W.e.t.– Apex
Jaar van release: 2025
Label: Frontiers Records
Terug in 2009, toen de melodische rock supergroep W.E.T. hun titelloze debuutalbum uitbracht, was er geen verwachting om 15 jaar later nog steeds platen te maken. Echter, het drietal bestaande uit zanger Jeff Scott Soto (Talisman, Journey, Axel Rudi Pell, Malmsteen), Erik Mårtensson (Eclipse) op gitaar, bas, toetsen, en aangevuld door gitarist Robert Säll (Work of Art). Het is alweer een tijdje geleden dat we iets hoorden van W.E.T., die de afgelopen 16 jaar geweldige Melodic Rock heeft geproduceerd. Maar keert terug met hun vijfde studioalbum getiteld ‘APEX’ en is de plaat met een gedurfde verklaring en het vertrouwen van de band dat ze hun beste werk tot nu toe hebben afgeleverd.
‘Apex’ vier jaar later komt zeker uit de startblokken. Zoals Erik Mårtensson zegt: “Het is altijd een uitdaging om dat ideale moment in onze agenda’s te vinden waarop we allemaal beschikbaar zijn, om nog maar te zwijgen van het feit dat Jeff in Californië woont en de rest van ons in Zweden. Maar ik geloof ook dat dat bijdraagt aan onze ambitie als we eenmaal in staat zijn om samen te komen. We weten allemaal dat we hier niet al te veel kansen voor krijgen, dus als we dat krijgen, moeten we het beste eruit halen.”
Als voorafje krijg je met singles zoals “Where Are The Heroes Now” met gezamenlijke zang van Erik en Jeff een goed voorproefje van wat weer een krachtig album blijkt te zijn. Het zou zelfs hun zwaarste album tot nu toe kunnen zijn!
Deze keer wordt de line-up uitgebreid met Talisman-drummer Jamie Borger, die zich aansluit bij Robert Säll & Andreas Passmark van Work of Art, Erik Mårtensson & Magnus Henriksson van Eclipse en Jeff Scott Soto ook van Talisman, waardoor het twee van elk van de bands zijn die bijdragen aan de naam: W.E.T.
Openen met ‘Believer’ en dan ‘This House Is On Fire’ is een geweldige manier om te beginnen. De eerste heeft een geweldige riff en is gespierde Melodic Rock en er is iets aan het weelderig gezongen anthemische refrein van de laatste dat me doet denken aan Eclipse uit de middenperiode. ‘What Are We Fighting For’ komt als een leuke verandering van tempo en is langzamer en folkier van structuur, maar met een cool modern geluid dat de kunst van Erik Mårtensson als producer onderstreept. Dit zou inderdaad het best klinkende album van W.E.T. tot nu toe kunnen zijn.
‘Love Conquers All’ is een ander geweldig langzamer nummer dat gewoon enorm klinkt, en de net uitgebrachte single ‘Where Are The Heroes Now’ is zoals je waarschijnlijk al weet een echte stormer en ik hou van de gezamenlijke zang met Erik erin. Voor mij is het een van de meest meeslepende nummers hier. ‘Breaking Up’ is een scorcher met een geweldig refrein, maar het is een van de weinige nummers hier die een beetje ‘op nummertjes’ klinken. Daarentegen is ‘Nowhere To Run’ een van mijn favorieten hier, er is een geweldige groove en een prachtige soepele lead naar het enorme refrein met een geweldige crunching gitaar en een prachtige solo.
‘Pay Dirt’ dat volgt heeft een geweldige drijvende tekst, ook al klopt het refrein niet helemaal. Zowel couplet als refrein zijn afzonderlijk geweldig en hoewel de solo die het nummer in tweeën snijdt heerlijk hectisch is, voelt het allemaal een beetje ‘aan elkaar geflanst’. ‘Pleasure & Pain,’ een langzamer nummer, is een glorieuze W.E.T.-ballad die aan alle eisen voldoet; en ‘Stay Alive,’ wat kunnen we zeggen! Het is een van de beste hier – bedrieglijk eenvoudig aan het begin voordat Soto het naar een Eclipse-achtig refrein drijft dat echt blijft hangen!
Dan blijft alleen de afsluiter ‘Day By Day’ over, die barst van de ‘blue-sky’-energie. Het is een van de meest feelgoodnummers hier en past helemaal bij alles wat ik zo leuk vind aan W.E.T. Het komt heel dicht in de buurt van mijn favoriet hier en is gewoonweg een prachtige manier om een album af te sluiten waar lang op is gewacht.
W.E.T. belichaamt werkelijk wat melodieuze rock is geworden in het nieuwe decennium. Het belangrijkste element in de basis van W.E.T. is altijd geweest om een modern melodieus hardrockgeluid te creëren dat het genre de toekomst in zal drijven. De muziek combineert krachtige ritmes en eersteklas productie (met dank aan Erik Martensson) en is even klassiek als hedendaags.
Dit is weer een grote stap voorwaarts. Het is alleen zo jammer dat het zo moeilijk is om muziek van deze kwaliteit ‘live’ te horen.
