Evergrey-Theories Of Emptiness
Jaar van release: 2024
Label: Napalm Records
In de ban geraakt van Evergrey in 2011 na het beluisteren van het album “Glorious Collision” niet wetende op dat moment, dat de band toen al jaren bestond. Hierna besloten om de verzamelaar “A Decade And A Half” aan te schaffen. Dit was een schot in de roos. We zijn inmiddels 13 jaar verder en van stoppen is nog steeds geen sprake, want lui kun je het Zweedse Evergrey niet noemen, deze week verschijnt hun 14e studioalbum in 26 jaar. Oftewel elke twee jaar één. Zelfs na dertig jaar brandt bij Evergrey nog steeds het heilige vuur om constant creatief te zijn. Gelukkig maar, want dat betekent dat we twee jaar na ‘A Heartless Portrait’ van de progressieve metalband uit het Zweedse Gotenburg kunnen verwelkomen. We herinneren ons dat bandleider Tom S. Englund elk album als een dagboekweergave van de voorbije periode beschouwt. Ditmaal staat het gevoel van leegte centraal – zoals af te leiden is uit de titel ‘Theories Of Emptiness’ – en wel in elke song een andere interpretatie van dit sentiment.
En de kwaliteit is al jaren constant hoog eigenlijk. Heavy, melancholisch, altijd mooi gitaarwerk, prima zang en catchy kamerbrede refreinen. Het enige dat je ze kan verwijten is een gebrek aan vernieuwing in de sound, maar goed, het is meteen herkenbaar Evergrey. Ook wat waard. Ook qua productie zit en klinkt het altijd wel snor eigenlijk, nu van de handen van zanger Tom S. Englund en voormalig drummer Jonas Ekdahl. Het album markeert ook de laatste opname met de band voor drummer Jonas Ekdahlm, die aan het einde van de video voor ‘Say’ officieel vertrok. Drummer Simen Sandnes (Temic) werd onlangs aangekondigd als de nieuwe drummer van de band.Ze hebben een mooie volle en zware sound meegegeven aan hun nieuwste kindje.
Opener en single ‘Falling From the Sun’ schiet met zijn afgemeten metalriffs wat steviger dan gewoonlijk uit de startblokken. Al zijn het fijne meezingrefrein en de prachtige (twin)solo’s dan weer wel een feest der herkenning. Het zware en logge ‘Misfortune’ is nog een tandje aanstekelijker met dat massaal gezongen refrein. Het lange en lekker afwisselende ‘To Become Someone Else’ heeft wat prog-invloeden, maar is er niet minder stevig door. Heerlijk nummer! ‘Say’ doet daarna wat commerciëler aan met zijn keyboards. Opvallend trouwens hoe goed en constant England nog altijd zingt. Misschien niet de meest charismatische frontman, maar zijn stem is uit duizenden herkenbaar. De eerste semi-ballad komt voorbij met het bombastische ‘Ghost of My Hero’. De vol gevoel gezongen teksten worden minimaal ondersteund door piano, waarna de zware gitaren het bezwerende refrein inluiden. Doeltreffend mooi, zeker als in het tweede deel een orkest meedoet en het geheel nog net een tandje dramatischer wordt aangezet. Mijn persoonlijke favoriet.
Het hakke(le)nde en agressieve ‘We Are the North’ pakt me niet echt met zijn moeilijke ritme, al treedt de band hiermee wel buiten zijn comfortzone. Terwijl ze er met de meezingheadbanger ‘One Heart’ juist weer net teveel binnen blijven. ‘The Night Within’ zit vol dynamiek en doet wat gotisch en symfonisch aan met zijn weelderige toetsenwerk. In de trage en duistere beuker ‘Cold Dreams’ horen we Katatonia’s Jonas Renkse grunten en zingt Tom’s dochter Salina niet onverdienstelijk op de achtergrond mee. De lange song is mooi opgebouwd en verveelt geen seconde. Iets vrolijker gaat het er aan toe in het prima en van een groots refrein voorziene ‘Our Way Through Silence’, waarna de titelsong als een soort van spoken word/ piano-outro de plaat in alle rust afsluit.
Evergrey heeft het hem weer geflikt, want deze ‘Theories of Emptiness’ staat wederom boordevol klasse songs, met enkele zeer fijne uitschieters. Theories of Emptiness is een andere waardige toevoeging aan Evergrey’s indrukwekkende discografie terwijl de band hun vertrouwde mix van donkere, melodieuze deuntjes en diepe, doordachte teksten blijft verkennen. Zowel oude als nieuwe fans zullen hun weg weer weten te vinden op dit album, dat Evergrey’s voortdurende talent en passie voor hun muziek benadrukt.
De inspiratie is blijkbaar nog lang niet op en de rek er nog niet uit bij England en consorten. De Zweedse metalen mannen hebben een prima album gemaakt die zich kan meten met hun beste. Voer voor de jaarlijstjes.
