House Of Lords – Full Tilt Overdrive
Jaar van release: 2024
Label: Frontiers
House of Lords werd in 1987 opgericht door voormalig Angel-lid en toetsenist Gregg Giuffria na zijn soloproject Giuffria . Na het beluisteren van demo’s – oorspronkelijk bedoeld voor Giuffria’s derde plaat – werd een platencontract gesloten met Gene Simmons, op twee voorwaarden: om de naam van de band te veranderen (naar House of Lords) en om een nieuwe leadzanger te rekruteren, waarbij David Glen Eisley werd ontslagen. James Christian verving Eisley. Christian werd voorgesteld door ex-Giuffria en Quiet Riot-bassist Chuck Wright, nadat ze hadden samengewerkt in LA Rocks.
Voordat grunge de wereld stormenderhand veroverde, bracht de band drie studioalbums uit: hun titelloze debuut uit 1988, Sahara (1990), met de populaire cover van Blind Faith’s “Can’t Find My Way Home” en “Remember My Name”, en Demons Down (1992). Ze gingen bijna tien jaar uit elkaar voordat ze begin jaren 2000 weer bij elkaar kwamen. Met een vernieuwde line-up heeft House of Lords consequent nieuwe muziek uitgebracht, via Frontiers Music, die zowel de moderne tijd omarmt als trouw blijft aan hun klassieke rockgeluid uit de jaren ’80. Giuffria is er niet meer bij, maar hun huidige toetsenist, Mark Mangold, vult zijn schoenen perfect.
Het gelijknamige debuutalbum van House of Lords werd uitgebracht in 1988, met een zwaarder geluid dan dat van Giuffria en minder prominente keyboards. Het album werd door critici geprezen en dit leverde band wat leuke tours op en de band toerde in 1989 met Cheap Trick, Ozzy Osbourne en de Scorpions.
De band ging nog twee sterke platen mee, maar in 1992 was het voorbij. Een reünie op het Firefest festival met de oude bezetting in 2004 betekende de doorstart voor de band, met Frontiers Music Srl. als vast label. Het album “The Power And Myth”, kon bij lange na niet tippen aan hun glorieuze verleden en voor House Of Lords begrippen, was dit dan ook een teleurstellende plaat. Dit leidde niet tot het einde van House Of Lords, hoewel de bezetting op James Christian na de biezen pakte, begon House Of Lords aan een nieuw hoofdstuk, met een platendeal nog steeds op zak. Het resultaat kwam dan ook in 2006 met het album “World Upside Down”. Hierbij verschijnen dan voor het eerst de namen van Jimi Bell (gitarist) en B.J. Zampa als drummer. Jimi Bell is een blijvertje geworden sinds die tijd. B.J. Zampa vertrok na het album in 2020 “New World, New Eyes” om zich te vervoegen bij Dokken. House Of Lords is één van de weinige bands uit het gouden melodieuze hardrock tijdperk van de jaren 80 die nog steeds actief is en tevens met de regelmaat van klok nog nieuw werk publiceert.
Nieuw plaatwerk van House of Lords vindt je om de twee á drie jaren. De band rond James Christian kent sinds 2010 een stabiele line up. James Christian, geboren als James John DeiCicchi (die achternaam vind je nog terug bij zijn dochter, actrice en Broadway musicalster Olivia. James is zanger van House of Lords en deze band brengt de twaalfde studioplaat uit via Frontiers Music Srl. Net als bij het vorige album wordt Christian vergezeld door gitarist Jimi Bell, toetsenist en songwriter Mark Mangold (Touch, Michael Bolton, Drive, She Said) en drummer Johan Koleberg (Lions Share, Ignition, Therion).
Aanrader uit de tweede periode van House of Lords is het sterke ‘World Upside Down‘ uit 2006. Vorig jaar versterkte House Of Lords zich met keyboardspeler en multi-instrumentalist Mark Mangold van Touch en Drive She Said. Het leverde een leuke plaat op (Saints And Sinners).
