Bruce Dickinson – Tyranny Of Souls

Jaar van release: 2005
Label: Sanctuary Records

Bruce Dickinson heeft wel wat met de dood. Met Iron Maiden stonden tientallen songs in het teken van een onbedoelde aanvaring met de man met de zeis, waarvan ‘Bring Your Daughter To The Slaughter’, ‘Hallowed Be Thy Name’, ‘Invaders’, ‘Be Quick Or Be Dead’ en ‘Dance Of Death’ slechts het topje van de ijsberg zijn. Wellicht juist daarom dat hij zijn nieuwe solo-plaat ‘Tyranny Of Souls’ omdoopte in een conceptplaat over het (be)eind(igen) van het leven. Het resultaat is een cd die donkerder klinkt dan de voorgaande solo-platen van het Britse alternatief voor het testsein op de eerste maandag van de maand. Wel even wennen, want het zijn juist de platen ‘Chemical Wedding’ en ‘Accident Of Birth’ die in de geheugens van menig Maiden-fan gegrift staan. Het waren immers die cd’s die, meer dan eerdere Bruce Dickinson-platen, de compositorische leemte opvulde die Maiden in de jaren negentig achterliet. Sterker nog, menigeen beweert dat deze platen zelfs de directe aanleiding vormden voor Maiden om de banden met hun voormalig boegbeeld aan te halen. Wat de preciese waarheid is, valt te lezen tussen de regels van de interviews die de band destijds gaf, wat impliceert dat we wel nooit hélemaal zullen weten wat de invloed van die twee platen is geweest. Eén ding staat vast: hun historische waarde is in de ogen van veel fans bijzonder groot, en ‘Tyranny Of Souls’ moet dat niveau maar eventjes benaderen.
Dickinson komt, samen met zijn bondgenoot Roy Z (composities, gitaar, productie) een heel eind om zijn eerdere twee sucesstukken te benaderen. ‘Tyranny Of Souls’ is een opmerkelijk donker, maar tegelijkertijd ook dynamisch werkstuk. Bruce lijkt zich te hebben geinspireerd door een welhaast Iced Earth-achtige melancholie, wat zich uit in duister slepende riffs, akoestische sfeerstukken en plotselinge uitbarstingen van energie, waarbij vet ingemixte gitaren en vocaal krachtsvertoon een muzikaal pandemonium creëeren. En laat dat nou juist de bedoeling zijn geweest van deze plaat. Als ik één reservering heb, dan is het dat de plaat, ondanks het compositorisch hoge niveau, toch in de schaduw moet staan van het gros van de voorgangers. De plaat ‘Skunkworks’ wordt over de gehele linie makkelijk gepasseerd, maar finesse van de rest wordt niet benaderd. Dit zit hem niet per se in de aanmerkelijk duisterdere koers die Dickinson vaart, maar vooral in het feit dat de échte klassiekers ontbreken. Dan heb ik het vooral over nummers als ‘Tears Of The Dragon’, ‘Born In 58’, ‘The Tower’ en ‘Man Of Sorrows’, nummers die tot op de dag van vandaag worden gezien als Dickinson-klassiekers. Het is gelukkig geen groot bezwaar tijdens het luisteren van deze plaat. Want ondanks dat de vorige twee platen niet overtroffen worden, levert Bruce weer een verdomd lekkere heavy metalplaat af. Het advies van de LoM: Snel kopen die hap, genieten ervan, en volgende zomer weer met zijn allen naar Bospop, waar een dag later alleen een veld bezaaid met lege bierbekertjes doen denken aan het massaal meezingen op ‘Fear Of The Dark’ en ‘Number Of The Beast’. Want Maiden, en al wat er mee te maken heeft, gaat er in 2005 nog steeds in als koek.