Soto – Origami

SOTO – Origami

Jaar van Release : 2019

Label : Inside Out Music

Jeff Scott Soto brak door bij het solodebuut in 1984 van Yngwie Malmsteen. Malmsteen zelf schijnt dat geen prestatie te vinden, maar volgens mij was dat debuut van Malmsteen zonder Soto ook niet zo goed geweest. Soto heeft na dat album niet meer zonder werk gezeten en heeft in al die jaren op vele tientallen platen gezongen, als gastzanger, als ingehuurde kracht voor een album of als echt bandlid.

Jeff Scott Soto, lange tijd het boegbeeld van hard rock vlaggenschip Talisman, heeft vele gezichten. Naast zijn melodic / AOR kant kent de man ook een ruiger kantje. Met SOTO toont hij zich van zijn zwaardere kant. Zijn typische zang is ook hier terug dominerend.  Met tientallen albums op zijn palmares schrijft hij met deze Origami er nog eentje bij. Talisman, Eyes, Takara, Axel Rudi Pell, W.E.T., Journey… de reeks bands waar de Amerikaanse zanger Jeff Scott Soto zijn stem aan heeft verleend, is enorm. Daarnaast maakt Jeff tijd om met de regelmaat van de klok met een soloalbum te komen. Een aantal jaren geleden kwam hij met songs op de proppen die behoorlijk heavy waren. Zijn solowerk bestaat vooral uit melodieuze rock. Dus besloot Soto om nóg een band in het leven te roepen om zijn metal-honger te kunnen stillen. Die groep heet SOTO, waarmee in 2015 Inside The Vertigo en in 2016 Divak werden uitgebracht.

 Nieuw in de line-up is bassist Tony Dickinson, die ook de productie van het album voor zijn rekening nam. Voor de rest gekende gezichten: gitarist Jorge Salan, BJ op gitaar en keys, drummer Edu Cominato en natuurlijk Jeff Scott Soto zelf. Inmiddels zijn we aanbeland in 2019 en ziet eindelijk het derde album, genaamd Origami, het levenslicht. Gelukkig maar, want de eerste platen van SOTO bevatten beide moderne metal van een hoge klasse. Tegenwoordig heeft Jeff er nog een andere metalband bij: de succesvolle progmetalformatie Sons Of Apollo. Die band verschilt echter genoeg van de muziek die SOTO maakt. Jeff kan in beide formaties prima zijn metal-ei kwijt en doet dat dan ook. Inmiddels zijn de voorbereidingen voor het tweede Sons Of Apollo-album in volle gang. Tot die tijd kunnen we ons vermaken met Origami.

Op de plaat staan negen nieuwe tracks die wederom knallende, moderne metalproducties zijn. Track nummer tien is de prima Michael Jackson-cover Give In To Me, die een stevige behandeling heeft gekregen. Daarnaast is Torn het enige rustpunt op het album. Met een donker sfeertje, dat wel. Zoetsappig werk komen we hier niet tegen. Dat bewaart Soto ongetwijfeld voor zijn soloalbums.

Al vanaf Hypermania, de opener van het album, is het duidelijk dat dit een band is die speelt en geen solozanger met muzikanten. Het thrashy nummer is melodieus en agressief terzelfdertijd en kent enkele sterke progressieve riffs. Ook de titeltrack Origami kent die eigenschappen. Jeff weet zijn mannetje te staan in dit onstuimig gezelschap. Zijn ruwe vocalen zorgen voor een krachtige start.

Het contrast tussen ruig en integer vinden we terug in BeLie. Het nummer scheurt traag en zwaar op gang en plots komt een oase van rust tussen de beukende mokerslagen.

Veel gitaargeweld in het tempo variërende World Gone Colder en het zware Detonate, die onder een vuur van bass en drum een duister gevoel geven. Deze laatste werd trouwens nog door David Z. ingespeeld vlak voor zijn tragisch ongeval.

In Torn vinden we trekken van Jeff’s AOR kant terug. Even iets rustiger dus al is een ballad niet het juiste woord met die exploderende schurende gitaren.

Even, zeg wel, want Dance With The Devil is terug een zwaar en druk nummer die je geen seconde rust gunt. Heavy metal onder een spervuur van bassdrum. Zalig nummer!

Het groovy AfterGlow beukt zich vooruit en een hyperactieve snarenplukker maakt van de gelegenheid gebruik om tussen de funky melodie eventjes verfrissing te brengen.

Na de ritme- en gemoedsschommelingen in Vanity Lane sluit Jeff en zijn bende al met de epische ballad Give In To Me. Het nummer start rustig en ingetogen, maar crescendo gaat de kracht in de lucht. Een laatste keer ruige vocalen die met vinnig gitaarwerk in de clinch gaan, het is een perfect slot.

Samenvattend: Veel songs, zoals Detonate en HyperMania, zijn vooral pakkend en melodieus. Voor het echt brute gitaarwerk moet je bij het opgefokte titelnummer en Dance With The Devil zijn. Het meest opvallende nummer is AfterGlow, een funky metalsong waarin trompetten de gitaarriffs volgen. Een geinig experimentje dat ervoor zorgt dat het album van begin tot einde onderhoudend blijft.

In Origami worden melodieuze vocale harmonieën met harde arrangementen, zoals distortie en heavy metal riffs met donkere passages, over een tiental ijzersterke nummers uitgesmeerd en door elkaar verstrengeld tot magie. Tientallen jaren ervaring kun je gewoonweg niet wegsteken.

Het is enerzijds een zwaar maar vlot album en dat zal grotendeels aan de muzikaliteit en de vocale capaciteiten te danken zijn.SOTO is muzikaal duidelijk anders dan het solowerk van Jeff Scott Soto. Toch blijft hij als zanger de bekende paden wandelen. Op Origami zingt hij niet opeens agressief, maar horen we de zuivere rockstem zoals we die van hem kennen. Fans van zijn melodieuze rockbands kunnen daarom rustig Origami een kans geven. Origami houdt het niveau van de vorige albums vast, dus de echte SOTO-fan heeft er een puik werkstuk bij.