Europe – Bag of Bones

Europe – Bag of Bones

Jaar van Release: 2012 

Europe is jeugdsentiment, want wie is er niet vertrouwd met de wereldhit ‘The Final Countdown’?  Toch is het helemaal verkeerd om de Zweedse band (enkel) daarop vast te pinnen, want zij hebben veel meer in petto. Zet je vooroordelen over hun imago in het verleden aan de kant en geniet van deze eerlijke muziek van een stel muzikanten met kennis van het verleden, maar ook voeling met het heden.
Er pleit veel voor Europe.  De band teert niet op de hits die het in de jaren tachtig scoorde, maar brengt op gezette tijden nieuwe albums uit. De Zweedse formatie rond zanger Joey Tempest mat zich voor de tweede jeugd, die met een comeback in 1999 begon, bovendien een nieuw, gespierd geluid aan. Getuige hun eerste studio album ‘Start From The Dark’ in 2004, na de wederopstanding, hebben ze ons al een paar keren aangenaam weten te verrassen. Sinds deze reünie is gitarist John Norum terug van de partij en dat maakt toch wel een verschil: het materiaal is ruwer en meer gitaar georiënteerd. Dit gaat zelfs in stijgende lijn. Konden we voorganger ‘Last Look At Eden’ (2009) nog enigszins betichten van een brede, veelgelaagde productie, dan gaat dit niet langer op voor ‘Bag Of Bones’. Werkelijk een (snoep)zak met gestripte songs is dit, mede ontstaan door de opnametechnieken van producer Kevin Shirley (waar men traditiegetrouw nog nooit mee gewerkt had). Voor het eerst sinds lang is dit album opgenomen – in de Atlantis Studio in Stockholm, waar ook de laatste Opeth vrucht groeide – terwijl alle muzikanten van in het begin samen aanwezig waren. Geen wonder dat dit dan ook vuurwerk geeft, met schitterende gitaarsolo’s, een Joey Tempest die soms evenveel gevoel in zijn zang legt als Robert Plant en songs met een perfecte balans tussen herkenbaarheid en verrassing. ‘Bag Of Bones’ laat ook nog eens horen dat Europe anno 2012 nog altijd een bevlogen, geïnspireerde band is.
Ik geef eerlijk toe dat ik bijna omver viel van verbazing toen ik ‘Bag Of Bones’ de eerste keer hoorde. Was dit Europe? Zo fel en vurig? Zo heavy? Weg met de gepolijste, Amerikaanse popdeuntjes. Leve de vintage Europese hardrock! Want zoals ‘Riches To Rags’ uit de startblokken schiet, daar lusten we wel pap van. Goede zang, scheurende gitaarsolo… lekker. De eerste single/video is ‘Not Supposed To Sing The Blues’ heeft ook mijn hart gestolen. De semi-autobiografische tekst is interessant op een reflectieve wijze, muzikaal hoor ik er meteen een ‘Kashmir’-achtig stuk in. Wanneer ik één band moet noemen waar ik meermaals aan moet denken bij ‘Bag Of Bones’, dan is dat Led Zeppelin. Dat steekt ook fel de kop op tijdens het akoestische ‘Drink And A Smile’ verderop, een grappig zijsprongetje over het plezier om dronken te worden. Eveneens een voltreffer is ‘Firebox’. Met zijn oosterse invloeden – hoor ik daar een sitar? – en boeiende, instrumentale passage is dit weer net iets anders. John Norum is altijd een gitarist geweest, sterk beïnvloed door blues. Vanzelfsprekend speelt gevoel en emotie dan ook een belangrijke rol in zijn spel, meer dan virtuoos vertoon. Dat merk je ook in de solo’s die in bijna elk nummer opduiken, naast kundig klinken ze ook hartelijk. Het streepje slide gitaar aan het begin van het titelnummer liet hij echter over aan Joe Bonamassa, een man waar producer Kevin Shirley ook al mee gewerkt heeft. Sterke zang trouwens in dat titelnummer, welk evenals het ontroerende ‘My Woman My Friend’ ingetogen aanvangt, om later aan kracht te winnen met harde gitaren. ‘Demon Head’, ‘Mercy You, Mercy Me’ en het tijdens de vorige tournee al live gespeelde ‘Doghouse’ zijn robuuste rockers waarin Europe stevig van leer trekt, maar afgesloten wordt er met de power-ballad ‘Bring It All Home’. Al met al is het een album geworden die worden gedomineerd door de volgende ingredienten:  bluesy, classic hardrock, die sterk beïnvloed is door de grote rockbands uit de jaren zeventig. Zo is het titelnummer een gepassioneerde song die op een album van Free of Bad Company had kunnen staan. ”Demon Head“ is ook al zo’n degelijke, tijdloze rocksong. Kortom, er is weinig af te dingen op wat Europe op ‘Bag Of Bones’ laat horen. Hoewel? Met het omarmen van een volwassen sound heeft de band tegelijkertijd afscheid genomen van de catchy liedjes waar het ooit groot mee werd. En er zijn momenten op ‘Bag Of Bones’ dat een heavy reïncarnatie van ”The Final Countdown“ Of ”Superstitious“ het album net iets extra’s zou geven.