Darkwater – Human
Jaar van Release : 2019
Label : Ulterium Records
Eens in de zoveel tijd brengt het Zweedse Darkwater een nieuw album uit. De in 2003 geformeerde melodieuze progressieve metal band lanceerde in 2007 haar debuutalbum The Earth To Witness. De exposure leverde optredens op in Europa en de Verenigde Staten. Nadat Pain Of Salvation-basgitarist Simon Andersson tot de band was toegetreden volgde in 2010 het album Where Stories End. Optredens werden geboekt op ProgPower USA, ProgPower Europe en het Brainstorm Festival. Daarna bleef het lange tijd angstvallig stil.
Gelukkig leidt uitstel niet altijd tot afstel en is Where Stories End (2010) niet het einde van Darkwater. Het geduld van de fans is flink op de proef gesteld, maar wordt beloond met zesenzeventig minuten nieuwe muziek. Human heet de nieuwe collectie songs die over jou en mij gaat. Over de leuke en minder leuke dingen in ons leven. Zo keerde kanker terug bij bassist Simon Andersson, maar heeft hij zijn baspartijen wel gewoon ingespeeld. “One last try to feel alive”, zingt Henrik Båth dan ook. Geniet van het leven zolang je kunt.
Deze derde full-length is een werkstuk van jewelste. Niet alleen vanwege de speelduur, maar er gebeurt enorm veel in de omvangrijke en dynamische composities. Er komen elementen van het debuutalbum Calling The Earth To Witness (2007) terug, zoals in het tweeluik Alive te horen is, maar er zijn ook referenties in Insomnia en Turning Pages aan het tweede album Where Stories End. Liefhebbers van Evergrey, Seventh Wonder, Symphony X, Circus Maximus, Shadow Gallery, Dream Theater en Kamelot vinden hier beslist wat van hun gading.
De stilte werd in december van 2018 doorbroken met de aankondiging van het derde album Human, wat op 1 maart 2019 officieel verschijnt. En ook nog eens in dezelfde bezetting van Henrik Båth (zang), Markus Sigfridsson (gitaar), Simon Andersson (basgitaar), Magnus Holmberg (toetsen) en Tobias Enbert (drums).
Darkwater wordt vaak vergeleken met bovengenoemde bands. Daar is lastig een speld tussen te krijgen wanneer je de muziek van deze bands oppervlakkig met elkaar vergelijkt. Maar een goed luisteraar, zoals ik, zal na beluistering van Human opvallen dat Darkwater een groei heeft doorgemaakt. Waar eerder genoemde referenties in mijn beleving stil zijn blijven staan in hun ontwikkeling en wellicht hun plafond al hebben bereikt, legt Darkwater de lat met gemak een stuk hoger. En gaat daar ook overheen.
De Zweden hebben een mooie balans gevonden tussen power en melodie en tussen houvast (middels catchy refreinen) en uitdaging (gelaagde partijen en technische passages).
Op dit 78-minuten klokkende album staan tien nummers met een speelduur van zes tot bijna twaalf minuten. Daarmee stellen ze hun fans en de liefhebbers van melodieuze progressieve metal niet teleur. In vergelijking met het voorgaande album zijn nummers melodieuzer, veelal steviger maar zeker nog toegankelijker dan dat ze al waren. Men slaagt er in om de complexe muziek simpel te laten klinken. Wellicht komt dat door het overvloedige gebruik van synthesizers.
De eerste vier nummers zijn relatief toegankelijk. A New Beginning is een energieke opener, maar ondanks dat het hoofdthema steeds terugkomt in een wisseling van zeven achtste en een vierkwartsmaat, loopt de track niet over de hele lengte even lekker. Het krachtige In Front Of You daarentegen is één van de hoogtepunten met zijn gave, heavy riff, ijzersterke refrein en mooie samenkomst van de verschillende bijdragen. Dit is Darkwater op zijn sterkst. De muzikanten stuwen elkaar tot grootse hoogte. Ook het tweedelige Alive scoort veel punten. Met name het tweede deel.
De epic Reflection Of A Mind is een keerpunt. Er zit meer diepte in de arrangementen en er zijn meer proggy elementen in verwerkt. Met name het filmische toetsenwerk van Magnus Holmberg valt in positieve zin op. Zijn partijen sluiten mooi aan op de gitaarpartijen. Deze avontuurlijke en filmische track van twaalf minuten, die als één van de highlights geldt, heeft veel te bieden. Wat te denken van de tegendraadse ritmiek, de baslijnen, de instrumentale passages en de orkestraties? Een zeer knappe compositie. Daarnaast Turning Pages. Niet zonder toeval uitschieters boven het toch al hoge niveau. Maar ook de zang van Henrik Båth is werkelijk om in te lijsten. Ik was al een groot fan van deze man, die in mijn beleving sterk wordt onderschat. Een standbeeld is te veel eer, een eervolle vermelding daarentegen wel op zijn plaats.
Datzelfde geldt voor het atmosferische The Journey, dat op vocaal gebied variatie biedt en prima soleerwerk van gitarist Markus Sigfridsson bevat. Zo eindigt het album sterk met het krachtige Burdens (dat ook een paar semi-akoestische passages bevat). Ook het swingende Light Of Dawn, met naast uitstekend toetsenwerk van Magnus Holmberg ook veel ruimte voor bassist Simon, scoort een meer dan een dikke voldoende.
De nummers op Human zijn over het algemeen lang, kennen veel breaks en tempowisselingen. Toch verliest men zichzelf nergens in complexiteit of ingewikkeld gedoe. De muziek ligt gewoon makkelijk in het gehoor en heeft een natuurlijke flow.
En klinkt daarmee ook eerlijk. Wat mij betreft nog een verschil met Seventh Wonder en vooral Circus Maximus. De vaak oorstrelende gitaar- en toetsen solo’s zijn functioneel en komen exact op het juiste moment. Wat betreft timing zit dat ook goed.
Human is melodieuze progressieve metal van de bovenste plank. Het zal voor de Zweden een helse klus worden om deze schijf te overtreffen. Maar daar ligt tegelijk de uitdaging, waarvan we over een paar jaar de uitkomst zullen weten. Ik kan niet wachten.
Behalve lofzang is er ook een kritische kanttekening. Binnen de composities zit je soms op het puntje van je stoel (het begin van Alive), maar zakt het adrenalineniveau vervolgens (vanwege het iets te generieke refrein), om vervolgens weer te stijgen dankzij de instrumentatie. Soms valt het kwintet uit Borås met betrekking tot zowel de instrumentatie als de vocalen terug op ideeën die we al eens eerder hebben gehoord of té safe zijn. Daarbij komt dat de heldere mix en productie, die weliswaar verbeterd zijn ten opzichte van de eerste twee albums, erg netjes zijn en er daardoor minder ruimte bieden aan de emotionele factor. Misschien zit daar dan nog de verbetering in.