Axel Rudi Pell-Between the Walls
Jaar van Release: 1994
Label: Steamhammer
Terwijl Jeff Scott Soto met Talisman door Europa toerde, was Axel Rudi Pell klaar om nog een album te maken. Na de gemengde reacties van de fans op het album ‘The Ballad’ zou Axel naar zijn roots teruggaan en een puur metal album maken… een Duits metal album zoals hij heeft verklaard. Hij nam contact op met Jeff en regelde dat hij langs zou komen om aan het album te werken terwijl Jeff op tournee was. Jeff deed dit graag omdat hij een goede chemie had om met Axel samen te werken, dit resulteerde dat Soto nog een bijdrage kon leveren aan 4 van de 10 nummers.
Het grootste deel van de band keerde terug van het laatste studioalbum, ‘Eternal Prisoner’. Met betrekking tot Axel en Jeff was alles duidelijk, Jorg Michael was weer op drums en Volker Krawczak op bas. Toetsenist Kai Raglewski was weg en in zijn plaats was Julie Greaux, die met Billy Idol heeft gewerkt en toevallig de vriendin van Soto was.
Het album opent met een kort instrumentaal intermezzo genaamd “The Curse” . Het is langzaam, eenvoudig en er gebeurt niet veel. Een beetje saaie keuze om te openen, maar wanneer het eerste echte nummer begint, “Talk of the Guns” , is het explosief en een meer metal nummer. De contrabas-kickdrum van Jorg is volop aanwezig en Pell’s shredding is snel en furieus. De zang van Jeff klinkt hier wat volwassener en hij levert dat met zijn kenmerkende krachtige zang.
“Warrior” hoewel het hier geen metal nummer is, is het een stevig hardrock nummer. Er heerst een rockgevoel uit de jaren 80 a la Dokken en andere soortgelijke bands. Jeff schittert hier omdat dit melodieuze rockachtige geluid in zijn comfort zone zit. Met een pakkend refrein en wat gitaar riffs op naar het volgende nummer.
Dan krijgen we “Cry of the Gypsy” met een Van Halen-achtige openingsriff en brengt ons meer hardrock uit de jaren 80. Dat het 1994 is, doet er niet toe. Het nummer is buiten de openingsriff niet overdreven spannend. Het refrein is dan wel weer pakkend, dus het nummer heeft wel zijn momenten.
Het beste nummer op het album is het epische nummer van 10 minuten genaamd “Casbah” . Het lied gaat over een gevangene die ervan droomt te ontsnappen en naar Casbah te gaan. Het nummer opent met wat keyboards en akoestische gitaar. Maar dan vallen de instrumenten en heeft het wel wat weg van het Metallica-geluid. Er zitten ook elementen in het nummer die een beetje aan Rainbow doen denken.
“Outlaw” gaat regelrecht terug naar het rockgeluid van de jaren 80 en dat is geen slechte zaak. Het is een uptempo nummer dat een geweldig, eenvoudig refrein heeft dat behoorlijk pakkend is. Pell heeft een mooie riff die gemakkelijk blijft hangen. Gewoon een goed, solide nummer.
Mijn minst favoriete nummer op het album is “Wishing Well” , een cover van Free. Het nummer is vlak en ik moet toegeven dat de zang dat ook is. Jeff doet covers meestal goed, maar het voelt als pure opvulling.
Dan worden we iets serieuzer met het volgende nummer. “Innocent Child” is een ballad en raakt een zeer gevoelig onderwerp aan: kindermisbruik en kinderpornografie. Er staat geweldig keyboardwerk op van Julie, wat het een meer serieuze sfeer geeft. De riffs van Pell zijn aangrijpend. De zang van Jeff wederom geweldig, ondersteund door Julie op piano, zeker een dynamisch duo. Het is een ontroerend, hartverscheurend nummer en nog een van mijn favoriete nummers op het album. Een van Jeffs beste vocale uitvoeringen op het album.
Het titelnummer, “Between the Walls” , is het volgende en gaat terug naar de rock en metal van het eerste deel van het album. Het is een snel en wat meer metal.
‘Desert Fire’ . Een instrumentaal nummer dat in feite een keyboard- en gitaarsoloballad is tussen Julie en Axel. Denk aan Jon Lord en Richie Blackmore en je hebt een idee wat je krijgt. Voor mij had Pell dit nummer simpelweg kunnen weglaten en dit zeker niet als afsluiter op het album gezet.
