Vicinity – VIII
Jaar van release: 2024
Label: Uprising Records
Vanuit Trondheim, aan de koude kusten van Noorwegen werd in 2006 Vicinity opgericht door Kim-Marius H. Olsen , Frode Lillevold en Kristian Nergård . Zanger Alexander K. Lykke sloot zich al snel aan bij de mix en vormde de eerste complete line-up.
Met de EP ‘Diffusion of Innovation’, de eerste officiële release van de band, vond Vicinity zijn ware stijl door langere, meer technische progressieve composities te schrijven. In 2012 nam de band hun debuutalbum op, ‘Awakening’, waarmee dit de debuutopname is met de nieuwe bassist Pierre Schmidt-Melbye , die zich bij de band voegde na het vertrek van Nergård in 2009. Reidulf Wormdal nam deel aan de opname als sessiemuzikant met betrekking tot de keyboardpartijen. Het album werd gemixt door André Alvinzi en gemasterd door Jens Bogren in Fascination Street Studios, en werd in het najaar van 2013 uitgebracht door Indie Distribution en Pug-Nose Records. In 2015 ging Vicinity aan de slag met hun nieuwe album ‘Recurrence’ dat in 2017 uitkwam bij Mighty Music. De voorbereidingen voor het album begonnen in 2020 in Skansen Lydstudio, maar de verdere vooruitgang werd gedeeltelijk belemmerd door Covid en het feit dat Lykke, na 15 jaar in de band, in 2022 besloot andere interesses na te streven en in overeenstemming met de band besloot uit elkaar te gaan. Vicinity probeerde zanger Erling Malm (Articulus, Endolith) uit tijdens een liveshow in Trondheim, en besloot toen en daar dat hij de toekomstige zanger zou zijn, en hij begon onmiddellijk te werken aan de zang voor “VIII”, wat meer diversiteit aan de zang toevoegd.
Met hun derde studioalbum heeft het vijftal de perfecte mix in hun geluid bereikt. ‘VIII’ is een volwassen progressief metalalbum, met een frisse benadering qua compositie. Voor fans van Threshold, Circus Maximus, Seventh Wonder, Rush en Dream Theater. Hoe ga ik dit nu in de juiste context plaatsen? Nou, laatstgenoemde is overduidelijk wel een flinke inspiratie geweest. Er zijn van die albums waar alles aan klopt. Klasse muzikanten, een meer dan goede zanger en een geweldig geluid. Een derde album als titel VIII meegeven? Het progressieve Vicinity uit Noorwegen doet het gewoon. En aangezien ik geen dieperliggend gegeven voor deze aanduiding terug heb gevonden in de promotekst, ga ik er maar vanuit dat het een verwijzing is naar de acht nummers op deze nieuwste plaat. Het derde album is tevens mijn eerste kennismaking. In het kader van de progressieve muziek, zit je vaak nog weleens te kijken of er weer wat nieuws voorbij komt en we zijn maar al te blij, wanneer er iets moois aan de oppervlakte komt. Kijk eens naar die prachtige, gedetailleerde albumcover? Hoe smaakvol bij een progalbum van deze aard is dit wel niet? Uiteraard gaat het om de muziek en dat is niet aan dovemans oren gericht, want de progliefhebber in mij telt maar liefst drieënzestig minuten aan muziek, wanneer ik de media-player dwing om zijn werk te doen. Aan de bak, om deze acht nummers ten gehore te brengen. En dat heb ik geweten!
zo horen we al direct tijdens de kolos van een opener: Promised Paradise. Onomwonden flirten met de Amerikanen is wel een understatement in deze. Is het erg? Nee, helemaal niet, want de in 2022 aangetrokken vocalist Erling Malm maakt er een geweldig feest van. Catchy, maar ook meanderende en uitgesponnen zanglijnen vormen direct de opmaat voor alles wat er komen gaat. Tel daarbij op dat het muzikaal vakmanschap van de overige bandleden meer dan indrukwekkend te noemen is. Drummer Frode Lillevold gaat voluit op avontuur en de gitaristen en keyboardist volgen en begeleiden hem naadloos. Na twee avontuurlijke prognummers is het tijd voor het begenadigde en ietwat dramatische Purpose. De Noren blijven heel consistent en geconcentreerd muziek maken, wat de vrijblijvendheid er volledig vanaf haalt. Moeiteloos zuigt de muziek mij in een bepaalde flow mee, zonder ook maar één moment te vervelen. En waar de progliefhebber al best wel verwend is de afgelopen jaren met bands als Haken, Leprous, Caligula’s Horse en eerder genoemde referenties heeft het genre er nu met dit Noorse Vicinity weer een geweldige band bij.
Dat gezegd hebbende vind ik Confusion Reactor letterlijk een wat verwarrend nummer. Ik moet er in eerste instantie dan ook een beetje aan wennen. Gelukkig geven de mooie, langgerekte melodische zanglijnen – die ook dikwijls dubbel zijn opgenomen – voldoende houvast om het luisteren door te zetten. Uiteindelijk komt de schoonheid dan toch wel bovendrijven. DKE is een staaltje regelrechte Dream Theater-aanbidding en daar moet de band toch wel een klein beetje voor waken om voldoende eigen gezicht te behouden. Het is slechts één van de weinige aandachtspunten, wanneer ik dit gevarieerde album zo eens beluister. Verder merk ik op dat de keuze is gemaakt om te starten met een lang nummer en te eindigen met het bijna dertien minuten durende Face The Rain. Dit lijkt een bewuste en ook wel slimme keuze, want op deze wijze zijn de Noren in staat om wat rustiger naar een einde toe te werken of af te bouwen. Verwacht echter geen groot knalfestijn, maar wel een mooi uitlopend geheel. Knallen doet de band overigens direct in de beginfase op een epische manier, waarbij het stemgeluid voor de emotionele beroering zorgt. Als laatste benoem ik dan toch het enigszins opmerkelijke feit dat er geen intermezzo’s of tussenpassages op dit album staan. Het album volgt met zijn acht nummers een mooi doorlopend geheel, met overwegend lange nummers, die enerzijds de oortjes strelen en anderzijds ook vrij krachtig overkomen.
