Silent Call – Truth’s Redemption
Jaar van release: 2014
Label: Dust On The Tracks
Silent Call komt uit Stockholm en speelt progressieve hardrock in het straatje van Evergrey, Circus Maximus en Symphony X. Truth’s Redemption zit vol bombastische, opzwepende deuntjes.
Het Zweedse Silent Call bestaat al sinds 2006 en brengt nu, anno 2014, het derde studioalbum, ‘Truth’s Redemption’, uit. Met Andi Kravljaca achter de microfoon heeft deze band al een aantal aardige albums geproduceerd. Voor wie Kravljaca niet kent, hij heeft samen met het Zweedse Seventh Wonder, het debuutalbum ‘Become’ opgenomen. Daarnaast heeft hij zijn stem ook geleend aan een tweetal albums van het Britse Aon Zen. Sinds 2010 is hij actief met Silent Call.
Een heerlijk progressief meesterwerk. Alles overheersend en groots opgezet. Een episch album. Het is iets waar we vaak naar opzoek zijn in de progressieve hoek van de muziek. Vernieuwend, spannend en verrassend. Veel bands doen daar dan ook een gooi naar. Ze proberen een dergelijk “Magnum Opus” te schrijven. Maar hoe pakt dat uit bij het nieuwe album van Silent Call?
Waar de meeste progressieve bands proberen een groots en episch muziekstuk te produceren, zijn er maar een paar die het voor elkaar krijgen om daadwerkelijk het ultieme te bereiken. Misschien is het niet helemaal gelukt om tot de allergrootsten te behoren. Na twee albums op het Escape label, ziet dit album na vier jaar het levenslicht. Er is een poging gewaagd om een dergelijk resultaat te behalen, dat is wel duidelijk. Alleen hebben deze mannen te veel elementen in het album gepropt. Het is het typische resultaat van een poging tot iets groots.
Deze lange aanloop heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Het album heeft een betere productie, de nummers lopen lekkerder en zijn agressiever en tegelijkertijd melodieuzer dan het oudere werk.
Als aftrap wordt een intro ingezet dat aan filmmuziek doet denken. Wanneer ‘Nightmare’ dan als eerste echte song ten tonele verschijnt, vallen twee dingen extra op. De stevige riff en de hoge zang. Vocaal klinkt het grootste gedeelte van de plaat prima, maar helaas zijn er ook momenten dat het hoge geluid schel aandoet, waardoor de nummers minder prettig aanvoelen. De stevige riffs zetten meteen de toon voor het hele album, want het geheel is gewoonweg lekker stevig voor een progplaat. Verder is het een album van momenten. ‘First To Know’ is een heerlijk nummer, maar het refrein is dan weer van mindere kwaliteit. Ook ‘Evermore’ springt er positief uit. Een lekkere powerballad die veel beter uit de verf komt dat de matige afsluitende ballad ‘Our Last Goodby’.. Uiteindelijk is het toch een prima plaat geworden, maar waarschijnlijk had er nog meer ingezeten. Hopelijk kunnen deze mannen live wat potten breken en zo fans blijven vergaren. Dan krijgen we over een tijdje wel de beoogde topcompositie als resultaat te horen.
Geef een reactie