Pride Of Lions – The Destiny Stone

Jaar van release: 2004
Label: Frontiers

Deze band heeft geen introductie nodig, omdat ze vorig jaar een monster hit waren in de AOR wereld met hun debuut album. Pride of Lions is een samenwerking tussen Jim Peterik en Toby Hitchcock. Peterik is wel het meest bekend van dat ene nummer dat hij schreef, genaamd ‘Eye of the Tiger’. Hij zat tijdens hun hoogtij dagen in de – naar mijn mening – beste AOR band ooit, Survivor. Hij was hun voornaamste liederen schrijver en toetsenist en samen met Jimi Jamison en Frankie Sullivan was hij verantwoordelijk voor het voortbrengen van aardig wat hits aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Toby Hitchcock is de grootste belofte voor de toekomst van de melodieuze rock muziek; deze 26 jaar oude zanger heeft de potentie om te bereiken wat nog niet velen hebben bereikt, de absolute top van de melodieuze rock wereld. Een leuke kanttekening is de toevoeging van Thom Griffin als achtergrond zanger. Ik heb veel respect voor deze zanger dankzij zijn werk aan het tweede Trillion album, ‘Clear Approach’, een AOR/pomp rock klassieker.
De gelijknamige debuut plaat van Pride of Lions was van hetzelfde materiaal gemaakt als het materiaal waar het succesvolle Survivor van was gemaakt. Gewoon lekkere AOR met aanstekelijke stukken en pompende keyboards. Dit album verschilt daar niet van, hoewel het lijkt dat Peterik wat van de bekende aanstekelijkheid heeft ingeleverd. Uiteraard hebben dit soort muziek ook allemaal waarschijnlijk al eerder gehoord, maar jongens, ik kan hier naar blijven luisteren. Deze CD bevat geen enkele zwak nummer en telt absoluut geen vul materiaal, maar dat is tegelijkertijd ook weer het zwakke punt van deze plaat. Het heeft zoveel goede tracks, maar geen echt weergaloze liedjes die kunnen bijdragen om dit album tot een klassieker te maken. Het enige nummer dat echter wel aardig wat aanspraak maakt op de klassieker status is ‘Back To Camelot’. Andere liederen die toch wel de moeite waard zijn om te vermelden zijn ‘Man Behind The Mask’, ‘Letter To The Future’, ‘The Destiny Stone’, ‘Second Hand Life’ en het epische ‘The Gift Of Song’ wat erg veel weg heeft van ‘Music’ van John Miles.
Verder valt er niet veel meer te vertellen over dit album, op het feit na dat dit één van de beste AOR platen van het jaar is, zo niet de beste. Peterik heeft nog steeds een gouden hand in het schrijven van muziek, maar zoals ik al eerder zei, dit schijfje zal nooit de status halen die de debuut plaat al heeft gehaald. Maar om vergissingen te voorkomen, AOR wordt niet veel beter dan dit, dames en heren.