Evanescence – Fallen
Jaar van release: 2003
Label: Sony Music
“Now that ain’t workin’ that’s the way you do it. You play the guitar on the MTV. That ain’t workin’ that’s the way you do it. Money for nothin’ and your chicks for free. Money for nothin’ and chicks for free. I want my MTV!”
Herinner je dat liedje van Dire Straits met Sting nog? Bijna 20 jaar na dato is het sarcasme van dit liedje rechtsgeldiger dan ooit tevoren. Want ieder zichzelf respecterende muziekliefhebber gunt die zender natuurlijk alleen maar een blik waardig met het geluid op ‘off’ en met de broek op de enkels als er weer een parade van drillend en trillend negerinnenvlees in minuscule thongs een R&B-variant op Sodom en Gomorra plegen waar de zogenaamd vérgaande sex, maar uiteindelijk sufgecensureerde Tirolerboerin-in-een-nieuw-jarretelletje-variant van Fox 8 en Veronica schril bij afsteekt. MTV vult diverse markten en verschillende doelgroepen, maar zeker NIET die van de gemiddelde muziekliefhebber, laat staan ons metalen muziekfreaks. Hier vertel ik natuurlijk niets nieuws. Maar toch, tussen al die siliconensletten, commercials en infantiele real-life soap-sufkezen zagen we de afgelopen maanden zowaar toch weer een reden van bestaansrecht voor het oorspronkelijke uitgangspunt van deze zender: goeie muziek!
Als (bijna) uit het niets is daar namelijk ineens Evanescence uit het land van Bill Clinton: Little Rock. Net goed en wel bekomen van de nagenoeg enige hoogvlieger van de soundtrack ‘Daredevil’ (zie archief) komt deze band nu met hun eerste elf-tracker op de proppen. En het format van hun sound is even logisch als sterk. Ten eerste logisch, omdat ze – heel uitgekiend – een aantal van de hedendaagse, populairste alternatieve muziekstromingen een beetje bij elkaar gehusseld hebben. Stevige, maar catchy op postgrunge geschoeide nu metal wordt gelinkt met een meer gothic-achtige uitstraling door zangeres Amy Lee. En iedereen die hun MTV-hit ‘Bring Me To Life’ (je weet wel: met dat onzinnige gehannes op de rand van een flatgebouw) als eens gehoord heeft, weet het: dat zangeresje heeft een verdomd mooie stem! Ze heeft nog wel een tikje van dat kinderlijke in haar stemgeluid, maar is minder storend dan bijvoorbeeld de overschatte Avril Lavigne. Ten tweede is het sterk, want de CD verrast doordat het geen album is dat rondom die ene sterke single is opgebouwd. De nummers zijn goed doordacht, staan door goede hooks en melodielijnen stevig op zichzelf, hebben zowel een krachtige als heldere productie, en bevatten bovenal prachtige zanglijnen van de soms werkelijk fenomenaal zingende Amy. Ja, dat meisje, net goed en wel 20, is toch wel een klasse apart. De soms verschillende zanglijnen die door en in elkaar overlopen worden prachtig vertolkt en geven de songs extra dramatiserend elan. Vergeleek ik haar op die ‘Daredevil’-soundtrack nog met Tori Amos, ze doet soms ook wat aan het jongere zusje van Sharon Den Adel (Within Temptation) denken. Zeker als ze, geheel in de ‘Our Farewell’-stijl, met piano- en vioolbegeleiding de gevoelige ballad ‘Hello’ zingt. De band wordt soms ook nog ondersteund door een strijkorkest en het zogenaamde Millennium Choir die het allemaal wat meer ‘gotisch’ maken (zoals in ‘Whisper’). Jammer alleen dat Paul McCoy (van de band 12 Stones) zijn Linkin Park-achtige zangstijl slechts verleent op de al reeds gememoreerde hitsingle. Die combinatie smaakt toch naar meer.
Geef een reactie