Damn Yankees-Damn Yankees

Damn Yankees-Damn Yankees

Jaar van release: 1990

Label : Warner Bros Records

Het Amerikaanse rockkwartet Damn Yankees (schitterende naam trouwens) werd ‘natuurlijk’ ook meteen weer bestempeld als een zogenaamde supergroep. De band bestond namelijk uit niemand minder dan: Tommy Shaw (Styx), Jack Blades (Night Ranger), Ted Nugent (wie kent de Motorcity Madman niet?) en de enigszins onbekende drummer Michael Cartellone.

Voor Ted Nugent, wiens solocarrière niet echt lekker meer liep, was Damn Yankees een godsgeschenk, hoewel de Nuge qua muziekstijl eigenlijk te ruig was voor de zachtere AOR van Shaw en Blades. Het debuutalbum, geproduceerd door Ron Nevison, was vooral in Amerika zeer populair en dat kwam natuurlijk door de wel zeer gepolijste, traditionele, melodieuze gitaarpop/rock-sound van dit album. Bovendien waren eigenlijk alle tien songs zeer radiovriendelijk en daarom werden maar liefst vijf nummers als single uitgebracht.

Alle tracks zijn geschreven door Blades, Shaw en Nugent, en vooral de invloeden van bands als Styx en Night Ranger zijn volop aanwezig. De leadvocalen worden afgewisseld tussen Shaw en Blades en tijdens High Enough, een van de hits van het album, zingen deze heren een duet. High Enough, een powerballad pur sang, was de meest succesvolle song van het album en piekte op nummer 3 in de Amerikaanse Billboard Hot 100. Andere singles van het album, Coming Of Age, Runaway, Bad Reputation en Come Again waren toch duidelijk minder succesvol.

Het toch wel ‘zoete’ AOR-gehalte van de meeste songs was zeker voor Nugentfans een doorn in het oog (lees: oor), want deze vonden het album niet hard genoeg en misten vooral de agressieve en langere gitaarsolo’s van Nugent. Ook de teksten waren nogal eenzijdig en simpel: “Can you take me high enough, to fly me over yesterday, can you take me high enough, it’s never over” (uit High Enough) en verhoogden het luisterplezier niet echt.

Al luisterend naar het album kwam de vraag op: is dit pop/rock, is het arenarock of is het toch hardrock? Het antwoord mag iedereen die dit album koestert of vervelend vindt zelf geven. Feit blijft wel dat op het simpele Piledriver na deze drie heren wel wisten hoe je een goede, degelijke rocksong moest schrijven. Helaas was Damn Yankees geen lang leven beschoren, want na de opvolger Don’t Tread hielden de heren het voor gezien!