Scorpion Child – Scorpion Child 

Scorpion Child – Scorpion Child 

Jaar van Release: 2013

Label : Nuclear Blast 

Nuclear Blast begint zich aardig te profileren als label waar classic rock hoog in het vaandel staat. Orchid, Free Fall, Witchcraft, Graveyard en Kadavar zijn een aantal namen waarvan we de afgelopen jaren albums hebben kunnen horen die via het gerenommeerde Duitse label werden uitgebracht.

De vijfmansformatie Scorpion Child uit Austin, Texas wordt van alle kanten gebombardeerd als de Led Zeppelin van deze eeuw, onder aanvoering van zanger Aryn Jonathan Black, die naast duidelijk herkenbare invloeden van Robert Plant ook iets wegheeft van Steve Marriott. Bij toeval kwam dit kwintet elkaar tegen tijdens diverse jam sessions en deelden een gezamenlijke passie voor de zeventiger jaren, maar de muzikale achtergrond van de heren varieerde van thrash tot bluesrock. Scorpion Child  bestaat sinds 2006 en de heren hebben zich in eerste instantie gefocust op het schrijven van goede liedjes en vooral veel live spelen. Uiteindelijk zijn ze naar Nashville gegaan om het debuut te schrijven dat ze hebben opgenomen met producer Chris “Frenchie” Smith, die in het verleden met bands als Jet en The Answer gewerkt heeft. Het zelfgetitelde debuut mag er dan ook zijn. Classic rock, blues, krautrock, southern rock en psychedelische rock vormen de invloeden van Scorpion Child.

Het resultaat is een bundeling van heavy psychedelische tracks die inderdaad zwaar leunen op de muzikale erfenis van Led Zeppelin. Het openingsnummer Kings Highway is hier het bewijs van, waar Polygon Of Eyes met een tekstuele knipoog naar de draken van Dio verwijst met tevens een muzikale knipoog naar Black Sabbath. Maar naarmate het album vordert wordt mijn interesse niet hernieuwd gewekt. De band blijft trouw aan het ingezette pad en weet dit bijna het hele album vol te houden.

Zonder echte uitschieters heeft deze band het voor elkaar gekregen om inmiddels een omvangrijk publiek voor zich te winnen. Ze zullen echter diverser moeten gaan worden in het schrijven van hun songs, om hiermee ergens ook een stuk originaliteit neer te kunnen zetten. Men blijft hangen in de (over?-)waardering voor Led Zeppelin, maar de band kan echt wel meer. Alleen Antioch heeft me even wakker kunnen schudden en dat is wat mij betreft niet genoeg voor een uitstekend rapportcijfer.

Binnen het genre vind ik ze zelfs een enorme aanwinst omdat je niet overduidelijk kunt horen bij wie ze de ideeën geleend hebben. Het is zelfs zo goed dat ik met de volgende stelling zou willen afsluiten: “De jaren 70 gaven ons Led Zeppelin. In de jaren 90 hadden we The Black Crowes. In 2013 voegt Scorpion Child een nieuw hoofdstuk toe aan het erfgoed van geweldige op blues gebaseerde heavy rock!”