Steve Perry-For The Love Of Strange Medicine
Jaar van Release: 1994
Label: Columbia
Tussen zijn grote hits met Journey en zijn Street Talk- soloplaat bracht Steve Perry een groot deel van de jaren ’80 door met het domineren van de rock- en Top 40-formats op de radio, om nog maar te zwijgen van MTV.
Dus toen hij in een langdurige pauze terechtkwam na het uiteenvallen van Journey na de LP Raised on Radio uit 1986 , kwam dat als een verrassing. Naarmate de jaren ’80 vorderden tot in de jaren ’90, veranderde Perry van een arena-vullende rockster tot een zelden geziene kluizenaar. Maar ook al werkte hij in een langzamer tempo dan de fans misschien leuk vonden, Perry was niet weggelopen van de muziek, en dat bewees hij met de release van zijn tweede solo-inspanning op 19 juli 1994, For the Love of Strange Medicine .
Bijna drie decennia lang, slechts onderbroken door een korte en verrassende hereniging met Journey, is hij feitelijk stil en onzichtbaar geweest. Voor fans van zijn muziek en iedereen die zich objectief verwonderde over de kracht van zijn stem, was dit triest, mysterieus en verontrustend. Insinuaties waren er in overvloed.
Het langverwachte album kwam pas na een lange periode waarin Perry de hoeveelheid materiaal voor een album voltooide en vervolgens schrapte – waarvan een deel pas aan het licht zou komen met de release van de Greatest Hits + Five Unreleased -compilatie in 1998. “Ik schreef 13 nummers”, legde hij uit in een interview uit 1991. “Toen begon ik met het ‘platengedoe’, weet je, tracken, overdubs, zang, mixen, enz. Gedurende deze tijd begon mijn leven te veranderen en toen ik klaar was, realiseerde ik me dat sommige dingen die ik vandaag voel niet weerspiegeld werden. In het totaalplaatje toen ik terugkeek op het project. Dus … hier ben ik op een nieuwe golf van creativiteit.” “Ik kan alleen maar aan de plaat blijven werken als een schilderij”, voegde hij eraan toe in een apart interview. “Als het klaar is, trek je je terug en zeg je: ‘Ik laat de kwast vallen. Ik wil hier geen verf meer op doen.’ Dat is de balans, om te weten wanneer je moet stoppen. Dat begrijp ik, maar tegelijkertijd geniet ik echt van het maken van deze plaat en als je iets doet dat je graag doet, is het nogal moeilijk om te stoppen.’
Tijdens de sessies werkte Perry met een nieuwe band, waaronder toetsenist Paul Taylor,van Winger. Lincoln Brewster, Perry’s gitarist voor het album, werd uit de vergetelheid geplukt door zijn associatie met Perry’s vriend en voormalig bassist Randy Jackson. Perry vond zijn nieuwe drummer, Moyes Lucas, Jr., door soortgelijke toevallige omstandigheden. “Paul, Link en ik waren op een oefenplek hier in Los Angeles en we waren gewoon aan het jammen en hadden veel plezier. “Op een dag waren we aan het jammen en mensen aan het uitproberen toen Moyes, op de deur klopte en zei dat hij graag auditie wilde doen. Hij kwam binnen en installeerde zich en we konden aan het kijken hoe hij zijn uitrusting afstelde zien dat hij anders was. We wisten het meteen. “Het was een zeer collaboratieve samenwerking”, dacht hij later over het songwritingproces. “Er stonden zoveel nummers op de plaat die in een groepsrepetitiesituatie waren geschreven, omdat dat de beste plek was om ze te testen – als een snelle auto.”
Je weet dat hij kan zingen. Je gaat ervan uit dat hij iets te zeggen heeft. “You Better Wait”, de opener van het album, de single en waarschijnlijk het beste nummer op de plaat. Het vervolgt met “Young Hearts Forever” een duidelijke drumbeat, wat wordt opgesierd door gitaarmuziek, maar naar mijn gevoel net iets te veel op de achtergrond. De solo mag er dan wel weer zijn maar aan de korte kant. De stem van Perry tilt het nummer naar een hoger niveau. “I Am” begint met een zweverig keyboardintro, waarbij langzaam een akoestisch gitaarwerk invalt. Een langzame ballad, niet goed, niet slecht. “Stand Up” begint gelukkig wat steviger, met Toto-achtige drumbeat. Vooral de stem van Perry houdt het nummer overeind. Zit tussen een rocknummer en ballad, maar de compositie weet niet duidelijk te overtuigen, tot halverwege het nummer wanner het tempo omhoog gaat. Het titelnummer “For The Love Of Strange Medicine” verschilt niet veel van de vorige nummers, kabbelend tussen rock en een luisternummer, met hier en daar een versnelling en meer power. “Donna Please” begint met een piano intro, het is jammer wanneer de band invalt, dat deze niet wat harder in de mix staat, dan zou het een geweldig rocknummer geweest zijn. “Listen To Your Heart” het gaat lekker van start, gitaren wat prominenter aanwezig en is ook meer uptempo, je hoopt op meer, maar als dit de stijgende lijn is, dan is het OK. “Tuesday Heartache” het intro voorspelt nog niet waar je op hoopt. Een duidelijk basloopje ondersteund het nummer, wederom geen slechte compositie maar mist gewoon de power. “Missing You” had een uitstekend nummer kunnen zijn, meer zoals “Faithfully”, maar miste net de scherpte, verder een prima ballad.”Somewhere There Is Hope” is voor mij het diepte punt van het album, begint soulvol en werkt naar een poppy refrein. Het album eindigt beter met “Anyway”, een prachtige ballad, die wat de betreft nog het dichtst bij Journey komt. Een nummer dat Perry verklaarde, dat het geïnspireerd was door de ondergang van de band
De reactie op For the Love of Strange Medicine bevindt zich ergens tussen deze twee uitersten. Het album gaat fantastisch van start, maar weet dit niet vast te houden met hier en daar een opleving. Het is jammer dat het niveau van het openingsnummer “You Better Wait” geen vervolg kreeg op het album, dan was het een klassieker geweest.
Hoewel de single ‘You Better Wait’ de Top 40 bereikte en het album met goud werd bekroond voor een verkoop van meer dan een half miljoen exemplaren, kwam het bij lange na niet in de buurt van het niveau van multi-platina succes van het voorgaande decennium, en de release ervan deed weinig om de voortdurende vraag van een Journey-reünie te onderdrukken.
