Shadow Gallery – Room V

Shadow Gallery – Room V

Jaar van release: 2005
Label: Inside Out Records

Wat een indrukwekkend panorama! Om stil van te worden! Hier past slechts bewondering!Vanuit “Room V” kijk je uit over een adembenemend en bijzonder rijkgeschakeerd progressief landschap. Aan de rechterkant zie je rustgevende waterpartijen, links valt je oog op massieve rotsblokken en recht vooruit word je aandacht getrokken door pasgemaaide mosgroene grasvelden. De blik naar boven geeft zicht op een gevarieerd schouwspel van inktzwarte wolken en helderblauwe luchten. U begrijpt het wellicht al: het nieuwe album van Shadow Gallery is om lyrisch van te worden!

“Room V” borduurt tekstueel voort op het verhaal dat zijn ontstaan kende op het conceptalbum “Tyranny” (1998). Die plaat eindigde met de afspraak die de twee hoofdpersonen maken om elkaar te gaan ontmoeten. “Room V” begint acht uur later, als de geplande ontmoeting daadwerkelijk plaatsvindt. Beide personages willen afrekenen met hun eigen verleden. Ze komen echter al snel tot de slotsom dat het achterlaten van oude zaken bijna als vanzelf nieuwe dingen en gebeurtenissen in gang zet. Dat is de strekking van het verhaal in een notendop.

Voor alle ins en outs over de achterliggende gedachten is een verwijzing naar het begeleidende tekstboekje geen overbodige luxe. En dan is het nog maar de vraag of alles duidelijk wordt. De heren van Shadow Gallery houden er namelijk van om de hersenen van hun luisterpubliek te prikkelen met diepzinnige teksten. Enig denkwerk is vereist om tot de kern door te dringen. Zelfs over de betekenis van de titel “Room V” hult de band zich in geheimzinnig stilzwijgen. Misschien dat de uitleg van bassist Carl Cadden-James, de bedenker van dit conceptverhaal, voor enige helderheid zorgt. Die ontboezemingen kun je vinden op de bonus cd die onderdeel uitmaakt van de ‘special edition’ van “Room V”.

Het album, dat onverdeeld is in Act III en IV, opent met Manhunt. Dit korte instrumentaaltje laat, bewust of onbewust, subtiele verwijzingen horen naar eerder materiaal van Shadow Gallery. Op Comfort Me komen we een oude bekende tegen. Hier is zangeres Laura Jaeger, die ook op ‘Tyranny’ van de partij was, te horen. Ze is met zanger Mike Baker in een gevoelig en meeslepend duet verwikkeld. Carl Cadden-James geeft al fluitend extra glans aan deze compositie. In The Andromeda Strain krijgen we te maken met de edelmetalen gitaarrifs van Brendt Allman. Ook mogen we hier met volle teugen genieten van een aantal gepeperde duels tussen gitaar en toetsen. En niet te vergeten de prachtige meerstemmige zang, het gecultiveerde handelsmerk van deze Amerikanen. Met Vow zijn we aanbeland bij het eerste echte hoogtepunt. Deze buitengewoon knap opgebouwde ballade is ontroerend mooi. Schitterend gezongen en o zo melodieus. Hemels! Luister maar eens naar de briljante gitaarsolo’s.

Nauwelijks hiervan bekomen krijgen we met Bird Of A Daughter en Death Of A Mother een tweetal virtuoze instrumentaaltjes te verhapstukken. Pure klasse! Act III eindigt met Lamentia, een song die qua melodie verwijst naar Comfort Me. De tekst refereert aan het nummer Broken, dat terug te vinden is op “Tyranny”. De verstilde pianoklanken van multi-instrumentalist Gary Wehrkamp en de emotionele zang van Mike Baker zijn uit de kunst.Het doek voor Act IV gaat op met het langzaam versnellende Seven Years. Wie herkent de gitaarsolo die door Mister Ayreon is ingespeeld? Dark is niet veel meer dan het geluid van een raam dat aan diggelen gaat en een ijselijke schreeuw van een klein kind. Het is slechts de opmaat voor het fascinerende Torn. De gitaarlick waarop dit nummer is gebaseerd, is briljant in al zijn eenvoud. De hypnotiserende werking van de melodie laat je deze song intens beleven. Schitterend!

Hierna komen we in het heftigste half uurtje van dit vijf kwartier klokkende kunstwerk. Met The Archer Of Ben Salem gaat de bekende beuk er flink in. De bas is lekker vet en zorgt voor de perfecte drive. Zanger Mike Baker toont aan ook agressief zingend zijn mannetje te staan. Het navolgende Encrypted kent een sfeervol en gelaten middenstuk, een ijzersterk refrein, is uiterst complex en buitengewoon afwisselend. De gitaarsolo’s, vooral de lange solo tegen het einde, zijn weergaloos. Het sterke drumwerk van Joe Nevelo geeft dit nummer veel pit. En dan is het tijd voor “Room V” zelf. Deze krachtdadige, robuuste song weet zich gezegend met een markant meerstemmig refrein, zoals alleen Shadow Gallery dat kan neerzetten. Verder vallen de vele tempoveranderingen in deze compositie op. Aan alle goede dingen komt een eind, zo ook aan deze plaat. Gelukkig duurt de finale in dit geval negen minuten. In dat tijdsbestek pakt de band nog een keer royaal uit. Het regenachtig beginnende Rain is majestueus en meerstemmig, maar toch vooral weer meesterlijk meeslepend en mateloos melodieus. De gitaren zijn opruiend, de diverse solo’s priemend en Mike Baker haalt nog maar eens alles uit zijn goedgesmeerde stembanden.

Shadow Gallery slaat met “Room V” weer genadeloos en onverbiddelijk hard toe. Deze band verdient ontegenzeggelijk een plek in de eregalerij van de progressieve rock. Een heel vooraanstaande plek wel te verstaan. Het wordt echter de hoogste tijd dat de heren eindelijk eens uit de beschermde schaduw van de studio treden. Gooi open die deur van “Room V”! Wij willen Shadow Gallery nu eindelijk wel eens een keer live aan het werk zien!