Symphony X – Paradise Lost
Jaar van release: 2007
Label: InsideOut Music
Bij het schrijven van deze review hinkte ik steeds op twee gedachtes: 1)Wat een knaller heeft Symphony X afgeleverd! en 2)Hier gaat niet iedereen blij mee zijn… De band brengt zoals altijd kwaliteit door middel van ijzersterke songs, prachtige melodieën en uitstekende zangpartijen, maar levert hierbij wel een flinke portie van het symfonische element in. Is dit een zegen of een vloek? Oordeel zelf zou ik zeggen. Na een episch aandoend intro Oculus Ex Inferni gaat de band meteen harder en duisterder dan ooit van start door middel van nummers als Set The World On Fire, Domination en Serpent’s Kiss. Russel Allen zoekt de hogere regionen slechts sporadisch op en gebruikt zijn stem vooral voor een lagere en krachtigere vorm van zingen, terwijl Michael Romeo een behoorlijk, bijna Nevermore-achtige, hoevelheid groove heeft toegevoegd. Met het wegdrukken van de toetsen naar de achtergrond kunnen we daarnaast stellen dat een groot gedeelte van de symfonische invloeden verdwenen zijn. Nu ben ik altijd een groot liefhebber geweest van de epische sound die de band ten tijde van albums als The Divine Wings Of Tragedy en Twilight In Olympus en kan dan ook prima begrijpen als mensen teleurgesteld zijn in de nieuwe richting die de band opgaat op Paradise Lost, maar moet ik ook eerlijk toegeven dat het zware karakter van dit album me juist zeer aanspreekt. Het absolute hoogtepunt van het album zit hem echter in de melancholische (en symfonische) ballad Paradise Lost, waar de tekst en zang prachtig tot een geheel versmelten. Ook de andere ballad, The Sacrifice, is een rustpunt op het verder, bijzonder zware album dat meer ‘power’ dan ‘prog’ metal te noemen is. Misschien dat het duistere en stevige karakter te wijten is aan het onderwerp, namelijk het gelijknamige epische gedicht van John Milton, over de rebellie van Satan tegen God en de Zondeval van de mensheid. Symphony X is er in dat opzichte uitermate goed in geslaagd het thema in bijpassende muziek om te zetten; vooral het afsluitende Revelation (Divus Pennae Ex Tragoedia) (wat met een speelduur van 9 minuten het langste nummer van het album is) geeft het duistere lot en de tragedie van het verloren Paradijs goed weer.
Dit album zal echter ook een hoop liefhebbers van de symfonische, softere Symphony X wegjagen. De orkestraties zijn weinig aanwezig en slechts af en toe op de achtergrond goed hoorbaar, terwijl de rauwere zang ook een hoop mensen zal doen fronsen. Ik ben echter van mening dat Paradise Lost nog steeds een prima Symphony X album is dat ondanks de hardere sound meer dan geslaagd is.