Art Of Anarchy – Let There Be Anarchy
Jaar van release: 2024
Label: Pavement Entertainment
Art of Anarchy is een band die in verschillende richtingen is veranderd sinds ze in 2011 samenkwamen. De oorsprong van Art of Anarchy, die een korte geschiedenisles biedt, komt voort uit de voormalige Gun n’ Roses-gitarist Ron ‘Bumblefoot’ Thal en de gebroeders Votta (gitarist Jon Votta & Drummer Vince Votta) langdurige vriendschap. De kern van de band sinds het begin. Kortom, ze hadden aanvankelijk Scott Weiland van de legendarische Stone Temple Pilots op zang voor hun titelloze debuutalbum uit 2015; maar die relatie liep helaas mis in de aanloop naar zijn vroegtijdig overlijden later dat jaar. Terwijl ze even de tijd namen om tot zichzelf te komen, kwamen ze in het voorjaar van 2016 met een andere grote naam als zanger aan, dit keer in de vorm van Creed’s Scott Stapp . Een veelbelovende samenwerking, ze brachten in 2017 hun uiterst indrukwekkende “The Madness”- album uit, maar opnieuw werd het een debacle rond de zanger, wat resulteerde in een breuk met Stapp in 2018. Niettemin hebben hun tegenslagen hen niet afgeschrikt, omdat ze Jeff Scott Soto als hun vervanger hebben aangewezen… en wat voor een vervanger hij is geweest. Soto, vaak herinnerd vanwege zijn werk aan Yngwie Malmsteens Rising Force uit 1984 en Marching Out uit 1985 en zijn werk met Talisman en Sons of Apollo, is niets minder dan een krachtpatser.
Er worden zoveel albums uitgebracht, dat de kans bestaat dat je soms een album mist. die echt de moeite waard is om te bespreken. Het tweede album van Art Of Anarchy is zo’n album. Het eerste album ‘The Madness’ is mij onbekend, maar wat de heren op dit tweede album laten horen smaakt naar meer. Niet heel gek als je bedenkt dat onder andere Ron ‘Bumblefoot’ Thal en Jeff Scott Soto in deze band hun kunsten vertonen. Het resultaat is een modern heavy rock album zoals we dat kennen van een band als Adrenaline Mob. Typisch Amerikaans met een moddervette productie en geen slechte songs op het album.
De opener ‘Die Hard’ zet wat betreft gelijk de toon. Met ruim zeven minuten is dit ook gelijk het langste nummer van het album. Een melodie op cello, gevolgd door een heel orkestraal intro, wat overloopt in een moddervette riff, ondersteund door double bassdrums, waarna Jeff Scott Soto erin knalt. Zo mogen we het graag horen. Het dreigende ‘Echo Of Madness’ en het doom-achtige ‘Villified’ zijn de volgende voltreffers. ‘Bridge Of Tomorrow’ is een eerste rustpuntje op de plaat gevolgd door het sfeervolle ‘Writing On The wall’. Ook in deze track weer fraaie solo’s die doen denken aan Sixx A.M. Nog zo’n band waar Art Of Anarchy mee te vergelijken is. ‘Blind Man’s Victory’ is wederom een sfeervolle song welke na een minuut of drie omslaat in een heavy monster van formaat. Afwisseling tussen de nummers maar zelfs in de songs is een absolute troef op dit album. Bij het afsluitende ‘Disarray’ lijkt de band nog wat gas terug te nemen maar niets is minder waar. Het nummer bouwt zich steeds verder uit vanuit een dreigende riff naar een vol gas heavy metal kraker waarbij Black Sabbath in fases zelfs de referentie is. Spreken de genoemde bands je aan ga dan zeker luisteren naar Art Of Anarchy.
