Redemption – Long Night’s Journey Into Day
Jaar van Release: 2018
Label : Metal Blade
Dit is zo een band waarvoor je alleen maar respect kan opbrengen. Het brein achter dit alles is gitarist en keyboardspeler Nick Van Dyk. Wanneer je erin slaagt om zoveel platen te maken en aan de man weet te brengen dan kan je iets. Sinds 2003 is hij al in de weer met Redemption. Aanvankelijk startte het een beetje aarzelend bij hun debuut, toen nog met ene Rick Mythiasin achter de microfoon. Live werd de man al vervangen, maar het was wachten op Ray Alder van Fates Warning die vanaf de tweede cd ‘The Fullness Of Time’ in 2005 de spot van zanger invulde. Dat liep prima en resulteerde in nog veel meer uitstekende nummers.
Toen bleek dat touren voor Redemption na de release van vorig album ’The Art Of Loss’ onmogelijk was, omdat zanger Ray Alder zich niet kon vrijmaken, moesten er (noodgedwongen) knopen doorgehakt worden. Als goede vrienden ging men elk hun eigen weg en Van Dyk zocht vers bloed. Geen makkelijke klus. In de voetstappen treden van Ray Alder is geen cadeau. Uiteindelijk kwam de Redemptionbaas uit bij Tom Englund, de grote man bij Evergrey. Een zanger, die van wanten weet, dat staat buiten kijf.
Wie anders dan Englund kan immers uit het leven gegrepen teksten zo emotioneel brengen als hij? De verwachtingen voor het zevende studioalbum van de Amerikaanse progressieve metal band waren dan ook hoog gespannen. En we kunnen je meteen geruststellen: dit is een knaller!
Het vorige album ‘The Art Of Loss’ van Redemptio. Het was een progressief metalalbum met sterke songs, duizelingwekkend gitaarspel en toch vol emotie. Toen kort daarna bekend werd dat zanger Ray Alder (Fates Warning) vervangen zou worden door Evergrey’s Tom Englund was ik benieuwd hoe groot de invloed van de Zweed zou zijn op het geluid van Redemption. De conclusie na vele luisterbeurten luidt: nagenoeg niets. ‘Long Night’s Journey Into Day’ klinkt als een logisch vervolg op het eerdere werk van Redemption en weinig fans zullen teleurgesteld zijn. Net als Alder is Englund namelijk een zanger die de persoonlijke teksten van bandleider en gitarist Nick van Dyk over de mooie en minder mooie aspecten van het leven met de juiste emotie en kracht overbrengt. De klankkleur van beide zangers zal bepalen naar welke incarnatie van Redemption je voorkeur uitgaat. Naast een nieuwe zanger heeft Redemption ook een nieuwe keyboardspeler, maar deze Vikram Shankar heeft (nog) geen hoorbare invloed op de totaalsound. Wie dat wel heeft is drummer Chris Quirarte, die opnieuw laat horen tot de absolute drumtop te behoren.
De band van toetsenist Nick van Dyk zit ook nog altijd zonder de revaliderende gitarist Bernie Versailles.In de afdeling gitaar is hij al vijf jaar herstellende van een aneurisma (geknapte vitale slagader). Gelukkig heeft Van Dyk ook nu weer een beroep kunnen doen op Simone Mularoni (DGM) en Chris Poland (ex-Megadeth) om de solo’s in te spelen. De twee andere geweldenaren die op het vorige album te horen waren, Marty Friedman en Chris Broderick (ook ex-Megadeth), zijn er nu helaas niet bij. Het gitaarwerk blijft fenomenaal, maar is toch een stukje minder spannend dan op ‘The Art Of Loss’. Net als de nummers overigens. Het neemt niet weg dat Redemption de progmetalliefhebber opnieuw laat watertanden en dat de band ondanks de wisselingen nog bijzonder vitaal is.
In een productie van Jacob Hansen en getooid in artwork van Travis Smith kan er niets meer misgaan. ‘Eyes You Dare Not Meet In Dreams’ en ‘Someone Else’s Problem’ zijn dan ook wervelende tracks waarin men alle registers open trekt, maar waarin de warmbloedige stem van Tom Englund meteen charmeert. Zeker dit tweede nummer ontroert je meteen door zijn pakkende zanglijnen. In ‘The Echo Chamber’ wordt het ontwikkelen van een bekrompen geest door sociale media op de korrel genomen op een bedje van stevige riffs en vurige solo’s, terwijl men pas in het begin van ‘Indulge In Color’ even gas terugneemt. En dan komt Englund’s mooie stem nog beter tot zijn recht. Dit album bulkt van de energieke progressieve krachtpatserijen, maar kent ook een semi-ballad met het bijzonder prachtige ‘And Yet’. Kippenvel! Ook de U2 cover ‘New Year’s Day’ waar Redemption zich aan waagt krijgt een sprankelende behandeling en het is grappig om de solo’s op typische progwijze te horen. Hoewel fans van U2 zich kapot zullen schrikken als ze zijn geroffel op de cover van de klassieker „New Year’s Day” horen. Tot slot is ook het titelnummer van tien minuten dat dit album afsluit een parel. Kalme poëtische beschouwingen in het begin, maar daarna gaat men alle kanten uit, om tenslotte nog mee te geven dat we moeten blijven dromen en hopen. Meer dan een uur sublieme progressieve metal!