Harlan Cage- Harlan Cage

Harlan Cage- Harlan Cage

Jaar van Release: 1996

Label: MTM

Nadat ik redelijk onder de indruk was door het laatste Harlan Cage-album en het Fortune-album, was ik erg benieuwd naar hun eerste album. Het album aangeschaft en ben er nu de eigenaar van. Na het beluisteren moet ik toch bekennen dat dit album niet zo goed is als “Double Medication Tuesday”, maar  is het toch een zeer opmerkelijke release. Van de dertien nummers op het album voldeden er maar een paar niet aan mijn hoge verwachtingen. Toegegeven, het kostte een paar luisterbeurten om het album ten volle te kunnen waarderen, maar het was het waard.

Het debuut van Harlan Cage in 1996 markeerde de heropleving van de Los Angeles AOR-band Fortune, die in 1985 een sensationeel titelloos album in Giuffria/White Sister-stijl uitbrachten op Camel Records (MCA). Zanger Larry Greene en toetsenist Robert Scott Craig gingen niet helemaal verder waar ze meer dan tien jaar eerder waren gebleven, toen, minus de twee Fortune-broers, de bombastische arenarock plaats maakte voor een meer retro-relaxte stijl van melodieuze rock. De naam “Harlan Cage” is ontleend aan (en ik citeer:) “een Amerikaans folkloristisch personage dat een prediker, bedelaar, zigeuner of dief was geweest”. Blijkbaar was dit bedoeld om uitdrukking te geven aan “hun affiniteit met bands als Jethro Tull en Lynyrd Skynyrd”. Hoewel deze laatste twee bands niet als muzikaal referentiepunt mogen worden beschouwd, snap je ondanks het volkse “Run Rebel Run” of het ‘spaghettiwestern’-achtige gevoel van “98 in the Shade” de vergelijking wel. De belangrijkste sterke punten en meest onderscheidende eigenschappen van Harlan Cage zijn de toetspartijen van Scott Craig en de ruige stem van Greene. Het materiaal op dit, hun MTM Music-debuut, is net als het Fortune-album mede geschreven door Green en Craig. Maar samenwerkingen met Steve Porcaro (Toto) en Tom Whitlock (vooral bekend van zijn soundtracknummers op Top Gun en Over The Top en zijn werk met de grondlegger van computerdisco Giorgio Moroder) zorgen voor deze tracklist.

“Pay the devil his due” is een fantastische melodieuze opener en het album gaat in dezelfde lijn verder met de smeulende balladeske “One Naked Kiss”.

Veel van de elementen die ik leuk vond aan Harlan Cage en Fortune zijn hier al duidelijk aanwezig, zoals de uitstekende keyboards, dramatische arrangementen en natuurlijk de unieke stem van LA Greene. Ze hebben ook een oud Fortune-nummer (“98 In The Shade”) opnieuw opgenomen voor dit album, zoals ze deden voor “Double Medication Tuesday” en zijn van plan dit ook te doen voor het komende album “Forbidden Colours”. De hoogtepunten zijn echter nieuw geschreven nummers, “Pay The Devil His Due”, “Three Nights Running”, “Too Much” en de geweldige ballads “Kiss Of Fools” en “Sweet Salvation” zijn stuk voor stuk briljante nummers. Alleen het afsluitende trio van “Takin’ Out The Trash”, “Silver Wings” en “Let It Rain” samen met het tamelijk gemiddelde “Run Rebel Run” maakt geen bijzondere indruk op mij.