Dream Theater-Awake
Jaar van release: 1994
Label : East West Records
Aan Awake de lastige eer om het succes van Images And Words te evenaren. Tot ieders genoegen lukt dat en hiermee zet Dream Theater zich definitief op de kaart. Hoewel er geen hit op staat, zoals Pull Me Under, zijn fans verguld met de duistere, wat rauwere sound. Petrucci’s gitaarpartijen zijn in stereo gemixt en dat zorgt voor een rijke luister ervaring.Het album opent met een paar puntige nummers. Vooral 6:00 (Six O’Clock) heeft een vrij toegankelijk karakter en een lekkere groove dankzij de stuwende drumpartijen van Mike Portnoy. Met het daarop volgende Caught In A Web introduceert Petrucci de zevensnarige gitaar in Dream Theater-wereld, die uiteindelijk een vaste rol zal krijgen in de band. Het middenstuk van de plaat bestaat uit enkele nummers die aan elkaar verbonden zijn met muzikale thema’s. Het instrumentale Erotomania (een vingeroefening die uitgroeit tot volwaardig nummer), het epische Voices (met een van de weinige geïmproviseerde gitaarsolo’s van Petrucci) en het akoestische The Silent Man (een van de simpelste composities uit Dream Theaters carrière) vormen samen A Man Beside Itself en is met verschillende muzikale thema’s aan elkaar gebonden. The Mirror en Lie, beide met zevensnarige gitaar gespeeld, vormen samen een combo. The Mirror gaat over Portnoy’s alcoholverslaving. Later zal blijken dat het een voorbeschouwing is op de zogenoemde ‘AA-saga’ of ‘Twelve Step Suite’, een vijftal nummers verspreid over vijf albums die alle twaalf stappen behandelen van het Alcoholics Anonymous-programma, dat in het leven is geroepen om alcoholisten te laten afkicken. Een echt buitenbeentje op de plaat is Space-Dye Vest, een angstaanjagend mooie pianoballad met samples die een totaal andere sfeer uitstraalt dan alles wat Dream Theater eerder heeft laten horen. Het blijkt de zwanenzang van toetsenist Kevin Moore. Hij is de technische muziekstijl zat en is inmiddels zo in zichzelf gekeerd, dat hij maar één uitweg ziet en de band verlaat. Een enorme aderlating voor de band, die naast een geweldig componist en sfeerbepaler ook een van zijn beste tekstschrijvers verliest. Dream Theater zal nooit meer hetzelfde klinken zonder Moore, die op zijn beurt een solocarrière begint en onder de naam Chroma Key en OSI (waar Moore weer met Portnoy zal samenwerken) een hybride vormt tussen ambient en samples – en later ook metal. Als Portnoy had geweten dat Moore Dream Theater zou verlaten, was Space Dye Vest niet op het album gekomen. Maar dat zou zonde zijn geweest, omdat het zo’n mysterieus buitenbeentje is geworden dat zijn eigen leven is gaan leiden. Moore wil nooit meer over Dream Theater praten en komt zelfs niet aan het woord in de uitgebreide bandbiografie Lifting Shadows, geschreven door Rich Wilson.
Geef een reactie