Jeff Scott Soto – Lost In The Translation
Jaar van release: 2004
Label: Frontiers
Ik heb net een recensie achter de rug van de mini-cd van deze man als de volledige plaat van Jeff Scott Soto bij mij in de bus valt. Deze zanger mag men gerust zien als een van de toppers uit het AOR-genre. Meneer Soto begon zijn carrière op achttien jarige leeftijd toen hij de kans kreeg om de vocale gedeeltes op het debuut van Yngwie J. Malmsteen in te mogen zingen. Als je wat meer achtergrondinformatie wilt hebben over deze vent dan verwijs ik je met plezier na de recensie die ik schreef over zijn mini-cd elders in deze uitgave van Lords Of Metal. In dit stuk wil ik mij hoofdzakelijk bezighouden met de muziek op deze nieuwe volledige schijf van dit heerschap.
Voor deze cd heeft Jeff enkele klinkende namen uitgenodigd om hem ter zijde te staan. We kennen toch allemaal wel een zekere Neal Schon, de gitarist van Journey, die nog steeds een natte droom is voor vele gitaristen van deze tijd. Verder vinden we ook nog de gitaristen Howie Simon en Gary Schutt op dit werkstuk. Glen Sobel hanteert de drumstokje, de bas en de keyboards komen voor rekening van Jeff Scott Soto zelf. Het eerste nummer is gelijk een van de deuntjes die Jeff samen met Neal Schon schreef, en is tevens ook een van de lokkertjes die de platenmaatschappij op de eerder uitgebrachte mini-cd hebben geplaatst. Dit nummer, welke de titel ‘Believe In Me’ heeft meegekregen, kan dan ook zo op elke willekeurige Journey plaat worden gezet. Meneer Schon laat hier dan ook ergens in het midden een sterk staaltje gitaar soleren horen. Het volgende liedje, ‘Soul Divine’, doet me jammer genoeg weinig. ‘Drowning’ is nogal een heavy nummer met een soort Van Halen gevoel en ligt lekker in het gehoor. Dan keert Jeff terug naar de stijl die hij als beste beheerst, namelijk het zingen van heerlijke ballades. Zo’n toppertje is ‘If This Is The End’ dan ook, en ik denk met weemoed terug naar de dagen van Talisman.
Over het algemeen is dit album wat zwaarder uitgevallen als ik van Jeff Scott Soto gewend ben en waar ik op gehoopt had, maar bij nummero vijf maakt dat allemaal niet zoveel uit, want dat is gewoon een heerlijk nummer. Dikke vette riffs, mooie koren en perfect als titeldrager van deze cd. Daarna krijgen we ‘Doin’ Time’, en dat is weer een van de mindere songs op deze plaat. Alleen de lange gitaarsolo is goed te pruimen. Het vrolijke ‘High Time’ vervolgt, en dat is een van die deuntjes die al naar één keer in je hoofd zit. ‘Beginning 2 End’ is alweer zo’n machtige ballad, en ik ben er zeker van dat ook jij de gitaarsolo in het midden heel mooi zal vinden. ‘On My Own’ is alweer een superzwaar en ruig nummer, naast de mooie ballades is dit toch een van de beste liedjes op deze plaat. ‘Find Or Way’ is opnieuw een deun met een machtige melodie en Jeff’s stem komt hier goed tot zijn recht. De afsluiter “Sacred Eyes’ is een akoestisch geval en een leuk einde voor een plaat die mij niet helemaal tevreden heeft gesteld. Maar ja, wat wil je als je door deze man ooit al eens verwend bent met zijn projecten zoals Talisman en Eyes. En die zijn moeilijk te evenaren…
Geef een reactie