Frameshift – Unweaving The Rainbow
Jaar van release: 2003
Label: progrecords
Frameshift is een nieuw project met James LaBrie, tot leven gebracht door en met Henning Pauly, maar later meer over hem. Laat ons eerst enkele vooroordelen begraven. Vergeet alles wat je denkt of voelt over James LaBrie, goed of slecht, en luister naar dit album zonder enig vooroordeel, alsof het een totaal nieuwe groep betreft. Op die manier staan je enkele verrassingen te wachten.
Op de site van Frameshift, vind je drie doelen die ze wilden bekomen met dit album. Eerst en vooral “produceer een album met James LaBrie op een manier zoals niemand hem ooit tevoren gehoord heeft.”. En dat is zeker goed gelukt. James, eindelijk verlost van de “Wall Of Sound” van Dream Theater, geeft hier het beste wat ik ooit hoorde van hem. Soms is het zelfs wat overdreven in de andere richting, want de muziek staat in sommige nummers zelfs te ver op de achtergrond. Je krijgt in ieder geval een pak LaBrie te verwerken, soms zelfs een gans LaBrie koor, want hij zingt ook de backing vocals.
Het tweede doel: “Combineeer elementen van progressieve rock, filmmuziek en zeer moderne productie”. En opnieuw is de opdracht geslaagd te noemen. Er staan een paar progmetal nummers op, maar dan ook niet meer. De rest zijn ballads, nummers met hit potentieel, meer progressieve nummers met veel symfonische elementen,… Ik vernoemde prog(metal) als stijl van deze muziek, maar dan toch met de grote nadruk op het proggedeelte.
En tenslotte het derde doel dat ze voor ogen hadden: “Gebruik het werk van Richard Dawkins (één van de meest beïnvloedende neo Darwinist schrijvers van onze tijd) als een concept dat alle nummers op dit album samenbundelt.”. En inderdaad, dit is een zeer interessant concept. Je kunt er alles over lezen, met zelfs commentaren bij elk nummer op de website van Frameshift. Niet alleen LaBrie leverde uitstekend werk op deze CD, maar de grootste bijdrage komt van multi-instrumentalist Henning Pauly. Je hebt misschien nog nooit van hem gehoord maar je kan hem ook terugvinden in de bespreking van het album van zijn groep Chain.Hij is werkelijk ongelooflijk. Hij levert schitterend werk op elk instrument en vooral de interactie tussen de instrumenten is fabuleus. In sommige nummers spelen de toetsen, de drum en de gitaar een aparte ritmische sequentie die een melodie vormt als je ze samenhoort.
Enkele hoogtepunten:
Het langste nummer “Message From The Mountain” bevat heel wat symfonische elementen. Een deel van het nummer is ietsje progmetal te noemen, maar de rest klinkt alsof het gespeeld wordt door een gans symfonisch orkest. (volledig dankzij Henning Pauly)
“Your Eyes”: een enigszins poppy semi-ballad, met prachtige zang bijgestaan door een akoestische ritme gitaar en een subtiele piano.
“La Mer”, een ballad, met een stille en gevoelige LaBrie, zoals ik hem nooit eerder hoorde. Ook weer begeleid door geweldig pianospel van Henning.
“Nice Guys Finnish First” is een erg groovy nummer, met mooie vocale harmonieën, die rechtstreeks van het Yes album “90125” konden komen.
Zelfs het hardste numer, “Arms Races”, bevat een kalm middenstuk. In feite heeft ieder nummer een verrassing in petto.
“Origins And Miracles”, een kalme bluesy ballad, begeleid door een gevoelige, zuivere gitaarklank. En opnieuw moet ik een grootse Labrie vermelden.
“Walking Through Genetic Space”: Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou te horen krijgen. Een groot aantal Labries, samen in a capella, maar hier is het, en het is om je vingers bij af te likken.
Een totaal van 15 nummers, goed voor 79 minuten vind je terug op dit album en geen enkel nummer dat mij niet bevalt.
Zoals je kunt lezen in het bijhorend boekje, bedanken Labrie en Henning elkaar uitbundig voor de prachtige tijd die ze samen hadden in de studio. Dit weerspiegelt zich ook in hun muziek. Ik zou graag ook nog een tekstje bijvoegen bij de credits in dat boekje, namelijk dat ik mij als luisteraar ook enorm geamuseerd heb. Ik hield ook al van Labrie’s Mullmuzzler project maar dit album bevat sterkere nummers en zelfs betere muzikanten. Het is zeker ook progressiever. Ik hoop dat dit verhaal over genetica een groot aantal nakomelingen voortbrengt.
Geef een reactie