The Dead Daisies – Make Some Noise
Jaar van Release: 2016
Label: Spitfire Music SPV
Inmiddels is de Amerikaanse rockact The Dead Daisies een roulerende super rock band geworden. Wanneer de Nieuw Zeelander Jon Stevens zijn avontuur bij INXS (en Noiseworks) had beëindigd ontmoet zakenman en gitarist Jon David Lowy en multi instrumentalist John Fields. Even door een adresboekje lopen en Slash komt om een single (“Lock ’n Load”) te schrijven. Een album wordt opgenomen en een platendeal wordt getekend. Wanneer er een band moet komen om dit live te vertolken duikt Stevens weer in zijn adres boek. Marco Mendoza (Whitesnake / Thin Lizzy) wordt gebeld en Slash tipt Stevens voor Frank Ferrer (Tool) en Richard Fortus. Beide spelen dan bij Guns & Roses. Wanneer de Chinese Democracy tour is afgerond, stapt men over. Toetsenist Reed neemt men mee en een live band is geboren.
Mendoza wordt door de ex Thin Lizzy leden weer gekaapt voor hun band Black Star Riders en wordt voor de UK tour tijdelijk vervangen door Rolling Stones bassist Darryl Jones. Charley Drayton (The Cult / Neil Young) neemt dan de kit van Ferrer over, die op zijn beurt weer terugkeert bij Guns & Roses. Bij de tour in Australie met Jimmy Barnes wordt Drayton door Barnes ingekocht en tipt Drayton om zijn Cult vervanger John Tempesta (Exodus/ Anthrax) te vragen. Hij is even vrij van de klus bij the Cult en keert na de tour terug. Dit frustreert Stevens. Brian Tichy (Billy Idol/ Whitesnake) heeft eerder met Mendoza gespeeld en wordt binnengevlogen. Voormalige Motley Crue zanger John Corabi speelt in een gelegenheidsband van KISS leden, wordt gebeld omdat Rolling Stones backing zanger Bernard Fowler niet uitblonk als frontman van een rock act.
Toen Revolución ruim een jaar geleden uitkwam, was het genieten van de rock and roll die de Dead Daisies neerzetten op het album. Make Some Noise is deze keer de titel.De band is door David Lowy voornamelijk opgericht om plezier te maken en de passie te delen die hij en de medebandleden inspireert en uitdraagt. De line-up staat niet helemaal vast, maar naast Lowy leent John Corabi nog altijd zijn stem voor de band en worden zij op Make Some Noise (dat op 5 augustus uitgebracht wordt) bijgestaan door niemand minder dan Marco Mendoza (Whitesnake, Thin Lizzy), Brain Tichy (Ozzy Osbourne) en Doug Aldrich (Whitesnake, Dio).
Stuk voor stuk top- en rasmuzikanten die de spirit en de passie op de harde schijf hebben weten over te brengen. Daar is werkelijk helemaal niets aan veranderd en blijkt een uitstekend uitgangspunt te zijn voor goede composities. Lekker optreden met ongecompliceerde hardrock, dat wil The Dead Daisies graag. De afgelopen jaren hebben de mannen al bewezen dat ze dat goed kunnen.Insteek is nog steeds plezier maken en dat straalt de band opnieuw uit.
De band released hun tweede album “Revolucion” en na optimaal netwerk overleg (en duiten) mogen ze als support met KISS mee. Miljoenen mensen hebben hun nu gezien en de band staat als een huis.Nu zijn Reed en Fortus weer teruggekocht voor de Guns & Roses reünie tour. Whitesnake gitarist Doug Aldrich wordt gebeld en zegt ja…Kortom Jon Stevens start een band met een rijke zakenman, huurt ex leden van Guns & Roses in en wanneer de GnR reünie start huurt hij ex Whitesnake leden. Stevens wordt vervangen en de rijke zakenman tourt als rockster over de wereld en heeft een top begeleidingsband bij zich.
Toch is er een verschil in het geluid op de twaalf songs van dit album. Ik moet me erg vergissen als het toetreden van Doug Aldrich aan de Daisies daar niet iets mee te maken heeft. Het geluid klinkt net even iets voller en de gitaren zijn net iets subtieler, maar toch duidelijker aanwezig in vergelijking met het voorgaande album. Verder is het meer van hetzelfde dat we voorgeschoteld krijgen op Make Some Noise. Vrolijke, aanstekelijke deuntjes waar je vooral niet te veel bij na moet denken.
Als je even drie kwartier wilt ontsnappen aan alle waanzin van de wereld is Make Some Noise een ideale optie. The Dead Daisies laat horen dat het leven best een feestje kan zijn. Mocht je het vorige album al goed vinden, dan kun je deze blind aanschaffen, met name doordat de nummers nog beter klinken!
Opvallend is de positieve vibe en groove die The Dead Daisies naar voren brengen. In Song And A Prayer en Mainline krijg je stevige rock voor je kiezen zonder opschmuk. Vooral inhet uptempo Mainline zorgt het stuwende karakter en de uitstekende riff voor kriebels in de nek. Maar juist ook in de eerste single en opener van het album Long Way To Go hoor je rock zoals het bedoeld is. De opbouw is uitstekend en de groove en de vibe druipen eraf. Daarbij heeft het een begin waar menig AC/DC fan het warm van zou krijgen.Dat de rock van The Dead Daisies mede geïnspireerd is door wat bluesy kenmerken komt duidelijk naar voren in Last Time I Saw The Sun, How Does It Feel en All The Same. Naast, maar misschien ook mede door het bluesy karakter zou het ook bij een Aerosmithconcert niet misstaan.Fortunate Son (Creedence Clearwater Revival) en Join Together (The Who) zijn de twee covers op het album die uitstekend vertolkt worden door The Dead Daisies. Iets dat een vanzelfsprekendheid is bij de band. De nummers worden ook live regelmatig gespeeld omdat het ijzersterke nummers zijn die leuk zijn om te spelen. En ja. Als plezier in muziek maken, bovenaan je voorwaardenlijst staat, ligt het opnemen van goede covers in het verlengde.
Tot nog toe is ieder nummer wel een feestje om naar te luisteren. Het titelnummer Make Some Noise maakt echter nog het meeste bij me los. Niet dat het misschien het meest hoogstaande nummer is van het album, maar het klinkt gewoon zo verdomd goed. Dit Joan Jett-achtige nummer is bijna nu al een klassieker. Een nummer dat een groove heeft die je bijblijft en die je ertoe aanzet om het volume te verdrievoudigen. Live kan het niet anders dan dat het nummer zich gaat ontpoppen als hét lijflied van de band. Want bij de groove hoort een uiterst krachtig en stevig drumritme en een tekst die meegebruld moét worden.Het is uiteindelijke resultaat is een lekker plaatje met overwegend swingende en stampende hardrocksongs vermengd met blues-rock-and-roll in een tijdloze geest. Dat is eigenlijk wat ze hebben neergezet met Make Some Noise. En dat is daarbij precies dezelfde zin waarmee ik de vorige review afsloot. Geen kwaad woord over dit collectief.