Sons Of Apollo – MMXX

Sons Of Apollo – MMXX

Jaar van release: 2020

Label: Inside Out Records

Op vrijdag 17 januari verschijnt bij InsideOut het tweede album van de progressieve superband Sons of Apollo, MMXX, die enkele jaren terug gesticht werd door twee voormalige Dream Theater-leden, toetsenist Derek Sherinian en één van de beste drummers van deze aardkloot nu Neil Peart ons verlaten heeft, Mike Portnoy.

Sons Of Apollo bestaat uit een vijftal grootheden, die allen hun sporen in de rockmuziek hebben verdiend. Billy Sheehan, bassist bij onder andere David Lee Roth en oprichter van Mr.Big, vertegenwoordigt de in de jaren tachtig populaire glam metal. Ron ‘Bumblefoot’ Thal was gitarist bij Guns ’n Roses, een uitermate populaire hardrock band uit L.A. Jeff Scott Soto is een zeer begenadigde Amerikaans rockzanger, die vooral bekend is geworden door de eerste twee album van Yngwie Malmsteen’s Rising Force, maar ook door zijn korte verblijf bij de AOR rockband Journey. En dan hebben we nog de ‘Del Fuvio Brothers’ Derek Sherinian en Mike Portnoy, bij ons met name bekend van Dream Theater. Ondanks dat de heren van Sons Of Apollo het druk hebben met verschillende bands en projecten, hebben ze met de supergroep meer dan tachtig keer opgetreden ter promotie van het debuutalbum Psychotic Symphony (2017). Bovendien ligt drie jaar na die eerste langspeler de opvolger in de winkels. Wat is er veranderd in die tijd en kan deze tweede langspeler net als zijn voorganger een positieve indruk achterlaten?

Het antwoord op de laatste vraag is het kortst en meest eenvoudig: ja. De songs zitten goed in elkaar, er zijn voldoende hooks, de productie is prima en de heren zijn vakkundig aan het musiceren. Ieder van de vijf topmuzikanten komt in de spotlights te staan, maar het is de teamprestatie die voor een solide eindproduct zorgt.

Geen twijfel dus dat hier rasmuzikanten aan het werk zijn die stuk voor stuk tot de besten op hun instrumenten (en zang) behoren. En op dit album doen ze hun stinkende best om boven de rest uit te steken. Geweldige drumpartijen, bombastische bassolo’s, indrukwekkende gitaarstukken en fabuleus toetsenwerk. Daarnaast reken ik Jeff Scott Soto allang tot één van de beste zangers en ook op dit album bewijst hij nogmaals op vergelijkbare hoogte te staan met Ronnie James Dio en Geoff Tate. Dus op de kwaliteiten van de individuele heren is niets aan te merken, dit is gewoon fantastisch.

Toch zijn er wel wat accentverschuivingen. Jeff Scott Soto zingt wat ruiger. Wel op een melodieuze manier, maar veelal met een rauw randje. Ten tweede is het veelzijdige toetsenwerk van Derek Sherinian prominenter in de composities verwerkt en fraai uitgelicht. Ten derde ademt de nieuwe collectie songs meer een live-gevoel dan die van Psychotic Symphony. Dat komt de zware en proggy hardrocknummers ten goede.

Voor de rest is de sound herkenbaar. Dat geldt niet alleen voor de individuele bijdragen (het kenmerkende basgeluid van Bill Sheehan), maar ook voor de opzet van de krachtige songs. Verwacht dan ook geen verrassingen, maar gewoon een uitstekende plaat.

De opener Goodbye Divinity kent een mooie rustige intro, waar in korte tijd al op flitsende wijze het kunnen van de verschillende muzikanten wordt getoond. Solo’s op de verschillende instrumenten wisselen elkaar in hoog tempo op, zonder elkaar echt de ruimte te geven. Soto maakt met zijn zang er dan een heerlijk rocknummer van, dat met name daarom als eerste single is gekozen. Dit zou het zomaar goed kunnen doen in de hitlijsten, tenminste als we een revival van de Amerikaans getinte hardrock uit de tachtiger jaren krijgen.

Wither To Black is vervolgens een stevig bombastisch nummer, waarbij Portnoy bewijst nog steeds bij de besten ter wereld te behoren. Het nummer kent een funky uitstraling, die goed ligt bij Soto’s zangkunsten. Dit had zomaar op zijn eigen solo-album kunnen staan. Ook hier krijgen we weer een meer dan geweldige gitaarsolo van Thal, die zeker bewijst een zeer kundige gitarist te zijn, maar het voegt verder niets toe aan de opbouw of structuur van het nummer.

Naast het feit dat elk nummer de invloeden en krachtpatserij van de afzonderlijke leden kent, lijkt het ook dat sommige nummers meer bij bepaalde personen past. Desolate July heeft een bluesy achtergrond, op het lijf geschreven voor Jeff Scott Soto. King Of Delusion kenmerkt zich weer door de enerverende toetsenstijl van Derek Sherinian, met tevens een piano-intro. Fall To Ascend vangt dan weer aan met het drumwerk van Mike Portnoy en verderop is zeker een hoofdrol voor Portnoy weggelegd. Hoewel er overigens een prachtige gitaar- en bassolo in het nummer is verwerkt. Resurrection Day brengt ons zeker terug in tijd, de hoogtijdagen van Deep Purple, Rainbow en Rising Force. De hardrock zanger Jeff Scott Soto, samen met gitarist Ron ‘Bumblefoot’ Thal, laten je terugdenken aan het debuutalbum “Rising Force”. Alhoewel Thal dan toch onder doet voor een Yngwie Malmsteen.

 De afsluiter op het album is het 16 minuten durende nummer New World Today. Volledig in de stijl van een Dream Theater epic nummer. Helaas mist het  wat van de grandeur, de opbouw en genialiteit die de heren Portnoy en Sherinian wel konden realiseren ten tijde van hun DT-tijdperk. Het nummer A Change Of Seasons – waar beide heren ook samen speelden – kent betere synergie en samenhang.

Sons Of Apollo levert, na een lange wereldtour, hun tweede studio album af. De band bestaat wellicht al langer dan menigeen had gedacht. Maar ik betwijfel toch of de vijf verschillende ego’s Sons Of Apollo tot een hechte band kunnen smeden. Derhalve is MMXX een prima toevoeging aan de platenkast.