The End Machine – The End Machine

The End Machine – The End Machine

Jaar van Release : 2019

Label : Frontiers

Het wachten is voorbij, de band die oorspronkelijk bekend stond als Super Stroke , zal hun langverwachte album uitbrengen op 22 maart via Frontiers. De band veranderde de naam in  The End Machine, dit is tevens de titel van het nieuwe album.

The End Machine is een American rock act die zijn sporen ruimschoots heeft verdient. Of is het een superband die hun debuut album nu lanceert? Wanneer we de bandleden Jeff Pilson (bas), George Lynch (gitaar) en Mick Brown (drums) op de hoes zien staan, kunnen we hierop uit maken dat dit de legendarische bezetting van de band Dokken is zonder Don Dokken.

En, zonder te veel te blijven of te negatief te zijn, zullen we gewoon zeggen dat Don Dokken niet geweldig klonk op de live-opnames. Maar de rest van de band – Lynch , Pilson en Brown – klonk mogelijk beter dan tijdens de Back for The Attack- dagen. En hoewel het leuk was om een ​​oprechte poging tot een fatsoenlijke reünie te zien, smeekte het helaas alleen maar de vraag hoe de band kon klinken met een andere (en helaas, meer capabele) hoofdvocalist. En nogmaals het lijkt erop dat dit verhaal  hiermee lijkt te zijn begonnen. Volgens de bandleden moeten we dit zo niet zien.

George Lynch is tekenend voor het moderne muziekleven en de spil achter dit project. Zijn band Lynch Mob bestaat met tusssenpozen sinds 1989 en is een waar doorgangshuis (de teller staat inmiddels op 30 muzikanten) omdat agenda’s niet altijd te combineren zijn. Dat hij die muzikanten niet gewoon beu is, blijkt uit het feit dat je door de jaren heen in zijn vele kortdurende projecten juist weer dezelfde namen ziet langskomen.

The End Machine is zo’n project en daar zijn de namen volstrekt bekend: drummer Mick Brown en Jeff Pilson zaten met Lynch in Dokken, in T&N én in Lynch Mob, Robert Mason is nu zanger van Warrant maar zat ook ooit in Lynch Mob. Het spreekt dan ook voor zich dat er heel wat overeenkomsten te vinden zijn met Dokken en Lynch Mob. Het draait allemaal om goed in het gehoor liggende hardrock, met smakelijke hooks en riffs en met refreinen die gelijk blijven hangen, zonder dat het nu meteen ‘Dokken met een andere zanger’ wordt. De laatste jaren lijkt hij echter meer geïnspireerd dan ooit, wellicht doordat hij de afgelopen jaren ook projecten deed met heel andere muzikanten, zoals in Shadow Train, KXM en Ultraphonix.

Bassist Pilson produceert vele acts en neemt tevens plaats in de band Foreigner. Lynch weet met Stryper zanger Michael Sweet en zijn band Lynch Mob al goede albums te maken en Brown weet zijn kit bij Ted Nugent te bespelen. Onderling heeft men veel contact en speelt men op elkaars album. Nu met  zanger Robert Mason is de rocksound nog even herkenbaar als bij Dokken. De invloed van Don is er even niet en geeft misschien de ruimte voor alle bandleden. Misschien is het een reunie waar Don niet aan mee wil werken, hoe dan ook is dit een wereldband die er mag zijn!

Dit album werd voortgebracht door verschillende schrijfsessies tussen Pilson en Lynch.  Met Mick Brown in de ritmesectie is dit een stukje vertrouwde chemie. Robert Mason sprong aan boord en droeg bij om mee te schrijven van een aantal nummer.  Zo kwam uiteindelijk dit album met elf nummers tot stand.

De eerste klanken van ‘Leap of Faith’ bevestigen direct de hooggespannen verwachtingen. Met Hold Me Down horen we Mason de zang produceren die doet denken aan Don Dokken.

Elk nummer is goed tot uitstekend, met nauwelijks een greintje vet om weg te trimmen. En er zijn meer  vocale hoogstandjes. Robert Mason laat zien dat hij tevens over een stem beschikt met rauwe emotie, zelfvertrouwen en krankzinnige vocale controle.

Nummer drie is wellicht mijn eerste favoriet op het album. Het nummer heet “No Game” en het bleef bij me meteen na de eerste luisterbeurt. Het openingsgedeelte met gitaar heeft wat weg vane een AC / DC- gevoel. De toon van de gitaar en het gevoel tijdens het numer neemt je mee naar dat Lynch Mob periode uit 1992.

‘Bulletproof’ is een langzamer nummer voorzien met een heerlijke bas groove. Het snelste nummer op het album is ‘Ride It’. Het is een straight-ahead-rocker waarmee Lynch een van zijn vlammende solo’s laat horen.

Het soulvolle “Burn The Truth” bevat een akoestische gitaarintro voordat hij wordt vergezeld door de ritmesectie. een van de twee langste nummers op het album van meer dan zes minuten, heeft een woestijngetinte akoestische vibe.

“Hard Road” heeft een gave gitaarriff en een catchy refrein. De aanpak is meer simplistisch en is het kortste nummer van de elf met een looptijd van vier minuten.

De nummers zijn voorzien van een stevige songtekst, niet gevuld met trieste ‘stoere jongens’-teksten of slecht afgewezen liefdesliedjes, en Pilson is maar al te graag in harmonie met Mason, zoals te zien in de videoclip voor ‘ Alive Today ‘, De eerste single van het album.

De refreinen zijn bombastisch en enorm, en zo pakkend, met een geweldige melodie. “Line of Division” klinkt als een lang verloren juweel met Winger invloeden.

Het langste nummer, dat bijna zeven minuten duurt, is ‘Sleeping Voices’. Het is waarschijnlijk het best te omschrijven als power ballad.

Het laatste nummer “Life Is Love Is Music” voelt ongecompliceerd aan en laat eenvrolijke melodie horen, een goede keuze en eindigt het album met een opbeurende gevoel.

Laten we de ritmesectie ook nog even benoemen,overal laten Pilson en good old’ “Wild” Mick Brown ons zien waarom ze een van de beste ritmesecties van de rockscène van de jaren ’80 waren en dat ze alleen met de tijd zijn verbeterd.

Is The End Machine nu een album dat opvallend veel verschilt van Dokken en Lynch Mob? Nou nee, daarvoor moet je eerder bij de hiervoor genoemde projecten zijn. Dit is eighties hardrock met een moderne en strakke productie. Maar omdat de vier heren elk meer dan gemiddelde kwaliteiten en ervaring hebben levert het wel degelijk een meer dan gemiddeld album op. Een prima aanwinst in het toch al niet misselijke oeuvre van Lynch.

Kortom de band kan gerust op pad met hun oude Dokken songs. Nieuwe songs als ‘No Game’, ‘Burn the Truth’  en ‘Alive Today’ doen denken aan het top album ‘Under Lock and Key’.  Nu zijn de songs allemaal in een nieuw 2020 jasje en in de stijl van de 90’s waar men groot in is geworden. Een must have voor de rockliefhebbers.