Tremonti – The End Will Show Us How
Jaar van release: 2025
Label: Napalm Records
Tremonti is een Amerikaanse heavy metalband opgericht en geleid door leadzanger en gitarist Mark Tremonti , vooral bekend als leadgitarist van de rockbands Creed en Alter Bridge.
De band bestaat ook uit rhythmgitarist Eric Friedman , bassist Tanner Keegan en drummer Ryan Bennett. Bassist Wolfgang Van Halen en drummer Garrett Whitlock zijn voormalige leden van de band. Brian Marshall, bandgenoot van Mark Tremonti bij Creed en Alter Bridge, was in 2012 ook bandlid.
Wat oorspronkelijk begon als een soloproject van Mark Tremonti, groeide uit tot een volwaardige band die zes studioalbums heeft uitgebracht: “All I Was” in 2012, “Cauterize” in 2015, “Dust” in 2016, “A Dying Machine” in 2018, “Marching in Time” in 2021 en The End Will Show Us How in 2025. De muziek van de band wijkt af van de belangrijkste bands van Mark Tremonti, met meer thrashmetalinvloeden met melodieuze vocalen .
Op de vijf albums die Tremonti tot nu toe uitbracht was een opvallende trend zichtbaar. Veelal was de titeltrack het sterkste nummer van het album. Of in ieder geval behoorde het tot de top. Het schept verwachtingen voor “The End Will Show Us How”, de titeltrack van het zesde Tremonti-album die nu als single is uitgebracht. “The End Will Show Us How”, het klinkt misschien best heftig in de oren. Op welk eind wordt hier gedoeld? Misschien heeft dit alles te maken met hoe de mensheid omgaat met het fenomeen Aarde. Feit is dat “The End Will Show Us How” de titel is van de zesde studioplaat van Tremonti. Of dit nummer ook echt tot de top van het album gaat behoren, weten we pas op 10 januari, de releasedag van “The End Will Show Us How”. Die nieuwe plaat van de soloband van Mark Tremonti komt wederom uit via Napalm Records. De opvolger van “Marching In Time” telt twaalf tracks.
Tremonti keerde terug naar de Barbarosa studio in Orlando, Florida om daar ook zijn zesde worp op te nemen met producer Michael ‘Elvis’ Baskette (Alter Bridge, Sevendust, Mammoth WVH). Vooropgesteld, Mark Tremonti bewijst al vele jaren een zeer begenadigd muzikant, zanger en songwriter te zijn. Zijn muziek is altijd door de sound herkenbaar, ergens op het snijvlak van grunge, hardrock en alternatieve metal. Sommige zien dat als een valkuil, omdat het soms een beetje als hetzelfde voelt. Dat gevoel bekruipt ook bij “The Mother, The Earth And I”, de opener van deze plaat. Iets te veel herhaling in een toch wel wat veilige sound. Toch is het juist deze song die na het meermaals luisteren blijft hangen. Misschien kan het dan veilig overkomen, het is dus precies wat verwacht mag worden van een rocksong die een groot publiek wilt dienen. Het vervolg van het album laat eens te meer horen dat Tremonti zijn rock weinig eenzijdig inricht. De sound is herkenbaar Tremonti heeft alles, de productie is top en de gitaren vlammen.
Het afgemeten en strakke spel heerst in “One More Time” met zijn verhalende zangstijl. De eerste single “Just Too Much” heeft een herkenbare groove. De zang over redelijk donkere thema’s uit het leven en over de planeet is meermaals beschouwend, zo ook in het zwaar rockende “Nails”. Het emotionele hoogtepunt van de plaat is de ballade “It’s Not Over” dat ruim baan geeft aan Mark’s meeslepende zang. Wat vaststaat is dat de nieuwe single ijzersterk in elkaar zit. De titeltrack “The End Will Show Us How”, is wat rustiger en toegankelijker dan eerdere singles “Just Too Much”, “The Mother, The Earth and I” en “One More Time”. De gitaarklank is heerlijk en gaat van wah wah stukken naar shred naar driftig soleerwerk. Dat is genieten geblazen! Een mooi voorbeeld van de diepgaande teksten is ‘Tomorrow We Will Fail’, beter niets op de lange baan schuiven is hier de boodschap. Het snellere ‘I’ll Take My Chances’ kent toch ook wat afwisselende passages, terwijl het rockende ‘The Bottom’ strak en stotend gespeeld wordt, maar een zwevende toon behoudt. De laaggestemde gitaren raggen lekker in ‘Live In Fear’, maar peinzend over het leven kunnen we ‘Now That I’ve Made It’ toch ook een semi-ballade noemen. Het eerste en laatste nummer zijn het meest verrassend, want afsluiter ‘All The Wicked Things’ vangt aan met sfeervolle, futuristische synthesizer partijen, pas de uitval met zang klinkt bekend en dan natuurlijk het sublieme gitaarwerk later, met iets meer dan zes minuten de langste track van dit album. Dat is direct ook de enige track die een speelduur van meer dan zes minuten heeft. Toch zijn er nog wel een drietal tracks die ook over de vijf minuten gaan, waardoor het echt niet de enige wat langere song van Tremonti op het album is.
Met het afgeleverde album bewijst Tremonti ook op het zesde “solo”album de rock in de breedte goed in de vingers te hebben. Critici zullen blijven stellen dat de sound geijkt en veilig is, maar anderzijds blijkt dat juist van begin tot eind de kracht van dit album. Wie heeft er dan gelijk? Als we dit beluisterd hebben, dan is het duidelijk dat Mark Tremonti een begenadigde artiest is die nog lang niet doorheen zijn inspiratie heen is.
