Dio – Lock Up The Wolves
Jaar van Release: 1990
Label : Vertigo
Het 5e studioalbum Lock Up The Wolves van de band – gecreëerd in 1990 – is een van de beste (niet de beste en niet sterretjes, denk je ..) die Dio ooit heeft gemaakt. En ik zeg een van de beste omdat ze de moed hadden om een iets andere weg te nemen. En niet alleen doorgaan met het afvuren van de zelfde pijlen, maar het afwijken van het gebaande pad. Om dit kwaliteitsniveau te bereiken was geen sinecure, de lat lag heel hoog. Dit in vergelijking met de zeer succesvolle platen die ze al eerder produceerden zoals Dream Evil , Sacred Heart, Last In Line en Holy Diver .
Voor alle duidelijkheid, bij Lock Up the Wolves was Vinnie Appice niet bij het gehele opname proces betrokken . Hij kwam weer bij de band voor enkele latere producties na nog wat intermezzo’s met andere bands. Hij droeg echter bij als co-componist op het nummer Born on the Sun. En niet op de volledige productie zoals oorspronkelijk gepland leek. Als gevolg hiervan werd het album gerealiseerd met een compleet nieuwe crew. Ronnie was dus de enig overgeblevene van de oorspronkelijke band.
Interessant is dat ze een zeer jonge, maar zeer getalenteerde gitarist, Rowen Robertson , werd ingehuurd. Interessant is dat zijn ambtstermijn bij Dio relatief kort was. Lock up the Wolves was uiteindelijk het enige album dat met hem werd uitgebracht en waar hij direct betrokken bij was. Er was een tweede album in voorbereiding, dat nooit het levenslicht zag vanwege de reünie van Ronnie met Black Sabbath in 1991.
Het album levert een helder en direct deuntje, samen met Ronnie’s onverwoestbare (en altijd verbluffende) stembereik. Maar veel ervan is wat langzamer en dromeriger van stijl. Of meer bluesy als je wilt. Langzamer betekent echter niet minder krachtig. Ik hou van de zware langzame beat die vele delen van dit album doordringt. Afgewisseld met een paar snellere deuntjes die teruggaan naar hun glorie jaren uit ’80’s.
Dus in grote lijnen is het niet de echte Dio- stijl, tot aan Lock up the Wolves was het vooral de omschrijving snel en furieuze Heavy Metal. En eerlijk gezegd moesten ze op de een of andere manier een verandering toepassen. Dus, niet helemaal wegvluchten van hun eigen ware stijl, maar het is meer het vermijden om verder te gaan in dezelfde geest als voorheen. En ik geef toe: om tot deze conclusie te komen kostte het me wat tijd. En – eigenlijk – veel tijd doorgebracht om het te leren waarderen..
De eerste drie nummers – Wild One , Born on the Sun en Hey Angel zijn goede, solide Dio- gerechten. Goed nummers en gemakkelijk verteerbaar. Daarna gaat met Between Two Hearts het tempo omlaag met deze tranentrekken het is net geen ballad, maar nog steeds een nummer met een krachtige beat. Het soort van langdradig Lock up the Wolves (de titel) is op zichzelf al opmerkelijk. En een beetje hypnotiserend in stijl. Samen met Evil on Queen Street doet dit nummer me bijna denken aan iets dat ook zou hebben gepast bij Deep Purple of dit komt misschien dat op dit album de toetspartijen zijn voorzien door Jens Johansson..
Natuurlijk bij de autisten beginnen nu te schuimbekken. Te langzaam, niet Dio – wat dan ook. Maar weet je wat, dit is helemaal niet slecht. Zelfs als de stijl niet hetzelfde is als veel van wat eerder kwam. Walk on Water is weer een geweldig Dio nummer. Snel en furieus, precies zoals we het willen. Hierbij komt drummer Simon Wright goed uit de verf.
Tot slot, Lock up the Wolves is een van de progressievere platen die deze band heeft gemaakt.
Dus deze plaat krijgt een goede beoordeling van mij. Omdat dit toch goed is en ze het lef hadden om vooruitstrevend te zijn.
Geef een reactie