Harlan Cage-Forbidden Colors
Jaar van Release: 1999
Label : MTM Records
Opnieuw een retro-review, van een band die vooral in de jaren negentig in de AOR wereld geen onbekende is.
Sommige groepen proberen hun stijl bij elk album te veranderen, of volgens de trends, anderen hebben een gedragslijn en houden zich daar aan. Zo bouwen ze een groep trouwe fans op die weten dat het nieuwe album net zo goed, zo niet beter zal zijn dan het vorige, ook al zullen hun tegenstanders zeggen: “Nou, ze vernieuwen zich maar weinig”.
Nee, ik ga het niet met je hebben over de nieuwe AC/DC, maar over de nieuwe Harlan Cage.Voor dit derde album blijven ze doen waar ze verstand van hebben en dat doen ze heel goed: kwalitatieve AOR en vol gevoel. Van de 12 nummers op dit album is er geen die buiten boord valt: alle nummers zijn gevuld met gevoel, melodie….
Harlan Cage is weer bezig…hun derde magnum opus. Ik dacht dat ze hun hoogtepunt hadden bereikt met Double Medication Tuesday Dit komt ongeveer het dichtst in de buurt van AOR (albumgeoriënteerde rock) in zijn puurste vorm, wat de ouderen onder ons zich herinneren als AOR van eind jaren zeventig, in tegenstelling tot de AOR (volwassenengeoriënteerde rock) van de jaren negentig. Dit album doet enorm denken aan Journey op zijn hoogtepunt ( Escape, Frontiers ) met een iets zwaarder randje. Wees niet bang, de hooks en harmonieën zijn er in overvloed…
Kortom, dit Harlan Cage-album heeft alles in zich om een AOR-klassieker te worden. Dus als je de kans hebt om het te bemachtigen, aarzel dan niet, je zult anders een juweeltje missen.
Nummer voor Nummer: “No Sunday Bride” het doet sterk denken aan een deel van het materiaal op DMT, de toetsen en het sterke refrein zijn aanwezig, met een iets zwaardere nadruk op het gitaarwerk, een voorbode van wat er op het album gaat komen. “Chinatown” een gitaarintro leidt naar een soort stemmig couplet, dat effectief uitbouwt tot een stevig refrein. Hoewel dit voor mij een van de memorabele nummers op het album is, komt dat het een pakkend nummer is met goede gitaarsolo. ‘Thrill Of It All’ ,Ik hoor overal in deze film de vroege Survivor . Een solide nummer, Net als op de eerste 2 Harlag Cage-albums, is een titel van het legendarische Fortune-album coveren ook weer een must geweest. Deze keer is het ‘Thrill Of It All’.
“Can’t Tame The Raven” zit vol gevoel, dit is het eerste nummer dat me echt “wegblaast”, van het aangrijpende vioolintro tot het couplet, tot een absoluut prachtig refrein! Dit nummer doet met mij wat Dearborn Station met mij deed op DMT. Een uniek nummer op het album.
“Hard Yellow Line” mij doet denken aan de hoogtijdagen van Survivor, absoluut mijn favoriet op het album. Hier beginnen we een iets hardere Harlan Cage te horen, met een snel deuntje, geweldige tekst een nummer zoals we die graag horen op een klassiek AOR album.
“Last Plane Out” 0pnieuw een prima voortzetting van het album. Ook pure AOR met de nodige bombast waarbij gitaar en toetsen het nummer op een prima manier ondersteunen. Misschien net is minder als zijn voorgangers, maar dat mag. “A Little Rain” nu relaxen we even, een mooie mid-tempo ballad. Het refrein van dit nummer is absoluut geweldig. Beginnend met een mooi gitaarintro. Op dit nummer komt hier en daar het gitaarspel wat prominenter naar voren. “Feel The Weel” wacht eens even! Is dit wel Harlan Cage? Dit is een stevig rockend deuntje en het werkt best goed. Absoluut gitaargestuurd, en een aantal geweldige riffs. Een mooie afwisseling op het album. “Making My Way Back To You”. Een mooie pianoballad die uitmondt in een prachtig refrein. In het couplet hoor ik een klein stukje van Meatloaf , maar het refrein is puur Harlan Cage. “Late Night Escapes”. Oh oh, doe je veiligheidsgordel om! We hebben weer een stevige rocker met een ietwat donker couplet, dat leidt naar een melodieus refrein. Hierbij zijn de gitaren op de voorgrond afgestemd, precies wat het album nodig heeft aan variatie. Voorzien van een fantastische gitaarsolo, dendert het nummer voort. We mogen natuurlijk de ballad “Before The Night Is Gone” vol sensualiteit niet vergeten. Na dat laatste nummer zijn we toe aan een adempauze, en dit kleine deuntje zorgt daar heel mooi voor. Een akoestische gitaarintro in een *zeer* Journey- achtige ballad en neemt ons geleidelijk mee naar een prachtig refrein.
“Two Ships In The Night” rondt het album prachtig af. Extreem radiovriendelijk, een springerige rocker die toch alle kenmerkende Harlan Cage gen bevat.
Nou, ik ben uitgeput. Simpel gezegd: dit is een fenomenale schijf. Als ik punten moet uitkiezen is het *enige* minpunt dat de productie misschien op sommige plekken wat tekortschiet, maar dat is een kleine kritiek die ruimschoots gecompenseerd wordt door de prachtige muzikaliteit van het album. Ik kan het niet genoeg benadrukken: als je een fan bent van vintage Journey en van echte AOR zoals het vroeger was, kun je deze schijf niet missen! Proficiat aan de band met een voorbeeldige prestatie!!
