White Lion – Big Game
Jaar van Release: 1989
Label: Atlantic
In 1989, na het multi-platina succes van Pride en een lange wereldtournee, was de druk groot en ging de band regelrecht de studio in, waar ze in zeer korte tijd “Big Game” schreven en opnamen. Het album schittert nog steeds met creativiteit en enthousiasme.
White Lion speelt hardrock en hun liedjes zijn gevarieerd in zowel muzikale als lyrische inhoud. Onderwerpen variëren van politieke en wereldkwesties tot liefde en feesten. Meestal nemen de teksten een serieuze invalshoek. De geniale gitarist Vito Bratta en de expressieve stem van Mike Tramp zijn de twee meest directe ingrediënten die de band onderscheiden van de rest. Greg D’Angelo op drums en James Lomenzo op bas leveren een strakke ritmesectie en werken als een solide ruggengraat.
Het gitaarwerk van Vito Bratta verdient een speciale vermelding. Zijn spel voelt natuurlijk aan en hij bezorgt de nummers een kracht die niet vaak wordt gehoord. Verspreid over de nummers zijn een overvloed aan coole licks die de muziek een verrassingselement geven. “Living On The Edge” en “Don’t Say It’s Over”, zijn daarvan belangrijke voorbeelden.
“Goin ‘Home Tonight” opent het album en heeft een onmiskenbare vrolijke sfeer die je zeker in een goed humeur zal brengen. Het gitaarwerk is echt verleidelijk en gevarieerd met veel kleine details in elk couplet. De stem van Mike Tramp is gevuld met een verlangen dat het nummer een sterkere impact geeft.
White Lion blonk altijd uit in hun ballades en “Broken Home” is een van hun beste. Het is een ongelooflijk emotioneel lied. Ik hou van het sombere bruggedeelte in de eerste twee verzen en de gitaarsolo, die wanhopig gilt.
Het lijkt erop dat elk album van White Lion een break-up nummer heeft. “Don’t Say It’s Over”, is een van mijn favoriete nummers. Het briljante refrein, waar de herhaalde titelregel een speciale, intense drive aan het nummer toevoegt, zachtjes naar voren geschoven door de gecontroleerde gitaarriff. De “zoete” harmonie doet de rest.
De pakkende “Little Fighter” (ter nagedachtenis aan The Rainbow Warrior) voelt vrolijk aan en wordt gedragen door geïnspireerd gitaarwerk. Het is een nummer dat op verschillende niveaus werkt.
“If My Mind Is Evil” neemt een donkere wending, met een zware riff en een vocale uitvoering van Mike die boos en intens is. Door de tijd heen is dit nummer enorm gegroeid en behoort het momenteel tot mijn favorieten.
Als er maar één woord was om “Living On The Edge” te beschrijven, zou het in de jaren 80 cool moeten zijn. Het nummer staat als een huis en het is onmogelijk om stil te zitten als het refrein inzet. Oh, en luister gewoon naar die gitaarsolo.
Minder interessante nummers zijn de nogal statische “Dirty Woman” , “Let’s Get Crazy” en “Baby Be Mine”. “Dirty Woman” begint met prachtig gitaarwerk, gebaseerd op een geweldige riff, maar de rest van het nummer boeit me niet op dezelfde manier.
“Cry For Freedom” is ook een hoogtepunt van het album en een van mijn absolute favoriete nummers van White Lion. Het nummer heeft een etherische sfeer terwijl de eerste woorden worden gezongen. Het is een van die momenten waarop je een duidelijk beeld in je hoofd krijgt. De pulserende gitaartonen en het lichte drumwerk houden deze sfeer intact tijdens het nummer. Een effectief en krachtig einde van het album.
Een thema loopt door veel van de teksten over sterk zijn, vechten voor waar je in gelooft, voorbij aan leugens en bedrog, kijken en het vinden van de innerlijke kracht om het juiste te doen. Het maakt niet uit of Mike Tramp zingt over liefde, echtscheiding, apartheid, gezonken schepen, het milieu, tv-predikers of het gewoon waarmaken, er is een sfeer van eerlijkheid die charmant is.