The Dead Daisies – Light ‘Em Up
Jaar van release: 2024
Label: SPV Records
Eind 2019 werd als zanger Glenn Hughes gepresenteerd als vervanger van de opgestapte zanger John Corabi leidde dit tot de nodige discussie. Hoewel de albums met zanger Glenn Hughes ‘Holy Ground’ (2021) en ‘Radiance’ (2022) echt niet verkeerd zijn, heb de albums wel beluisterd, maar niet aangeschaft, vind ik persoonlijk dat Corabi de enige juiste zanger is voor de Daisies. Niet alleen zijn schuurpapieren stembanden, maar ook zijn hele houding en voorkomen sluiten naadloos aan bij waar deze band muzikaal voor staat.
Toen enige tijd geleden het bericht kwam dat zanger/gitarist John Corabi teruggekeerd was op het Dead Daisies nest, was ik aangenaam verrast. Je moet weten dat The Dead Daisies geen vaste band is, zich ook geen supergroep noemt, maar zich als een collectief beschouwt waarin regelmatig van bezetting gewisseld wordt. Je kunt makkelijk meer dan tien verschillende leden opsommen. Dit keer is het dus: Hughes out, Corabi in. Niet dat we iets tegen Glenn Hughes hebben, maar de terugkeer van John Corabi heeft de band – of het collectief zoals ze zelf zeggen – een flinke optater gegeven. In positieve zin dan wel.
Blijkbaar was het geld op in Huize Corabi of verkochten de twee voornoemde Dead Daisies platen met Glenn Hughes achter de microfoon niet goed genoeg, want Crabby is terug van weggeweest. Ook een andere bassist, want Hughes vervulde ook die functie. Nu is het de beurt aan Michael Devin. Opnieuw een ervaren rot die onder andere bij Whitesnake zijn sporen verdiende. Daarnaast keerde drummer Tommy Clufetos terug, die zijn sporen ruimschoots verdiende bij Black Sabbath en Ozzy’s soloband. Nog steeds van de partij: de Amerikaanse gitarist Doug Aldrich. Toch wel een drijvende kracht met een kenmerkend, pico bello gitaarspel.
Ik was daarom zeer benieuwd wat ik te horen zou krijgen toen ik ‘Light ‘Em Up’ voor het eerst op zette. Met het titelnummer als opener gaat ‘Light ‘Em Up’ verder waar ‘Burn It Down’ (2018) ophield. Maar goed, hier gaat het over het nieuwe, tien nummers tellende album Light ‘Em Up. Is dat daardoor anders dan de vorige? Ja en nee. “Nee”, omdat The Dead Daisies blijft grossieren in melodieuze, licht bluesy harde rock met roots in de jaren 70 en 80. Maar ook “ja” omdat Corabi er toch een andere draai aan geeft. Het is een beetje meer “dirty & mean”. En zijn stemgeluid is ook totaal anders dan dat van Hughes. Het album kent dan ook niet veel verrassingen. De band levert een “van dik hout zaagt men planken” – album af vol Amerikaanse spierballenrock met muzikale hoofdrollen voor drummer Tommy Clufetos (die lijkt inmiddels alweer opgestapt te zijn) en gitarist Doug Aldrich.
Opener en titelnummer Light ‘Em Up is onmiddellijk één van de blikvangers van het album. Een flinke drive, snedige riffs, een “oh oh” koortje en een rauwe stem. Een mengeling van rockabilly en een old school AC/DC-nummer. Dat belooft wat voor de rest van het album. Het blijft trouwens lekker vooruitgaan met Times Are Changing, waarin Corabi leuke dingen doet terwijl de gitaren zwijgen.
I Wanna Be Your Dog, dat was ooit de leuze van Iggy Pop. The Dead Daisies doet er een schepje bovenop en heeft het over I Wanna Be Your Bitch. Een heel andere stijl, minder braaf, met een hoofdrol voor de bas en de snijdende riff. Hier voel je het verschil met Hughes.
Ik had het daarnet al even over AC/DC. Die invloed komt meermaals terug. I’m Gonna Ride is een sleazy nummer dat een AC/DC-gevoel combineert met een flinke snuif The Cult, terwijl Corabi klinkt als de jonge honden die Ian Astbury of Billy Idol ooit waren. Samen met het titelnummer is dit al één van de favorietjes.
Niet alleen zijn er verwijzingen naar AC/DC. Back To Zero brengt je gewoon terug naar de loden riffs van Tony Iommi en Black Sabbath, met krachtige vocalen van Corabi. Stilistisch staat dit een beetje haaks op de eerdere nummers, maar het springt er toch wel positief uit.
Ik ben ook nogal te spreken over Take A Long Line met zijn zware pompende basintro. Met ‘Take A Long Line’ (The Angels) bevat het album ook weer een cover dat echter prima past bij de rest van het materiaal. Op zich een simpel en niet eens hard uptempo rocknummer, but hey, it’s rock ‘n’ roll baby!
Natuurlijk moet je er weer een ballade bij nemen. Ik durf het niet echt een powerballad noemen dit keer, al is Love That I’ll Never Be ook geen stroperige sleper. Voor mij hoeft dit niet, maar er zullen wel fans van zijn.
Afsluiten gebeurt in western-stijl met Take My Soul, met vijf minuten het langste nummer van het album. Een beetje zonde dat dit nummer helemaal op het einde staat; ik zou daar de ballad hebben geplaatst. Take My Soul is meeslepend, bevat een lange solo en toont nog eens alles wat The Dead Daisies in huis heeft: veel.
Light ‘Em Up is alweer een schot in de roos voor The Dead Daisies. Een band die geen band is, maar wel altijd garant staat voor kwaliteit in hun traditionele hardrockgenre. ‘Light ‘Em Up’ is een prima langspeler die niet misstaat in je Dead Daisies collectie. Een echte klassieker zouden we ‘Light ‘Em Up’ nu ook weer niet willen noemen, maar, dat het een aangenaam rockende plaat is, staat buiten kijf.
