Arch/Matheos – Winter Ethereal
Jaar van release: 2019
Label: Metal Blade Records
In 2003 verraste John Arch, na zich zeventien jaar lang uit de muziekwereld te hebben teruggetrokken om fulltime als meubelmaker aan de slag te gaan, met de geweldige EP A Twist Of Fate. Hierop liet hij ondanks de vele jaren van muzikale inactiviteit horen dat zijn markante stem nog niets aan kracht had ingeboet. Dit album markeerde ook de start van een hernieuwde samenwerking met Jim Matheos. Deze kreeg een vervolg in 2011 met het fantastische Sympathetic Resonance, dit keer onder de noemer Arch / Matheos. Acht jaar later vinden de heren de tijd rijp voor de opvolger Winter Ethereal.
Jim Matheos is medeoprichter en tegenwoordig nog het enige originele lid in Fates Warning, alsook de belangrijkste componist. John Arch was de eerste zanger van de band, te horen op de drie eerste albums, maar hij werd nadien vervangen door Ray Alder. In 2011 maakten de twee al een album onder de naam Arch/Matheos: `Sympathetic Resonance`, maar dat bevatte materiaal dat eigenlijk bedoeld was voor de opvolger van `Fates Warning X`. Bovendien werd het ingespeeld door de voltallige FW bezetting, behalve de zanger.
Best opmerkelijk. In de jaren tachtig zong Arch welgeteld drie albums van Fates Warning in, om vervolgens compleet van het toneel te verdwijnen. Die paar shows met Fates Warning zorgden kennelijk ook voor wat broodnodige inspiratie. Niet voor een nieuw album in die klassieke bezetting, maar voor de tweede plaat van Arch/Matheos. Acht jaar hebben we er op moeten wachten, sinds het spectaculaire debuut Sympathetic Resonance. Een cd die in eerste opzet eigenlijk als een gewoon Fates Warning-album, met huidig zanger Ray Alder, bedoeld was. Winter Ethereal is dat niet. Winter Ethereal is puur en alleen van John Arch en snarenplukker Jim Matheos. Aangevuld met een karrenvracht aan gastmuzikanten.
Dat hoor je eraan af. De kenmerkende staccato riffs van Matheos spelen een veel minder opvallende rol op deze tweede telg. De Amerikaan hakt er wel degelijk afgemeten op los, waar nodig, maar daagt zichzelf regelmatig uit tot instrumentale partijen die we niet zo van hem gewend zijn. Zo speelt de gitarist de nodige solo’s. Normaliter niet zijn sterkste kant, al brengt hij het er samen met enkele gastsolisten bijzonder sterk vanaf. In de sound zit tevens veel meer melodie dan voorheen. Zweverige gitaarlijnen en catchy stukken vechten continu om de aandacht met complexere akkoordenschema’s. In slotstuk Kindred Spirits gaat Arch/Matheos zowaar even op de powermetaltoer, met gierende solo’s en de snelste drumpartijen van het album.
Toch is Winter Ethereal de betere plaat in vergelijking met zijn voorganger. Deels door het afwisselende songmateriaal en het spetterende gitaarwerk, maar vooral door de man met de hoge stem. John Arch blijkt op dreef. Hij varieert veel meer en zoekt niet continu de peilloze hoogten op. Neem het briljante Straight And Narrow, waarvoor eveneens een videoclip is gefabriceerd. Heerlijk compact metalnummer, met zowaar een uiterst pakkend refrein. Arch kan dus veel meer dan louter vocaal dansen en onorthodoxe zanglijnen bedenken.
Uiteraard is dat wel de kunst die hij het meest beheerst. Opener Vermillion Moons zegt wat dat betreft voldoende. Een epische krachtpatser, waarin Arch de volle negen minuten dominant aanwezig is. Voor sommige luisteraars is zijn indringende en nasale stemgeluid wellicht wat te veel van het goede. Kan allemaal. Maar technisch gezien zet de zanger het gros van zijn collega’s met gemak in de schaduw. Arch zingt namelijk loepzuiver. Wanneer hij naar het randje neigt, volgt er altijd een slimme stembuiging of uithaal, waardoor al te gekke strapatsen uitblijven. Samenvattend: Het is een bijzonder interessant album in progressieve metalstijl geworden, met veelal lange composities waarin Arch heel wat kwijt wil, zodat de instrumentale escapades tot het strikte minimum herleid zijn. Geen krachtpatserij, zonder pretenties maar wel gedreven door emoties. Het stemt tot nadenken en laat je ruimte om deze mijmeringen zelf in te vullen. Luistertips om je op een vloeiende manier te introduceren tot dit lijvige werkje: openingstrack `Vermillion Moons` munt uit in verscheidenheid wat stevige gitaren en verstilde passages betreft, met de doortastende zangpartijen. `Tethered` is een semiakoestische song met zwevende allures. Het dertien minuten durende sluitstuk `Kindred Spirits` neemt je op sleeptouw doorheen rustige passages en intensiteit. `Winter Ethereal` is een pronkstuk vol vurige inspiratie en zal progressieve metalfans zeker verbluft achterlaten.
Hier en daar zijn wat kritische noten over de lengte van het album. Met 67 minuten moet je inderdaad even doorbijten. Of dat echt erg is? Wat mij betreft niet. Het is maar de vraag of er nog een derde schijf uit deze geweldige samenwerking voortkomt. Laten we het hopen. En als dat niet het geval is, hebben we in elk geval Winter Ethereal waar we geruime tijd mee vooruit kunnen. Een meesterwerk dat in alle opzichten af is. Op de productie valt niets aan te merken en het artwork zit de muziek als gegoten. Hier zijn topmuzikanten aan het werk. Geniet ervan.
Geef een reactie