Inglorious – Inglorious II
Jaar van Release : 2017
Label: Frontiers
Ik heb de laatste paar maanden uitgekeken op het vervolg op hun debuut. Sinds Inglorious bekend maakt dat op de 12 mei de nieuwe release van hun tweede album, Inglorious II, via Frontiers Music zal uitkomen. Het debuutalbum werd begin januari vorig jaar uitgebracht. Voorafgaand aan de release maakte de band in februari bekend dat er een wijziging in de line up heeft plaats gevonden. Na het vertrek van gitarist Wil Taylor, is zijn plaatsvervanger niemand minder dan het originele bandlid Drew Lowe, gitarist van het eerste uur. De terugkeer van een voormalig lid, in plaats van de introductie van nieuw bandlid, is dus niet helemaal nieuw en betekent hopelijk, dat de band zal blijven klinken als voorheen.
Inglorious zijn vijf jonge gasten met een gemeenschappelijke liefde en respect voor de hardrock klassiekers uit de seventies, met zware gitaarriffs en soulvolle zang. Ondanks dat deze muziek dateert van voor hun geboorte, werden ze aangetrokken door het machtige organische geluid van deze platen. Ze zweren dan ook het gebruik af van overdubs, clicktracks en autotune. Alle songs werden live opgenomen, met alle muzikanten in één ruimte, opdat ze de bijzondere energie konden vastleggen.
Het gaat hard voor een formatie die nog maar een drietal jaren bestaat. Dit is een band van uitzonderlijke kwaliteit, die catchy songs schrijft, een groot publiek aanspreekt en de potentie heeft om heel groot te worden. Inglorious II overtreft het reeds uitstekende debuut en vergroot hun reputatie. Gitarist Brian May (Queen) ziet in hen de nieuwe Deep Purple. Als dat geen adelbrief is om je te overtuigen eens te luisteren…
Het schrijfproces verliep heel vlot, nadat ze veel tijd met elkaar hadden doorgebracht bij het toeren en reeds aan nieuwe songs werkten; er kwamen dit keer geen gastschrijvers aan te pas. Het album werd opgenomen in één stuk in de Parr Street Studios Liverpool, geproduceerd door de band en gemixt door de gereputeerde producer Kevin Shirley (Led Zeppelin, Aerosmith). En gemengd door Shirley in de Caveman Studios. Volgens deze laatste hebben we hier te maken met de beste Britse band sinds Led Zeppelin(!).
Nathan James heeft een hemels keelgat, een stem waarvoor je alleen al dit album zou kopen. Ondanks dat hij de dominante figuur is, is dit geen soloproject. Hij heeft zich weten te omringen door uitstekende muzikanten, die een evenredige inbreng hebben in de composities. Een speciale vermelding evenwel voor drummer Phil Beaver, die een Jason Bonham-geluid (Led Zeppelin) weet te creëren; een power die ik niet meer gehoord heb sinds Vinnie Appice (Last in Line, Heaven & Hell).
Op dit tweede album laat Nathan James nog meer van zichzelf horen en trekt alle registers open, met een vocale uitvoering die adembenemend is. Op het eerste album laat hij op Holy Water horen een zanger te zijn van buitengewone klasse, een van mijn favoriete nummers op het eerste album, maar Making Me Pay overtreft dit, na een kleine twee minuten, gaat hij tot het uiterste van zijn zangkwaliteiten, hier laten hij horen wat hij in huis heeft en haalt noten, waar veel ervaren zangers alleen maar van durven dromen.
Een band is veel meer dan alleen een zanger, en op dit album is er veel teamwerk geweest. Het werd geschreven door de band als geheel, zonder gast schrijvers deze keer, en kwam tot stand in de lokaties van gitarist Andreas Eriksson’s flat in Malmö, Zweden en Colin Parkinson’s huis in Somerset.
Eerste single I don’t need your loving opent krachtig, met vurig gitaarwerk en een mooie melodielijn in de beste Whitesnake-traditie. Dit is een album dat ademt op klassieke rock invloeden. Taking The Blame, met uitstekend werk van drummer Phil Beaver, heeft wel wat weg van Mr.Big. Bij het volgende nummer Tell Me Why is het de beurt aan Andreas Eriksson de persoon die in de schijnwerpers wordt gezet met zijn geweldige gitaargeluid.
Read All about it drijft op een coole Jimmy Page-riff. Ondanks dat er af en toe keyboards te horen zijn, zoals in Change is Coming, zit er geen toetsenist in de band. Met het nummer Change Is Coming, krijg je de volgende combinatie voorgeschoteld met op bas Colin Parkinson met sterke riffs en de vocalen die op uitmuntende wijze het nummer invullen.
Making me Pay had zo op een Bad Company album kunnen staan. Hier klinkt Nathan in de lage regionen als een jonge Paul Rodgers en in de hogere regionen als een kruising tussen Klaus Meine (Scorpions) en David Coverdale (Whitesnake).
Het stormende Hell or High Water zit vol Led Zeppelin / Whitesnake invloeden met een duister begin, gevolgd door zeer intensieve gitaren en geschreeuw; het stevigste nummer van de plaat. No good for you is, in tegenstelling tot de titel, een heel goede snelle song, met Vivian Campbell-gitaarlijnen uit de eerste Dio-platen. Faraway kent een akoestisch begin, begeleid met bas en percussie, waarna de band invalt en een stomende liefdessong zich openbaart. Faraway is een andere gelegenheid voor Nathan om zijn vocale kunsten te tonen. Met het akoestische intro laat hij maar eens zien hoe makkelijk hij de noten haalt. Het is bijna lullaby-achtig tot de rest van de band binnenkomt. Riffs volop! Afsluiter High Class Woman is een uptempo hardrocker met een fijnbesnaarde slaggitaar. High Class Woman voltooit een album van absolute kwaliteit. Het tweede album kan nogal eens tegenvallen na een briljant debuut. Maar het lijkt erop dat Inglorious gewoon dit in hun mars heeft en als dit soort muziek kunnen blijven produceren, dan zouden we nog lang hiervan kunnen blijven genieten.
Inglorious II zal worden uitgegeven als standaard-cd en ook als een Deluxe CD / DVD-editie. De DVD heeft een eerder onbeschikbare liveprestatie van Download Festival 2016 plus extra bonus inhoud, inclusief video’s voor de komende singles “I Need Your Loving” en “The Blame.”