McAuley Schenker Group-MSG
Jaar van Release: 1992
Label: EMI
MSG is het derde en laatste studioalbum van het project van Michael Schenker en Robin McAuley, de McAuley Schenker Group. Het werd uitgebracht in 1991 in Japan en 1992 in Europa.Tijd weer voor een retrorecensie.De band was bij de tweede tournee uit elkaar gegaan, behalve McAuley en Schenker. Om de basis te vormen voor het volgende album huurden ze voormalig Dokken en toekomstige Dio en Foreigner-bassist Jeff Pilson, voormalig Sammy Hagar-toetsenist Jesse Harms en voormalig Wild Horses-drummer / toekomstige Scorpions-drummer James Kottak in. Met de Seattle grunge aan de gang en aan de andere kant het harder en heavy gitaarmuziek dat door metalartiesten over de hele wereld werd overspoelt, wat deed Michael? Hij hield voet bij stuk en maakte een goede evolutie van zijn vorige album “Save Yourself”. Artiesten worden gedefinieerd door wat ze in de jaren negentig deden, en Michael bleef gewoon zijn eigen ding doen. Minpunt op dit album is wellicht dat we zonder ritmegitarist niet de complexe dubbele gitaarharmonieën hebben zoals we op Save Yourself hadden.
We openen met “Eve”. Dit lied is een lied over Eva die de eerste vrouw was en de duivel haar corrumpeerde en haar de appel liet eten. Een interessant idee om een hardrocker-achtig nummer te maken over een driehoeksverhouding tussen Adam, Eva en de duivel, maar het is een geweldig nummer. De zang is sterk en de solo is gweldig op dit nummer. Het volgende is mijn favoriete nummer hier: “Paradise”. De riffs op dit nummer zijn geweldig, en het refrein zit al in mijn hoofd sinds ik het voor het eerst hoorde. De solo is, net als elke andere solo hier, geweldig. Het drumwerk is hier ook top. Het volgende is een langzame ballad genaamd “When I’m Gone”. Het gebruik van piano helpt dit zich te onderscheiden van eerdere ballads van deze incarnatie van MSG. De langzame en emotionele zang stijgt en escaleert in dit dreunende refrein. De solo ontploft gewoon na een van de refreinen en is gewoon fantastisch. Dit nummer is gewoon een fantastisch break-up nummer. “This Broken Heart” is verrassend genoeg geen ballad, de naam doet vermoeden dat het dat wel zou zijn. Het is een geweldig break-up nummer over het doorstaan van weer een vreselijke break-up. de zang hier is goed en dit zijn enkele van McAuley’s beste teksten. De harmonieën zijn hier verrassend goed, en de solo is kort en krachtig, nog een absoluut hoogtepunt. “We Believe in Love” is een solide nummer. Het refrein is pakkend en de solo is goed, maar het nummer is niet spectaculair in vergelijking met de eerste vier nummers op het album. “Crazy” is een hardrocker. Hoewel dit nummer klinkt als generieke opvulling. De solo maakt het echter de moeite waard. “Invincible” is een ander nummer dat aanvoelt als opvulling. Ook hier is het de solo die dit nummer redt. “What Happens to Me” is weer een huiveringwekkende ballad. Het nummer heeft weer een emotionele uitvoering van McAuley. Geen enkele andere MSG-zanger zou ooit zo’n ballad kunnen zingen. (Behalve misschien toekomstige Gary Barden) De teksten zijn sterk en de solo is ongelooflijk. Een grote stap vooruit ten opzichte van de twee vorige nummers. “Lonely Nights” is een andere hardrocker, maar het klinkt minder als opvulling dan nummer zes en zeven. Een beetje generiek, maar de solo is onmiskenbaar Michael. Het volgende is nog een ballad, hoewel “This Night Is Gonna Last Forever” meer leunt op de powerballad-kant.
Weer een solide optreden van McAuley, en Michael is hier op dreef, vooral die solo. Ons afsluitende nummer en laatste nummer van de McAuley Schenker-groep is “Nightmare”. (Hoewel het niet echt het laatste nummer is, omdat ze een cover van Run to the Hills deden voor een MSG-album met covers, en samen een origineel nummer deden op een ander MSG-album) “Neverending Nightmare” is een akoestische ballad, met McAuley die een fenomenaal optreden geeft. De akoestische gitaarsolo hier is ook geweldig. Wat een afsluiter, ook al is het geen knal, het is een gedenkwaardige manier om af te sluiten. Dit is ook een voorbode van de akoestische EP en tour die leidden tot hun enige live-album.
Dit is waarschijnlijk het meest toegankelijke album van de McAuley Schenker Group, maar het is niet hun beste album vanwege een paar middelmatige nummers.
