Dream Theater – Parasomnia
Jaar van release: 2025
Label: Inside Out Music / Sony Music
Na vijftien jaar in de maak is het eindelijk zover: Parasomnia, het zestiende studioalbum van Dream Theater, markeert niet alleen een nieuwe muzikale reis, maar ook de langverwachte terugkeer van drummer en medeoprichter Mike Portnoy. Het is hun eerste album met de klassieke line-up sinds Black Clouds & Silver Linings (2009) en brengt een mix van nostalgie en frisse energie. Maar voldoet het aan de torenhoge verwachtingen?
De terugkeer van Portnoy en de impact op de sound
Hét gespreksonderwerp rondom Parasomnia is zonder twijfel de reünie met Mike Portnoy. Zijn afwezigheid sinds 2010 en de daaropvolgende samenwerking met Petrucci en Rudess in andere projecten deden al jaren speculaties oplaaien over een mogelijke terugkeer. Nu is hij er weer, en dat is te horen. Portnoy brengt een onmiskenbare groove en dynamiek terug in het bandgeluid. Zijn spel is energiek en doordacht, met herkenbare fills en accenten die Dream Theater altijd uniek maakten.
Dat betekent niet dat voorganger Mike Mangini onderdeed voor Portnoy – integendeel, zijn technische precisie bracht een nieuw niveau van strakheid. Toch had Mangini’s stijl soms een klinisch karakter, terwijl Portnoy meer spontaniteit en ‘gevoel’ in de muziek stopt. Dat hoor je al in de eerste single Night Terror, waarin zijn drumwerk direct aanwezig en bepalend is. De vraag blijft of deze hereniging een vernieuwend elan brengt of simpelweg een terugkeer naar het vertrouwde betekent.
Het concept: slaapstoornissen als rode draad
Hoewel Parasomnia geen volledig conceptalbum is, zijn alle nummers thematisch met elkaar verbonden door slaapstoornissen en dromen. Dat begint al bij de instrumentale opener In The Arms Of Morpheus, waarin verschillende muzikale thema’s geïntroduceerd worden die later terugkomen. De sound is filmisch en gelaagd, met een knipoog naar klassiek werk van de band.
Night Terror zet de dreigende sfeer voort, met een afwisseling van melodische zang en zwaardere passages. A Broken Man behandelt posttraumatische stressstoornis (PTSS) en de invloed op de slaap, met een chaotische en onheilspellende instrumentatie die perfect aansluit op het thema. Dead Asleep daarentegen leunt op zware, groovende riffs en is een van de donkerste tracks van het album. Dit nummer doet denken aan het zwaardere werk van Train of Thought (2003) en zet LaBrie’s stem mooi centraal.
Opvallend is Midnight Messiah, waarvoor Portnoy voor het eerst sinds 2009 weer de teksten schreef. Dit uptempo nummer is energiek en heeft een pakkend refrein, iets wat niet altijd vanzelfsprekend is bij Dream Theater. Bend The Clock is de gevoelige ballad van het album en biedt een adempauze na al het bombastische geweld. De gitaarsolo van Petrucci in deze track is zonder twijfel een van de hoogtepunten van het album.
De afsluiter: een episch avontuur
Dan is er nog The Shadow Man Incident, een twintig minuten durende epic waarin Dream Theater al hun sterke kanten etaleert: complexe structuren, filmische passages, technische hoogstandjes en emotievolle melodieën. Het nummer voelt als een reis door verschillende stemmingen en stijlen, en hoewel niet elk moment even memorabel is, bewijst Dream Theater dat ze nog steeds tot de top van de progressieve metal behoren.
Een stap vooruit of een herhaling van zetten?
Hier ligt de grootste discussie over Parasomnia: is het een heropleving van de oude magie of een herhaling van zetten? Fans die verlangen naar het geluid van de vroege jaren 2000 zullen dit album omarmen. De stijl roept herinneringen op aan Scenes From A Memory (1999), Octavarium (2005) en Systematic Chaos (2007). Anderen zullen het gebrek aan vernieuwing en het risico van zelfplagiaat bekritiseren.
Petrucci’s riffs en solo’s blijven indrukwekkend, maar verrassen minder dan voorheen. Rudess schittert op momenten met sfeervolle toetsenpartijen, maar neemt zelden de volledige hoofdrol. Myung’s bas is zoals altijd subtiel aanwezig, al had hij iets meer ruimte in de mix mogen krijgen. LaBrie levert een solide prestatie, al blijft zijn vocale bereik beperkter dan in de hoogtijdagen. Gelukkig zingt hij binnen zijn comfortzone, waardoor hij live minder snel in de problemen zal komen.
Conclusie: nostalgie en vakmanschap, maar weinig vernieuwing
Parasomnia is een sterk Dream Theater-album dat de kenmerkende sound van de band viert. De hereniging met Portnoy brengt energie en spelplezier terug, maar het album biedt weinig verrassingen. Fans die houden van het klassieke DT-geluid zullen smullen van deze plaat. Wie vernieuwing zoekt, zal wellicht teleurgesteld zijn.
Toch blijft de conclusie: Dream Theater klinkt weer als Dream Theater. En voor velen is dat precies genoeg.
