Khymera – The Grand Design
Jaar van Release: 2015
Label : Frontiers Records
Het debuut album werd alweer in juni van het jaar 2003 uitgebracht. Het is inmiddels 2015 en wie had dat verwacht, dat er inmiddels hun vierde studio-plaat ‘The Grand Design’ na precies twaalf en een half jaar het volgende album wederom bij Frontiers records op de mat ligt.
Er is inmiddels wel een en ander veranderd in het Khymera-kamp. Daar waar de band oorspronkelijk was gestart als een samenwerkingsverband tussen multi-instrumentalist Daniel Liverani en Kansas-zanger Steve Walsh is het geleidelijk geëvolueerd tot een band rondom Pink Cream 69 bassist Dennis Ward, die vanaf de tweede plaat ‘A New Promise’ (uit 2006) ook de lead vocalen voor zijn rekening neemt. Daar het derde album ‘The Greatest Wonder’ alweer dateerde uit 2008, had ik niet meer de illusie ooit nog iets te vernemen van Khymera, maar zoals je ziet zijn de verrassingen de wereld nog niet uit, want Dennis Ward heeft met behulp van een compleet nieuwe line-up (met naast Ward nu drummer Felix Bohnke, gitarist Michael Klein en toetsenisten Eric Ragno en Jim Rybkost) ruim zeven jaar na ‘The Greatest Wonder’ wederom een Khymera-plaat uitgebracht. Verdwenen is nu ook Daniel Liverani en als gevolg hiervan heeft Dennis Ward het overgrote deel van het materiaal op deze ‘The Grand Design’ neergepend.
En ik moet zeggen dat hij dat uitstekend gedaan heeft, want op het album zijn twaalf prima, erg aanstekelijke A.O.R.-songs te vinden, die overduidelijk aantonen dat de heer Ward zijn zaken meer dan goed voor elkaar heeft. Sterker nog, na wat aanvankelijke scepsis is ‘The Grand Design’ uitgegroeid tot het beste album dat ik deze maand heb mogen beluisteren en is de plaat niet meer uit mijn CD-speler te krijgen. Vooral de tracks ‘Tell Me Something’ (met een ongelooflijk catchy refrein), ‘Say What You Want’, ‘I Believe’ en ‘Streetlights’ zijn erg de moeite van het beluisteren waard, maar eigenlijk is het puur genieten van begin tot eind. Het is dus niet alleen verrassend dat Khymera als band nog bestaat, maar het is des te verrassender dat ze in staat zijn geweest om zo’n goede plaat te maken. Veel verschil hebben deze bezettingswijzigingen niet op geleverd. ‘The Grand Design’ staat opnieuw bol van uiterst gelikte songs, die naadloos op elkaar aansluiten, bij het eerder uitgebrachte werk. De composities zitten goed in elkaar en de muzikanten leveren een vlekkeloze prestatie af, zonder overigens ook maar daadwerkelijk te verrassen. Het album kent dan ook geen echte dieptepunten, maar veel uitschieters zitten er ook dan niet bij, een plaat waarbij op safe is gespeeld. Het was ook al weer tijd geleden, dat er een goede AOR plaat voorkwam, dit was in 2015 toch wel zeer matig.