toegevoegd, zou dat de score enorm hebben verbeterd.
Het werd tijd voor hen om in Jeffs vrije tijd samen nog een album te maken en deze keer hadden ze een betere reeks nummers en ze gaven er wat meer geld aan uit, het dubbele van de laatste.
De productie was daardoor een stuk beter en het geluid ook. Deze klonk meer als een Talisman-plaat omdat de bas prominenter aanwezig was in de mix en het allerbelangrijkste: de drums waren eigenlijk echte drums dankzij voormalig Talisman-drummer Jamie Borger. Jeff klonk geweldig en het kwam allemaal veel beter samen. Er was nog steeds geen toeren omdat Jeffs andere toewijding het te moeilijk maakte om te doen. Eigenlijk heeft Human Clay nog nooit als band live gespeeld en zal dat ook nooit doen vanwege het overlijden van Marcel in 2009. Het Japanse label waar ze onder zaten had eigenlijk een optie voor een derde album, maar daar is nooit iets van terechtgekomen omdat er nooit een is uitgebracht of opgenomen waarvan wij weten.
Het album opent met een bassolo van Marcel die eigenlijk ook al het gitaarwerk voor zijn rekening neemt. Het openingsnummer, “Lessons of Love” , ligt meer in de melodieuze traditie van Talisman, net als het grootste deel van dit album. De drums klinken deze keer als drums en Jeff zingt met hart en ziel. En ik heb nooit geweten dat Marcel zo goed op een gitaar kon jammen, maar de solo is helemaal geweldig. De uptempo rocker zorgt ervoor dat je rechtop gaat zitten. Dit lijkt er nu meer op!
“King of the Nation” is het volgende en doet me op bepaalde punten eigenlijk een beetje denken aan Queen’s “Let Me Entertain You” door de manier waarop Jeff dit nummer voordraagt. Maar die bas is helemaal Talisman. Nog een snelle, uptempo rocker. Heeft nog steeds een geweldig refrein en ook een geweldige solo… plus Jamie’s drumwerk op deze is ook geweldig.
Dan komt “Salvation” binnen met een knal met een zware drumopening die leidt naar een melodieuzer nummer en een zware baslijn. Dit mid-tempo nummer geeft ons meer van wat we willen van Talisman… ik bedoel Human Clay.
Daarna is het terug naar de stevige rocker met “Pain & Deception” . Dit snel meeslepende nummer snelt door de coupletten waarin Jeff een duet met zichzelf zingt. Het is een interessante manier om het nummer te presenteren. Marcels vingers vliegen in het rond terwijl de bas met kromme snelheid speelt en Jamie heeft er geen problemen mee om hem bij te houden. Het is misschien wel het zwaarste nummer op het album!
“The Thin Line” opent met een gruizige gitaarriff en al snel komt Jeff met branie binnen en laat zijn vocale capaciteiten zien. Geweldig gitaarwerk in dit nummer, maar maak je geen zorgen, want Marcel’s altijd aanwezige basgeluid is er nog steeds en drijft het nummer vooruit, wat het een funky groovy geluid geeft. Deze is niet zo heavy als de vorige, maar deze perfect gemaakt voor het nummer. Dit album bevat absoluut de betere nummers dan het debuut.
Eén van de beste nummers op het album is “Speed Demon” en het is wederom een snel rijdend, heavy avontuur. Zoals de titel doet vermoeden, voelt het nummer alsof je 160 km per uur over de weg rijdt. Het refrein is hier de winnaar, omdat het eenvoudig en pakkend is. Het gitaarwerk is zo snel en hectisch met een stuwende drumbeat als ondersteuning. Tegen het einde moet je op adem komen.
Het volgende is een totaal onverwacht nummer. Het is het titelnummer, “U4IA” , dat instrumentaal is. Het is een kans voor Marcel om te pronken met zijn immense talent terwijl hij alle touwtjes in handen heeft, terwijl Jamie de steun geeft. Het is een zeer melodieus nummer, waarbij de gitaar de coupletten lijkt te zingen. De bas is zwaar, maar echt bedoeld als begeleiding, want de gitaar is hier de ster.
“Pretender” is een door bas aangedreven nummer, wat het een beetje funky randje geeft. Jeff is terug op zang (nou ja, wie anders zou dat zijn) en doet zijn gebruikelijke best. Voor het eerst krijgen we echter een nummer dat maar zo-zo is. Niet zo memorabel of gevarieerd als de andere nummers. Het voelde meer als en dat is oké, want ze kunnen niet allemaal geweldig zijn.
Met “Stand 4 the Fall” gaan we nu verder op het pad dat we al bewandeld hebben. Ja, het spel is geweldig en de zang van Jeff is zoals gewoonlijk van topklasse, maar het voortdurende basgeluid voegt hier niets aan toe en het voelt alsof we dit allemaal al eerder hebben gehoord.
Het laatste nummer van het standaardalbum is “Survive” en dat doet het ook. Met een dreigende openingsgitaarriff meteen in een mini-solo voordat Jeff de teksten agressief aanvalt. Dit is een zwaarder nummer. Er is een pauze en dan komt het extreem donker en verontrustend terug voordat er weer een briljante gitaarsolo van Marcel begint..
Het Japanse bonusnummer heet “Boy on a Golden Hill” en is ook een gitaargestuurd nummer en ik vind het beter dan een paar nummers op het oorspronkelijke album. Het geweldige achtergrondzang in het refrein, een prima gitaargeluid en het goede drumwerk van Jamie. Opnieuw een stevige rocker en een prima bonustrack.
