Circus Maximus – Havoc

Jaar van Releas : 2016

Label: Frontiers 

Catchy progmetal bestaat wel degelijk. Het Noorse Circus Maximus behoort tot de top van deze muziekstroming, die melodieus spel en een gelikt geluid als belangrijkste elementen heeft. Na het goed ontvangen, opgewekt klinkende ‘Nine’ uit 2012 keren de Noren nu terug met ‘Havoc’, een plaat over de duistere kanten van het leven.

Deze recensie behelst al weer het vierde album van het Noorse vijftal. De band beschikt over een geweldig veelzijdige zanger in de persoon van Michael Eriksen. Zijn stem heeft veel weg van die van Tommy Karevik, de huidige zanger van Kamelot en Seventh Wonder. Daarnaast is Mats Haugen een weergaloze gitarist en tevens de producer van de band. Voeg daarbij een meer dan solide drummer, een oerdegelijke bassist en een toetsenist die veel meer kan dan orkestreren en je hebt alle ingrediënten voor een klasseplaat. Dat is Havoc dus ook geworden, want de heren weten ook nog pakkende nummers te schrijven. De speciale editie heeft zelfs nog een extra nummer plus een bonus live-cd van een concert uit 2012 uit Japan, dus je hebt wel een heel aantrekkelijk pakketje in handen. De negen reguliere tracks, samen goed voor zo’n 55 minuten, vallen in het genre progmetal maar er zijn zeker ook elementen uit de (synthi)popmuziek te horen, zoals in Flames of in de ballad Loved Ones. Het aandeel progrock is zeker in de tweede helft aanzienlijk. In de titeltrack geeft Circus Maximus een knipoogje naar Nickelback, kortom een stevig, fris, modern en gevarieerd geluid. Het album is absoluut niet super heavy, maar bevat heerlijke solo’s, mooie samenzang, pakkende refreinen, spannende tempowisselingen en fantastische instrumentale intermezzi die meer regel zijn dan uitzondering. Binnen dit genre is Havoc een klapper die me waarschijnlijk veel langer bij zal blijven dan The Astonishing, de nieuwe cd van Dream Theater. Behalve laatstgenoemde band zou ik als referenties Redemption, Seventh Wonder, Teramaze en Waken Eyes kunnen noemen, al is de muziek melodieuzer en minder technisch. We denkt dat de lijn wordt doorgetrokken die op “Nine” is ingezet kan voor een verrassing komen te staan. De zware sound is bijna verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor bijna blije deuntjes. De twee “heavy” nummers die op het album staan kunnen mij niet echt bekoren. Het titelnummer “Havoc” valt behoorlijk uit de toon. En ook naar meerdere luisterbeurten blijft het niet hangen. “Pages” heeft wel meer de klasse en is meer uitgebalanceerd en heeft dan ook wel de typische Circus Maximus sound. Opener “The Weight” is eigenlijk een radiovriendelijke rocknummer en door de gladde productie, zou deze in Scandinavië weleens hoge ogen kunnen gooien. Het tweede deel van de plaat is van een constanter en beter niveau. Met nummers als “Flames”, “Loved Ones”, “After The Fire”, “Remember” en de afsluiter “Chivalry”.