Redemption – The Art Of Loss
Jaar van Releas : 2016
Label: Metal Blade
Het is inmiddels alweer het zesde studiowerkstuk van het gezelschap rond bandleider, gitarist, toetsenist Nick van Dyk. De Amerikaanse prog metallers lieten het eerst van zich horen met hun debuutalbum in 2003. De combinatie van de stem van Ray Alder en de songs van Nick sloeg aan bij de liefhebbers van het genre en de band bleef bij regelmatige tijdstippen albums uitbrengen. In 2011 bracht men “This Mortal Coil” uit dat door Nick geschreven werd rond zijn strijd met bloedkanker.
Het titelnummer direct opent energiek. Het is bekend dat Nick al jaren, gelukkig nog met succes, vecht tegen zijn bloedkanker, en die vechtlust hoor je op ieder album weer terug, zo ook op het album “The Art Of Loss”. Helaas is het vanwege ernstige gezondheidsredenen dat gitarist Bernie Versailles er niet bij is. De volgende topgitaristen zijn opgetrommeld om het gat op te vullen. Het zijn Marty Friedman, Chris Poland, Chris Boderick en Simone Mularoni. De bijdrage van de heren mag subliem genoemd worden. Zoals bijvoorbeeld in het vurige “Thirty Silver” en het prachtige “Damaged”. “The Art Of Loss” klinkt in alles als een logisch vervolg op “The Mortal Coil”. Redemption heeft zijn sound en stijl alleen nog meer uitgediept en verfijnd. De behendigheid en het muzikaal en compositorische vakmanschap hebben geresulteerd in tien nummers met memorabele melodieën en hooks, energieke dynamiek en prachtige, uitdagende muzikale contrasten waarin heel veel gevoel waarneembaar is. Zanger Ray Alder vertaalt vocaal het centrale thema over de liefde, die angst moet overwinnen om te kunnen leven op zijn eigen herkenbare wijze en levert daarmee een ijzersterke performance af. Een hartverwarmend broederlijk gebaar is de The Who cover “Love Reigh O’er Me”, die Alder samen zingt met John Bush en bedoeld is als eerbetoon aan Bernie Versailles. Nu de nummers stuk voor stuk.
“The Art Of Loss”, de solo van gastmuzikant Mularoni maakt meteen duidelijk dat dit album volgepropt wordt met porties gitaar van de bovenste plank. De subtiele aanwezigheid van de piano van Nick zorgt voor een injectie van gevoeligheid tijdens het refrein. Dit is een echt collectief van klasse muzikanten. Luister naar het sterke drumwerk van Chris. Dit is zonder meer kwalitatief hoogstaande progressieve metal. Ray Alder is een zanger die enorm veel emotie en sfeer kan overbrengen met zijn stem en past perfect bij deze complexe vorm van metal. Als gitaarliefhebber is dit album een absolute lekkernij. Het titelnummer bevat maar liefst vier solo’s, die afkomstig zijn van drie verschillende gitaristen. Op het einde mag Chris Poland de snaren laten resoneren op onnavolgbare wijze.
Het lange ‘Slouching Towards Bethlehem’ kent een rustige start met een dominerende rol voor de basgitaar, maar die wordt snel overgenomen door zware riffs van Nick. Dit nummer moet het niet hebben van snelheid, want deze eerder traag voortkabbelende song kent enorme stemmingswissels. Maar de solo van Mularoni doet toch een gooi naar een snelheidsrecord.
‘Damaged’ is een meer toegankelijk nummer met een catchy riff en een weergaloze Ray als trekpleisters! Het nummer kent zelfs raakpunten met AOR en melodieuze rock. Het typerende geluid van Friedman kleurt dit nummer met exotische tinten!
Gevoeligheid in overvloed bij de lange piano intro van ‘Hope Dies Last’. Ray zet op dit album zowaar zijn beste vocale prestatie ooit neer! Wat zijn stem bij mij teweegbrengt kan ik niet verwoorden! De toetsen zijn niet prominent aanwezig, maar hun inbreng op de achtergrond is van onschatbare waarde. Het nummer bouwt geleidelijk de spanning op en tijdens het middenstuk is het bijna een aaneenschakeling van flitsende solo’s. Dit tien minuten durend nummer is een klein meesterwerkje.
‘That Golden Light’ kan door de manier van zingen van Ray en door de aanwezigheid van piano als een ballade beschouwd worden maar dan op de Redemption wijze!
De start van ‘Thirty Silver’ lijkt wel een best of van Megadeth gitaristen, want respectievelijk Broderick, Poland en Friedman mogen een korte explosie van hun kunnen etaleren bij de start. Deze snelle track legt duidelijk de nadruk op koning gitaar. De drie heren leveren maar liefst twaalf solo’s af in een tijdspanne van een dikke zes minuten. Dit is het meest explosieve nummer op dit album!
‘The Center Of The Fire’ is een meer melodieuzer klinkend nummer. Redemption doet denken aan Fates Warning (door Ray natuurlijk) en qua opbouw van de nummers aan Dream Theater, maar ze hebben toch een eigen geluid weten te ontwikkelen. Vooral het veelvuldig gebruik van de piano lijkt typerend en dat kenmerk krijgt een enorme goedkeuring van mezelf!
De cover van The Who’s ‘Love Reign o’er Me’ is een puur juweeltje en maakt nog eens duidelijk dat de jaren ‘70 garant stonden voor enorm veel pareltjes en ruwe diamanten! Een uiterst geslaagde versie die met liefde voor het origineel gemaakt is!
Gastzanger John Bush zet hier een buitengewoon krachtige prestatie neer. Deze kerel is een sterk ondergewaardeerde vocalist!
Het album wordt afgesloten met een absoluut meesterwerk van meer dan twintig minuten. ‘At Day’s End’ maakt op avontuurlijke wijze duidelijk tot wat deze band op muzikaal vlak in staat is. Zo horen we: ingetogen stukken, flitsende solo’s met hoge dosis emotie, diepe baslijnen, snelle riffs in pure progmetal stijl, breed uitgesmeerde toetsenpartijen, dance invloeden, radiorock geïnspireerde gitaren, orkestratie en vooral een Ray Alder in optima forma. Dit is prog metal zoals het hoort te klinken!
We hebben er vijf jaar op moeten wachten, maar deze ‘Art Of Loss’ is een ware parel geworden. 75 minuten lang worden we verwend met schitterend gitaarwerk en uitmuntende zang. Dit album laat je aandacht voor geen seconde wegzakken, zelfs niet bij de lange nummers. Je zit steeds op het randje van je stoel te wachten op de volgende verbazing. Ook tekstueel is dit album meer dan het doorgronden waard. Het gaat voornamelijk over de keuze tussen liefde en angst.
Een absolute aanrader voor prog metal fans!
Geef een reactie