Metal Nieuws – ejameijers.nl

“Met groot verdriet delen wij u mee dat John Sykes is overleden na een zwaar bevochten strijd met kanker” luidt de verklaring van zijn familie. “Hij zal door velen herinnerd worden als een man met een uitzonderlijk muzikaal talent, maar voor degenen die hem niet persoonlijk kenden, was hij een bedachtzame, vriendelijke en charismatische man wiens aanwezigheid sprankelde. Hij leefde zijn eigen leven en kwam altijd op voor de underdog. In zijn laatste dagen sprak hij over zijn oprechte liefde en dankbaarheid voor zijn fans die hem al die jaren gesteund hebben. Hoewel de impact van zijn verlies diep is en de stemming somber, hopen we dat het licht van zijn herinnering de schaduw van zijn afwezigheid zal doen verdwijnen.”

Tygers Of Pan Tang en Thin Lizzy

Sykes begon zijn professionele muziekcarrière toen hij zich aansloot bij TYGERS OF PAN TANG met wie hij twee albums opnam (‘Spellbound’ en ‘Crazy Nights’), die beide in 1981 werden uitgebracht. Sykes verliet de band begin 1982, deed auditie voor de band van Ozzy Osbourne en was kort lid van John Sloman’s Badland. Via Tygers of Pan Tang-producer Chris Tsangarides kwam hij in contact met THIN LIZZY-frontman Phil Lynott. Na samen een single te hebben gemaakt, trad hij eind dat jaar toe tot de band. Na de dood van Lynott begin 1986 vormde Sykes met Brian Downey, Scott Gorham en Darren Wharton een touring versie van Thin Lizzy die werd voorgesteld als ‘tribute to Phil Lynott’s life and work’. De band bracht al die tijd enkel werk uit de periode met Lynott en schreef geen nieuwe songs.

Whitesnake en Blue Murder

Uiteindelijk bleef Sykes bij de band tot 2009 toen hij het ‘tijd vond om terug te gaan naar mijn eigen muziek’. De grootste bekendheid verwierf hij echter toen hij (met Lynott’s goedkeuring) in 1984 bij WHITESNAKE kwam en meeschreef aan het gelijknamige zevende studioalbum van de band, dat in 1987 werd uitgebracht en twee enorme hits opleverde: ‘Is This Love’ en ‘Here I Go Again’. Lang duurde het sprookje niet. Coverdale ontsloeg kort daarop de hele band. Het zou nooit meer goedkomen met Sykes die zijn carrière verderzette met BLUE MURDER (samen met bassist Tony Franklin en drummer Carmine Appice. De band bracht twee studioalbums uit – ‘Blue Murder’ in 1989 en ’Nothin’ But Trouble’ in 1993. Daarna richtte de gitarist zich op zijn solocarrière en tourde hij regelmatig de wereld rond met Thin Lizzy.

Sykes beschouwde zichzelf als een ‘bluesspeler die rock speelt’ en citeerde onder meer Jimmy Page, Ritchie Blackmore, Gary Moore, Michael Schenker en Uli Jon Roth als belangrijkste invloeden. Zelf viel hij op door zijn melodieuze gitaarspel. Het grootste deel van zijn carrière speelde hij op een 1978 Gibson Les Paul Custom.

Martijn Spierenburg verlaat Within Temptation

Toetsenist Martijn Spierenburg heeft besloten om Within Temptation te verlaten. Afgelopen vrijdag stond de band nog in de Amsterdamse Ziggo Dome, als afsluiter van de tournee voor het laatste album Bleed Out, maar dat is dus de laatste show geweest met Martijn achter de keyboards. In zijn afscheidsboodschap schrijft hij dat het geen makkelijke beslissing geweest is om na 24 jaar te stoppen, maar hij wil aan nieuwe projecten werken. Spierenburg trad in 2001 toe tot Within Temptation, kort na de release van doorbraakalbum Mother Earth, als vervanger van de vertrokken Martijn Westerholt. Hij is sindsdien op alle albums te horen geweest. Wie zijn opvolger wordt, is nog niet bekend.

Joshua Perahia

Op 14 oktober overleed de gitarist van de christelijke hardrockband Joshua. De gitarist wiens hand sneller was dan het oog. Joshua Perahia werd geboren op 5 november 1952 en overleed op 14 oktober 2024 op 71-jarige leeftijd. Hij liet een erfenis achter die de koers van de christelijke rock voorgoed veranderde en generaties muzikanten en fans wereldwijd diep raakte. Door zijn geloof en passie voor muziek, baande Joshua zijn eigen pad, waarbij hij altijd trouw bleef aan zijn principes en zijn zoektocht naar de waarheid.

Joshua was vanaf het begin een visionair in de muziek. Voordat bands als Stryper, Skillet of Barren Cross op het toneel verschenen, was er JOSHUA, zijn band. Met hun debuutalbum The Hand is Quicker Than the Eye in 1983 veroverde Joshua’s talent als gitarist Los Angeles en Japan als een storm, met de single “November is Going Away” die een enorme hit werd. Hij werd zelfs door Kerrang Magazine erkend als “Gitarist van het Jaar” in 1982.

Maar zijn virtuositeit was niet alleen technisch. Joshua bezat iets dat velen zoeken, maar weinigen vinden: onwrikbare authenticiteit. In tegenstelling tot velen die bezwijken onder de druk van de muziekindustrie, verkocht Joshua nooit. Hij was één geheel, niet twee gezichten; een liefhebber van rede en waarheid, en een vrijdenker die nooit zijn waarden in gevaar bracht. In een tijd waarin velen de gemakkelijkste weg kozen, volgde Joshua zijn eigen pad, geleid door geloof en overtuiging, wat hem een werkelijk unieke figuur maakte in de wereld van rock en metal.

In 1988, met Rob Rock als zanger en legendarische producer Dieter Dierks (bekend van zijn werk met Scorpions) aan het roer, nam Joshua Intense Defense op, dat door critici werd geprezen als een van de beste melodieuze metalalbums aller tijden. Hoewel succes in Amerika ongrijpbaar was, verdienden Joshua en zijn band 11 gouden platen in Europa en Azië, en speelden ze voor een publiek van meer dan 40.000 mensen in arena’s.

Joshua Perahia laat niet alleen een indrukwekkende discografie achter, maar ook een les in integriteit, authenticiteit en vastberadenheid in wat men gelooft.

Onder de groepsnaam Joshua bracht hij drie langspelers uit die mede door een Europese tour per trein (!) indruk maakten. De albums The Hand is Quicker Than The Eye (1983) Surrender (1985) en Intense Defense (1988).
Ondanks die sterke albums slaagde de groep er niet in een doorbraak te forceren. Muzikanten kwamen en gingen, omdat er te weinig inkomsten werden gegenereerd. In 1995 maakt hij onder de naam M-Pire een doorstart met Chapter One, wat na één EP en de drie albums dus eigenlijk chapter four was.

De stijl van Joshua/M-Pire behoeft een zanger met krachtige stembanden en groot bereik. Met voorheen Jeff Fenholt en Rob Rock en het onbekend gebleven supertalent Robin Kyle Basauri had hij die.

M-Pire werd geformeerd door de ultieme snarenracer Joshua Perahia. Al heb ik er nooit een stopwatch bij gehouden, het zou best kunnen dat hij in de jaren ’80 en ’90 – en wellicht daarna – de snelste sologitarist ter wereld was. Bij Perahia draait het echter ook om de composities. Een egotripper is hij evenmin, uit de teksten blijkt dat hij een gelovig mens is.