Vlak voor de release van deze plaat kreeg Christian te horen dat hij kanker heeft en een aantal behandelingen moet ondergaan. Hopelijk komt deze vocalist er bovenop. ‘Full Tilt Overdrive’ knalt in ieder geval lekker weg!
Met “Full Tilt Overdrive” (2024) is het vervolg op “Saints & Sinners”(2022), dit is er weer eentje om toe te voegen aan hun indrukwekkende repertoire. Het album werd geproduceerd door zanger James Christian , samen met zijn trouwe sidekick en de huidige toetsenist van de band, Mark Mangold. Naarmate de technologische vooruitgang zich met de minuut verder ontwikkelt, zijn de mogelijkheden om een album beter te laten klinken immens. Voor Full Tilt Overdrive is de productie erg helder en fris, gepolijst maar niet overdreven, en de gitaren klinken uitstekend. Het is als een album van eind jaren 80, maar niet echt, als dat logisch klinkt?
De invloeden van Mark Mangold laten zich kennen. Ook in het aan Winger refererende ‘Cry Of The Wicked‘ en in het modern-progressieve ‘Not The Enemy’ zitten mooie partijen van Mangold. In het prijsnummer van de plaat, ‘You’re Cursed‘, wisselt de toetsenvirtuoos zelfs een gitaarsolo van Jimi Bell af.
Albumopener “Crowded Room” draait om het hebben van meerdere persoonlijkheden. De teksten raken gevoelens op een persoonlijk niveau voor iemand die mentaal door een moeilijke tijd gaat. Er zijn arenarockers als “Bad Karma” en “Cry of the Wicked”, waarbij de laatste een klassieke rockradioklassieker is die vroeger een hit had kunnen zijn. Beide hebben geweldige gitaarriffs, voorzien van achtergrondvocalen, melodieuze hooks en een meezingrefrein. Het titelnummer “Full Tilt Overdrive” is een nummer dat in het oude House Of Lords sfeertje pas, maar niet echt opvallend is, wat dat betreft. ‘Taking The Fall‘ is rustieker en refereert aan de beginperiode van House Of Lords. Het is de countryhit die Bon Jovi nooit schreef. Alles aan dit nummer klinkt als Bon Jovi, van het krachtige, anthemische refrein tot de countryachtige, smaakvolle gitaarriffs. Het is ook een eerbetoon aan de grootste hit van de band, “Can’t Find My Way Home,” een cover van Blind Faith. “Not the Enemy” heeft een hardere beat en brengt de nodige afwisseling op de plaat. Not The Enemy laat zien dat de band, hierbij meer een moderne progmetalriffstijl hanteert. Het is modern, zwaar, vol met keyboards en synths en vreemd genoeg pakkend. De ballad, “I Don’t Wanna Say Goodbye,” behandelt een ander gevoelig onderwerp, zelfmoord. De persoon overweegt om een einde aan zijn leven te maken, maar twijfelt, wetende dat hij nog zoveel te leven heeft. De plaat heeft wat proggy accenten, zoals in het lange, epische slotnummer ‘Castles High’, met een lengte van negen minuten en 26 seconden, het langste nummer op Full Tilt Overdrive. Dit is een mid-tempo stuk met stukken orgel die het een beetje een Deep Purple of Rainbow gevoel geven. Tekstueel gezien zijn het allemaal kastelen en tovenaars, dus heel erg uit het Dio songbook. Het is niet helemaal Stargazer, maar het is een geweldig old-style heavy rocknummer.
Fijne schijf, zeker voor de melodieuze rockers en metalheads met een gevoel voor melodie is de plaat goed te doen en een fijne aanvulling op de collectie! Toch worden de hoogtijdagen van de band (en het genre) niet meer ingehaald. Verder gaat de band een wat onzekere toekomst tegemoet, waarin alle geluk en sterkte voor James Christian hard nodig zijn.
Als geheel is “Full Tilt Overdrive” een ander album, dat samenvat waar House of Lords zich momenteel bevindt. De nummers zijn moderne hardrockklassiekers die ook een eerbetoon zijn aan de roots van de band.
Geef een reactie