Labyrinth – In The Vanishing Echoes Of Goodbye
Jaar van release: 2025
Label: Frontiers Records
We spreken echt van veteranen uit de Italiaanse metal scene als we het over Labyrinth hebben. Sindsdien een van de onbetwiste leiders van de Europese power-progressive scene. Het debuutalbum ‘Return to Heaven Denied’ dat ook in 1998 verschijnt, doet het nog goed. Hun tweede album Return To Heaven Denied was een van de releases die klassieke heavy metal weer onder de schijnwerpers bracht na een aantal echt moeilijke jaren voor het genre. Labyrinth sukkelt dan in een moeilijke periode in waarbij diverse personele wisselingen een constante productie van nieuw werk ernstig belemmeren. Het leidt zelfs tot een lange pauze tussen 2010 en 2017. Pas in 2016 komen de oprichters van de band, de gitaristen Andrea Cantarelli en Olaf Thorsen, op verzoek van het label Frontiers weer bij elkaar. Ze zoeken contact met zanger Roberto Tiranti en daarmee is de wederopstanding van Labyrinth een feit. Ze bestaan nu 30 jaar en hun carrière heeft misschien veel ups en downs gekend, maar sinds hun reünie in 2017 hebben ze uitstekend werk geleverd. De gitaristen Olaf Thorsen en Andrea Cantarelli zijn de drijvende kracht achter deze progressieve power metal band. Ook zanger Roberto Tiranti heeft er al een hele rit met Labyrint opzitten. Om het nieuwe jaar goed te beginnen presenteren ze hun tiende album. En dat ‘In The Vanishing Echoes Of Goodbye’ is een waar genoegen, zo blijkt. De huidige line up is Roberto Tiranti (zang), Olaf Thörsen (gitaar) en Andrea Cantarelli (gitaar), wordt de line-up gecompleteerd door Oleg Smirnoff (toetsen), Nik Mazzucconi (bas) en Mattia Peruzzi (drums).
Het vorige album ‘Welcome To The Absurd Circus’ dateert al van 2021, dus was de tijd rijp om wat nieuw materiaal uit te geven. “In The Vanishing” komt de formule niet verpesten. Het bevat alle ingrediënten die hen wereldwijd bekend hebben gemaakt. Dat doet het zestal met extra energie en turbulentie. Pandemie en dreigende oorlogen resulteren in een bijzonder heftig, sneller en bozer album dan de vorige platen. Dit is een schreeuw voor vrijheid zoals we die nu nog kennen, later kan alles op de helling komen te staan.
Het album begint met Welcome Twilight en Accept The Changes – beide typische Labÿrinth up-tempo klassiekers met fantastische refreinen en oorwurmmelodieën. The Right Side Of This World begint met een Maiden-achtige intro voordat het evolueert in een mid-tempo progressief in de typische stijl van Labÿrinth. Dit is een nummer dat Thörsens compositiegenie heel goed laat zien, met prachtige gitaarpartijen en subtiele nuances die de hele tijd opduiken. Maar vanaf ‘Out Of Place’ kiest men voor een meer melodieuze koers. Ook de zang wordt meer genuanceerd, zelfs met een akoestische startende ‘The Right Side Of This World’ dat overigens een erg goed nummer is. Hetzelfde kan gezegd worden over The Healing, dat net zo goed is, erg emotioneel en groots van schaal. Het is slim geplaatst als het middelpunt van het album, met een rijk muzikaal tapijt en een krachtige boodschap. Er wordt niet overdreven met symfonische ondersteuning of koorzang, maar nu en dan worden de songs er mee ‘aangedikt’. Heading For Nowhere pakt het tempo weer op, weelderige keyboards voegen diepte en dimensie toe aan de galopperende ritmesectie, terwijl Mass Distraction samen met At The Rainbow’s End geen verrassende, solide tracks zijn in de bekende formule, maar op de een of andere manier niet zo sterk en ontroerend als de rest. De meer plechtige stemming is vooral duidelijk in het mid-tempo en zeer melodieuze en de krachtige ballad To The Son I Never Had. De heren weten na al die tijd wel hoe je een kanjer in elkaar bokst, dus eindigen ze episch met een langere track (met als titel ‘Inhuman Race’) waarin tussen de progressieve aanpak ook een sampler over de huidige oorlog in Oekraïne is verwerkt. Het laatste en langste nummer is een passend hoogtepunt van alles wat goed is aan In The Vanishing Echoes Of Goodbye . De keyboards van Oleg Smirnoff krijgen hier aanvankelijk alle ruimte, terwijl de gitaren de track voortstuwen en Tiranti zijn stem binnen een indrukwekkend bereik naar ongekende hoogten tilt. Een stijlvolle break met piano en een verrassende wisseling in tempo maakt het muzikaal tot een hoogtepunt en waardig slot.
Labyrinth levert met ‘In the Vanishing Echoes of Goodbye’ een meer dan uitstekende plaat af met progmetal van een zeer hoog niveau. Hoe hoog? Verwacht geen hoogstandjes van Dream Theater-achtige proporties – of lengtes, maar dit schijfje met Italiaanse schnitt verdient het zeker om ver buiten de landsgrenzen voorbij de Po gehoord te worden. En niet alleen muzikaal: want Labyrinth heeft ook echt wat te vertellen en geeft in de teksten blijk van grote zorgen over de staat waarin onze aardkloot en de mensheid zich bevindt. Het is een terugkerend thema op de plaat.
Als je Labÿrinth kent en leuk vindt, heb je het waarschijnlijk al gepre-orderd vanwege de eerste single alleen, maar als je de band niet zo goed kent, is dit een gegarandeerd muzikaal feest voor je zintuigen en een hoogtepunt in progressieve metal volgend jaar.
